Данза де тихерас

Танц со ножици

Данза де лас тихерасс (значење: танц со ножици) е оригинален танц со потекло од Чанка од јужниот дел на Андите, во Перу. Танцот се состои од двајца или повеќе танчери, проследени од нивните соодветни оркестри на виолина и харфа. Танчерите танцуваат наизменично, правејќи експлицитни потези и предизвикувачки чекори, како што е танцување со само една нога.

Местата каде овој танц е највлијателен се: Уанкавелика, Ајакучо, Хунин, Апуримак и Лима.

УНЕСКО го прогласил за нематеријално културно наследство во 2010 година.[1]

Танцот со ножици може да биде од различни видови. Во натпреварувачкиот танц, двајца танчери танцуваат предизвикувајќи се меѓусебно.[2]

Историја

[уреди | уреди извор]
Танц со ножици

Данза де тихерас се потомци на претшпанските свештеници, гатачи, исцелители и шамани кои доживеале прогонство за време на колонијата. Во овој колонијален период, тие почнале да бидат познати како „супајпа Ваман“ (син на ѓаволот на кечуански јазик) и се засолниле во највисоките области. Како што минувало времето, колонизаторите прифатиле да се вратат, но ги условувале да танцуваат за католичкиот Бог и светците.

Во денешно време тоа е магиско-религиозен и ритуален танц кој преку нивните кореографии ги претставува духовите.

Перуанскиот писател Хосе Марија Аргуедас (1911-1969) го овековечил танцот во неколку романи.[3][4]

Симболизам

[уреди | уреди извор]

Танчерите со ножици се идентификувани со ритуална вештина. Во основа, танцот со ножици е импресивна манифестација на физичка уметност и вештини, но за човекот од Андите тоа претставува сложен ритуал. Низа мистерии се кријат околу танчерите (оние кои го прават ритуалот) кои во напливот на сила и еластичност ги тестираат своите вештини со гимнастички скок на звукот на харфа и виолина, додека го сечат воздухот со нивните ножици.

Централниот инструмент на танцот се елаборираните ножици од две независни метални плочи од приближно 25 cm, а кога двата дела ќе се спојат, прават форма на ножици со тапи краеви. Ножиците ги замениле рамните камења што се користеле во претколумбовска Америка поради сличниот звук што го испуштаат. Се смета за големо понижување ако на танчерот му паднат ножиците од раката додека тој танцува.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
  1. „The scissors dance“. UNESCO Culture Sector. Посетено на 2011-11-25.
  2. La danza de las tijeras y la presencia de lo mágico religioso a través del "Wamani" y el "Waniku" [The dance of the scissors and the presence of religious magic through the "Wamani" and "Waniku"] (шпански). San Marcos. 1976.
  3. Varios autores, уред. (1998). „Folklore“. Gran enciclopedia del Perú. Apurimac. Barcelona: Lexus. ISBN 9972-625-13-3.
  4. La agonía de Rasu Ñiti