Џанфранко Ѕигони | |||
---|---|---|---|
Лични податоци | |||
Роден на | 25 ноември 1944 | ||
Роден во | Одерцо, Кралство Италија | ||
Држава | Италија | ||
Висина | м | 1,76||
Играчки податоци | |||
Позиција | напаѓач | ||
Повлекување | 1987 (36 г.) | ||
Младинска кариера | |||
Порденоне | |||
Кариера* | |||
Години | Клуб | Наст.† | (Гол.)† |
1961-1970 | Јувентус | 86 | (23) |
1964-1966 | → Џенова | 58 | (16) |
1970-1972 | Рома | 49 | (12) |
1972-1978 | Верона | 139 | (29) |
1978-1980 | Бреша | 40 | (4) |
Репрезентација ‡ | |||
1967 | Италија | 1 | (0) |
* Ажурирано на: 6 јануари 2011 ** Ажурирано на: 17 ноември 2010 |
Џанфранко Ѕигони (роден на 25 ноември 1944 година во Одерцо) — поранешен италијански фудбалер, кој играл на позицијата напаѓач.
Има 265 настапи и 63 гола во Серија А носејќи ги дресовите на Јувентус, Џенова, Рома и Верона, како и три повици за репрезентацијата на Италија за која настапил само еднаш.
Роден во Одерцо, тој го поминал своето детство во квартот Маркони, област на јужниот раб на градот, потекнувајќи од големо селско семејство.
Тој има четири деца: од нив, синот Џанмарко, е исто така фудбалер и во моментов настапува за СС Јуве Стабија.
Со текот на годините, тој се здобил со репутација на бунтовник и ексцентрик поради љубовта кон алкохолот, жените и моторите и поради некои прилично бизарни однесувања.[1] Поради ова тој станал еден од симболичните играчи во текот на 1970-тите години.[2]
Во својата кариера играл на две позиции како лево крило и центарфор.
Како тинејџер Ѕигони играл во Патронато Турони, младинска екипа во фудбал во затворено. Забележан од скаутите на Јувентус, тој влегол во младинската академија на Порденоне, во тоа време фидер клуб на бјанконерите, а потоа се преселил во Торино, правејќи го своето деби за првиот тим на 10 декември 1961 година, на возраст од само седумнаесет години, во првенствениот натпревар против Удинезе. Во тоа време тој играл и во пријателски натпревар против Реал Мадрид, кој Јувентус го загубил со 3-1: се вели дека по натпреварот Хосе Сантамарија, дефанзивецот на Реал го споредил со Пеле со многу хулење.[3] Во 1972 година, со дресот на Рома, тој самиот играл против Пеле во пријателски натпревар против Сантос.[3]
Ѕигони, за три години во Јувентус, одиграл четири првенствени натпревари во Серија А, постигнувајќи еден гол.
Во летото 1964 година, се преселил на позајмица во Џенова. Во неговата прва сезона во Лигурија тој постигнувал, во просек, по еден гол на секои три натпревари: тие биле вкупно 8 на крајот од сезоната која завршила со испаѓање на клубот од Серија А. Во следната сезона, тој одиграл уште една сезона за Грифоните, овојпат во Серија Б, постигнувајќи 8 гола на 34 натпревари: тимот не успеал да избори промоција за два бода, завршувајќи на петтото место.
По завршувањето на позајмицата, Ѕигони се вратил во Јувентус придонесувајќи со 8 гола во 23 натпревари за освојувањето на скудетото 1966-1967. Во следната сезона, тој ги одиграл своите единствени натпревари во Европскиот куп на шампионите.
Дури и во следните сезони неговите настапи на теренот никогаш не биле повеќе од 22-23 годишно, исто така благодарение на честите дисквалификации поради неговиот немирен темперамент. Со намалувањето на настапите му се намалиле и головите: 7 во сезоната 1967-1968, 3 во следната, и само 4 (во 14 натпревари) во сезоната 1969-1970, неговата последна во дресот на бјанконерите.
Вкупно за Јувентус, Ѕигони постигнал 35 гола на 122 натпревари.
Во 1970 година, Ѕигони отишол да игра во главниот град, потпишувајќи за Рома, каде тренер му бил Еленио Ерера.
Во неговите две години со Рома, тој постигнал вкупно 12 гола на 48 натпревари, придонесувајќи клубот да ги освои шесттото и седмото место во Серија А. Во својата втора сезона со џалоросите тој го освои Англо-италијанскиот куп, придонесувајќи со гол во финалето, во кое неговата екипа го победила Блекпул со 3-1 на 24 јуни 1972 година.
Во 1972 година, на дваесет и осум години, тој потпишал за Верона. Во годините поминати во Венето постигнал дури помалку голови отколку во претходните сезони, но поради неговите игри и заради некои сензационални гестови станал идол на навивачите.[4] На 20 мај 1973 година, за време на последното коло од првенството, Милан - лидерот на табелата во Серија А гостувал и морал да победи во Верона за да го освои скудетото. Веронезите победиле со 5-3, дозволувајќи му на Јувентус да ги надмине росонерите за еден бод и да ја освојат нивната петнаесетта титула. Ѕигони му асистираше на Ливио Лупи за еден од головите во тој натпревар. Ова била првата од двете епизоди[5] кој го направиле градот да стане познатата Фаталната Верона за навивачите на Милан.
Во 1974 година, тимот бил деградиран на последното место и исфрлен во понизок ранг заради спортски прекршоци: Ѕигони во следната сезона придонел за непосредна промоција со 9 голови, максимален број на голови што ги постигнал во шестте сезони во Верона. Во следните две години постигнал 2 гола во 18 настапи и 6 гола на 26 настапи: екипата завршила единаесетта и деветта, соодветно. Во сезоната 1975-1976 Верона стигнала до финалето на Купот на Италија, губејќи го од Наполи. За време на еден натпревар на Верона, тренерот Валкареџи го остави на клупата а тој, не одобрувајќи ја одлуката, седнал таму со бунда и капа.[6] За време на пријателскиот натпревар Верона-Виченца одигран на крајот од сезоната, меч во кој тој не блескал, на дваесет минути од крајот дриблал четворица противници и ја ставил топката во горниот агол, за потоа од таму да замине директно во соблекувална, имитирајќи ги навивачите кои го напуштиле стадионот.
Во сезоната 1977-1978, неговата последна во Верона, тој постигнал еден гол во 26 натпревари.
Во 1978 година, на 34 години, тој се преселил во Бреша, клуб од Серија Б предводен од Лујџи Симони. За време на неговата прва сезона тој постигнал 4 гола во 21 натпревар, а тимот завршил на осмото место.
Во следната сезона, Ломбардијците го освоиле третото место и избориле промоција во Серија А. Во таа сезона, Ѕигони не постигнал ниту еден гол на 19 натпревари, со што не се нашол во плановите на клубот. Во последната сезона во Бреша, тој одбил да игра во еден натпревар против Верона.[7].
Својот единствен натпревар за италијанската репрезентација го одиграл на 25 јуни 1967 година, во победата со 1-0 на гости против Романија.
Бил повикан уште два пати без да излезе на терен.
Хронологија на настапи и постигнати голови за националната селекција ― Италија | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Дата | Град | Домашни | Резултат | Гости | Натпреварување | Голови | Инфо | Детали |
25-6-1967 | Букурешт | Романија | 0 – 1 | Италија | Квал. за Евро 1968 | - | ||
Вкупно | Настапи | 1 | Голови | 0 |