Historia abecedarii Latini

Inscriptio Duenos, ex saeculo sexto a.C.n., primas abecedarii linguae Latinae antiquae formas notas habet.

Abecedarium Latinum, vel alphabetum Latinum, est praecipua ratio scripturae in usu in mundo occidentali et alphabetica scripturae ratio latissime adhibita.[1] Id est abecedarium verum, quod saeculo septimo a.C.n. in Italia ortum, continenter annorum 2500 mutatur. Fontes habet in alphabeto Semitico et alphabetis consequentibus, Punico, Graeco, et Etrusco. Phoneticae nonnullarum litterarum proprietates mutatae sunt, nonnullis litteris amissis et acquisitis, nonnullisque modis scribendi (manibus) evolutis. Duo modi tales, manus minusculus et maiusculus, in uno scripto mixti sunt, cui formae alternae litterarum inferiorum et superiorum erant. Propter classicismum, litterae generis superioris a paribus classicis solum parum variant. Sunt paucae variationes regionales.

Nexus interni

Notae

[recensere | fontem recensere]
  1. ↑ De alphabeto Latino, Encyclopaedia Britannica.

Bibliographia

[recensere | fontem recensere]
  • Gnanadesikan, Amalia E. 2009. The Writing Revolution: Cuneiform to the Internet. Chichester; Malden Massachusettae: Wiley-Blackwell. ISBN 1405154063; ISBN 9781405154062.
  • Pflughaupt, Laurent. 2007. Letter by Letter: An Alphabetical Miscellany. Novi Eboraci: Princeton Architectural Press. ISBN 9781568987378.
  • Van Hoesen, Henry Barftlett. 1915. Roman Cursive Writing. Princetoniae: Princeton University Press.