Кубанскиот рок датира од доцните педесетти, при што многу кубански уметници од тоа време пееле американски песни преведени на шпански, како што се случувало во Мексико во исто време. „Батистовата полиција никогаш не гледаше љубезно кон рокенролот, а уште помалку по прикажувањето на филмовите Бунтовник без причина и Лошото семе, меѓу другите. По 1959 година, рокенролот го следеше истиот пат, иако уметници како Аргентинецот Луис Агиле се појавија“.[1]
Кога Куба и САД ги прекинале односите, некои луѓе го сметале рокот за „непријателска музика, јазик на непријателот“. Потоа, започнало времето на Студената војна, Заливот на свињите, Кубанската ракетна криза и востанието на вооружените разбојници низ целата земја. Сепак, рокот продолжил да се свири. И иако немал добра репутација, бил толерирана. И иако некако се сметал дека неговите изведувачи имаат девијантна идеологија, многу групи продолжиле да го свират жанрот. Меѓу нив биле вклучени рок групите Лос Вампирос и Лос Сателити. Овие групи биле составени од црнци и имале стил сличен на оној на лимбо рокот во САД. Ова било потеклото на уличниот рок. И ситуацијата продолжила така до 1965 година.[1]
Салвадор Териевиот бенд Лос Вампирос и Лос Сателитес помогнале да се одржи кубанскиот рок во живот и покажале дека и црнците и луѓето од мешана раса го сакаат. Од 1961 до 1964 година ги натерале луѓето да ги остават настрана старите кавги и недоразбирања дека рокот е музика само на високиот живот на белото мнозинство.[1]
Денеска се толкуваат сите манифестации и поджанрови на рокот кои се изведуваат во подземните музички средини, колку и да се нетипични.[1]