Lingua Coreana typologice est agglutinans, cuius grammatica natura discrepat ab aliis linguis Europaeis, analoga autem est linguis Turcicis Iaponicaque. In lingua Coreana articulus, praepositio, coniugatio, genera grammatica desunt. Coreanorum verborum ordo est SOV, aliis linguis comparate astrictus. Honorifica magnam partem agunt in ipsa lingua, quae variis suffixis efferunt relationem inter locutorem et auscultatorem.
Hic commentarius morphologiam, syntaxin, et semanticen linguae Coreana describit. Quoad phoneticam et phonologiam, vide commentarium de lingua Coreana scriptum.
Articulus hic forma utitur translitterationis, ut vocitant, Yalensis, ut Coreanorum verborum morphologia illustretur. Hoc systema internoscere solent ab aliis translitterandi generibus (puta Revised Romanization of Korean) quae praesertim locorum nominibus describendis utuntur.
In hac versione Yalensi hic adhibita, morphemata secundum formam phonologicam scribuntur potius quam phonetica scribendi pronuntiandique ratione. Hac in ratione verbi gratia syllaba quae Coreane 었 scribitur tamquam ess translitteratur, etiamsi pro ss Coreane ante consonantes t pronuntietur. Ad confusionem evitandam, pingues litterae morphologiae Yalensis repraesentabunt, italicae vero Reformatam Translitterationem (Revised Romanization).
Hodierna vocabulorum classificatio, quae adhuc usu recepta in scholis publicis praecipitur, a Commissione Educationis Austrocoreanae reipublicae anno 1963 electa est. Huc accedunt systema 9 orationis partium (pumsa, Coreane 9품사), vocabula in novem categorias pumsa appellatas dividens.[1][2]
Ipsae orationis partes, quas et ssi (씨) nomine appellant, una secundum sequentem glomerantur adumbrationem.
Numeri tam cardinales quam ordinales in suam orationes partem glomerantur. Verba descriptiva et verba actionis seorsim glomerantur, quae praeterea re ipsa eandem habent coniugationem. Terminationes verborum largam opulentamque classem constituunt morphematum, quae talia in sententia indicant velut tempus, modum, aspectum, orationisque gradum (ex quibus septem gradus in lingua ipsa exstant) et honorifica. Praefixa necnon suffixa sunt numerosa, partim quia lingua ipsa natura et genere, ut vocant, agglutinativa est.
Sunt aliae quoque vocabulorum classes maioris momenti et morphemata quae rite non his orationis partibus ascribuntur. Quinque vocabulorum morphematumve classes sunt:
조사(助詞), josa (etiam 토씨 tossi) sunt postpositiones Corenae, quae etiam velut casuum indicia sunt nota. Exempla includuntur 는 (neun, indicium thematis) et 를 (reul, indicium obiecti). Postpositiones substantiva praecedunt adhibenturque ad indicandam syntacticam functionem nominis (puta subiectum, obiectum, complementum et thema) in sententia illiusve membro.
Clitica casuum ( 격조사(格助詞) gyeok-josa ) sunt clitica quae grammaticam vocabuli functionem notant. Tam nomina quam pronomina clitica assumunt . Pronomina aliquantum irregularia sunt. Sicut clitica et suffixa compluria sermonis Coreani, in formis cliticis compluribus formae usitantur nomina consonantibus vocalibusve terminantia. Exemplum perquam praecipuum est in casu nominativo, cum cliticum historicum i 이 nusquam nonnisi post consonantes apparet, forma vero omnino aliena (suppletiva) apparet ante vocales..
Clitica nuntiatoria (보조사(補助詞) bo-josa) addunt valores verbis quibuscum coniunguntur. Haec clitica casuum clitica infirmare possunt, aut aliis cliticis postponuntur.
| Genus | Post vocales | Post consonantes |
|---|---|---|
| Thematicum * | nun 는 neun | un 은 eun |
| Additivum* | ut 도 do | |
| Aut | na 나 na | ina 이나 ina |
* Thematica et additiva indicia phrasin nominalem indicant cum casuum indiciis. Infirmant nominativi et accusativi casus indicia magis quam ut post illis casuum indiciis coniungantur.
Nomina Coreana 명사(名詞) myeongsa (et 이름씨 ireumssi appellata) genere grammatico carent: et quamvis numerus pluralis suffixis deul termino vocabuli additis exprimetur, generatim suffixum, quodsi pluralitas nominis ex contextu haud ambigua est, non adhibetur.