Pro Caelio est oratio a Cicerone anno 56 a.C.n. habita. M. Caelius Rufus, iam adulescens, fuit amicus et discipulus Ciceronis. L. Calpurnium Bestiam bis prosecutus est; L. Sempronius Atratinus, filius Bestiae, Caelium tunc prosecutus ut secunda causa non agatur. Plures accusationes erant: Caelius dicitur
Cicero loquitur de duobus criminis, "auri et veneni; in quibus una atque eadem persona versatur. Aurum sumptum a Clodia, venenum quaesitum quod Clodiae daretur, ut dicitur. Omnia sunt alia non crimina sed maledicta, iurgi petulantis magis quam publicae quaestionis" (30). Oratio est lepida, salis plena, gracilis.
M. Caelius Rufus, cum iuvenis esset, discipulus Ciceronis erat. Catilinae autem coniurationem de anno 63 a.C.n. implicatus, de Cicerone vertit. Post coniurationem a Cicerone delebatur, Caelius iudicium fugit, vitamque publicam intravit. Antonius Hybrida de ambitu accusavit, ut subtraxerit suspicionem sua, et superavit Ciceronem in causa, Hybridam condemnatur. Anno 56 a.C.n., item bis L. Calpurniam Bestiam detulit, sed Atrantius, filius Bestiae, causam interrupens Caelium accusavit.