Предраг Враницки (21 јануари 1922 - 31 јануари 2002) — хрватски филозоф со марксистичка ориентација и активен член на “праксис школата” во 60-те.[1][2]
За време на Втората светска војна, Враницки земал активно учество во борбата на страната на партизаните против окупаторите на тогашната Југославија. По војната продолжил да студира на Филозофскиот факултет во Загреб, каде што дипломирал во 1947. По студиите продолжил да работи на катедрата за филозофија како асистент. Потоа докторирал на универзитетот во Белград во 1951 и набрзо станал доцент, а потоа и редовен професор.
Предраг Враницки бил повеќе години шеф на катедрата за теоретска филозофија, а исто така и на катедрата за марксистичка филозофија, како и декан на Филозофскиот факултет (1964/1965 до 1965/1966). Заедно со професорот Владимир Филиповиќ е еден од основоположниците на Институтот за филозофија, како и негов прв директор во 1967, а 1966 бил избран за претседател на Југословенското здружение за филозофија. Од 1972 до 1976 година Враницки бил ректор на универзитетот во Загреб, а од 1973 година станал редовен член на Југословенската академија на науките и уметностите. До своето пензионирање во 1976 година работел како професор на Филозофскиот факултет. Во 90-те, Враницки не влегол во политичките води, туку продолжил да го работи своето капитално дело Филозофија на историјата, кое било издадено непосредно пред неговата смрт.
Предраг Враницки, исто така, бил активен учесник во Корчуланската школа, како и во списанието Praxis од неговото основање во 1965, до укинувањето во 1974 година (член на неговиот уреднички совет).
Како филозоф, него особено го интересирале проблемите на хуманизмот, историјата и слободата. Негови најзначајни филозофски дела се:
|