სივრცე-დროის მეტრიკა — განსაზღვრავს იმ ოთხგანზომილებიანი სივრცე-დროის გეომეტრიულ თვისებებს ფარდობითობის თეორიაში, რომელიც აერთიანებს ფიზიკურ სამგანზომილებიან სივრცესა და დროს. სივრცე-დროის მეტრიკა ხასიათდება ათვლის სისტემისაგან დამოუკიდებელი ინვარიანტული სიდიდით ოთხგანზომილებიანი ინტერვალის კვადრატით, რომელიც განსაზღვრავს სივრცულ-დროითს კავშირს („მანძილის“ კვადრატი) ორ უსასრულოდ მახლობელ ხდომილობას შორის,
ხდომილობათა სივრცითი კოორდინატების სხვაობებია, , სადაც ამ ხდომილობების დrოთა სხვაობაა, c — სინათლის სიჩქარე, ხოლო — მეტრიკული ტენზორის კომპონენტები. ზოგად შემთხვევაში მეტრიკული ტენზორი აკმაყოფილებს ფარდობითობის ზოგადი თეორიის აინშტაინის განტოლებებს (იხ. გრავიტაცია) და კომპონენტები კოორდინატების ფუნქციებია. ამასთან, არჩეულ ათვლის სისტემაში ამ ფუნქციების სახე დამოკიდებულია სივრცე-დროში მოთავსებულ მასებზე. როცა დიდი მასები არ არსებობს, მეტრიკული ტენზორი შეიძლება დაყვანილ იქნეს შემდეგ სახემდე:
მაშინ (მართკუთხა დეკარტის კოორდინატებში )
სივრცე-დრო ასეთი მეტრიკით წარმოადგენს ევკლიდურ სივრცეს (უფრო ზუსტად ფსევდოევკლიდურს წინ „მინუს“ ნიშნის გამო). მას „ბრტყელ სივრცეს“ “უწოდებენ. ასეთია სივრცე-დროის მეტრიკა (ანუ მინკოვსკის სივრცის ეკვივალენტური მეტრიკა) ფარდობითობის სპეციალურ თეორიაში.
დიდი მასების არსებობისას კოორდინატთა ვერავითარი გარდაქმნით მეტრიკულ ტენზორს ვერ დავიყვანთ (2) სახემდე მთელ სივრცე-დროში. ეს ნიშნავს, რომ სივრცე-დროს აქვს სიმრუდე, რომელიც განისაზღვრება კომპონენტებით და კოორდინატების მიხედვით მათი წარმოებულებით. ამრიგად, სივრცე-დროის გეომეტრიული თვისებები (მისი მეტრიკა) დამოკიდებულია მასში არსებულ მატერიაზე.