Cato maior de senectute
Cato maior de senectute est dialogus philosophicus a M. Tullio Cicerone anno 44 a.C.n. scriptus, paulo antequam mortuus est. Qui dialogus de senectute et morte in colloquio inter tres personas consistit: Cato Maior disputat de senectute cum P. Scipione Aemiliano et C. Laelio.
Cato Maior quattuor causas indicat cur senectus hominibus misera videatur: primum quod avocet a rebus gerendis, deinde quod corpus faciat infirmius, tum quod privet voluptatibus, denique quod haud procul absit a morte. Quas causas tum singillatim refellit. Multa etiam exempla senum egregiorum affert.
Nexus externi
[recensere | fontem recensere]- Textus apud The Latin Library
|
Vide Cato maior de senectute apud Vicifontem. |
Opera Ciceronis
 |
 |
Haec stipula ad philosophiam spectat. Amplifica, si potes! |