De vetulo Hildebrando (fabella Grimmiana)

Summa hilaritas parochi et Hildebrandi uxoris interrumpitur, cum Hildebrandus, maritus deruncinatus, ex corbe speculatorio surgit, sontes puniturus.

"De vetulo Hildebrando"[1] est fabella iocosa primum ex relatore quodam Austriaco elicita, quam fratres Grimm anno 1819 in secunda editione collectionis fabellarum puerilium Kinder- und Hausmärchen (KHM 95) titulo "Der alte Hildebrand" divulgaverunt.

Argumentum

[recensere | fontem recensere]

Quaedam uxor agricolae et parochus se invicem libenter adspectantes exoptant, ut aliquando totum diem una privatim iucunde degere possint. Parochus hoc invenit consilium: rusticam admonet, ut aegrotare se simulet, marito autem rusticae ceterisque audientibus dominica die ita praedicat: quicumque aegram vel aegrum domi habeat familiarem, si sacco foliorum lauri comparato piam ad Montem Cuculi (Göckerliberg) in Italia situm peregrinationem fecerit, aegrotantem sine mora sanare poterit. Dolus parochi bene succedere videtur, nam Hildebrandus rusticus laeto animo ad Montem Cuculi proficiscitur. Vix abiit, cum rustica e lecto surgit et parochus iam advenit.

In itinere, Hildebrandus in socium quendam e mercatu venientem incidit, qui eum, ne fraudem parochi credat, admonet. Hildebrandum in corbe abditum plaustro domum vehit. Domi parochus et uxor cantiunculis Hildebrandum opprobrant. Hic autem ex corbe desilit et clericulum mulcat domoque fugat.

Bibliographia

[recensere | fontem recensere]
  • Schmidt, Leopold (1963) Die Volkserzählung: Märchen, Sage, Legende, Schwank. Berolini.

Nexus externi

[recensere | fontem recensere]

Notae

[recensere | fontem recensere]
  1. ↑ In Latinum convertit Leo Latinus (sive Nicolaus Gross), Epistula Leonina CIC (2019) 5-9.