„Притисокот на мислењето пред сто години доведе до
еманципација на робовите. Сега човекот треба да инсистира на
истата слобода за својот ум како што ја освои за своето тело.“
— Питер Бененсон, „Заборавените затвореници“.[1]
„Секое лице кое е физички ограничено (со затвор или
) од изразување (во која било форма на зборови или симболи)
мислење кое тој искрено го држи и кое не го застапува
или го одобрува личното насилство.“
— Статијата што го дефинира поимот Затвореник на совеста.[1]
„Притисокот на мислењето пред сто години доведе до
еманципација на робовите. Сега човекот треба да инсистира на
истата слобода за својот ум како што ја освои за своето тело.“
— Питер Бененсон, „Заборавените затвореници“.[1]
Заборавените затвореници е напис од страна на Питер Бенесон објавена во Обсервер на 28 мај 1961 година.[1][2] Цитирајќи на членовите 18 и 19 на Универзалната декларација за човекови права, најавила кампања за „Апел за амнестија, 1961“ и повикала на „заедничка акција“. Написот исто така ја лансирала книгата Прогонство 1961 и нејзините приказни за докторот Агостињо Нето, филозофот Константин Ноика, адвокатот Антонио Амат и Ештон Џонс и Патрик Данкан.[1]
Бененсон наводно ја напишал својата статија откако дознал дека двајца португалски студенти од Коимбра биле затворени во Португалија затоа што кренале здравица за слободата.[3] Написот бил препечатен во весниците ширум светот и предизвикал поплава од одговори од читателите, организирајќи групи во неколку земји да ги испитаат кршењата на човековите права.[4]
Додека, во 2015 година, оригиналната приказна се уште требало да се потврди, жалбата го означува почетокот на Амнести Интернешнл, основана во Лондон истата година по објавувањето[5] откако Бененсон ангажирал пратеници од конзервативците, либералите и лабуристите.[3]