Феферон

Феферони
Феферонки, на нива во Струмичко, Македонија
Научна класификација
Царство: Растенија
Нерангирано: Скриеносеменици
Ред: Зрновидни
Семејство: Зрнци
Род: Зрнец
Вид: Пипер(ки)
Научен назив
Capsicum annuum
L.
Синоними

Capsicum abyssinicum
Capsicum angulosum

Феферони (разг. феферонки) — сорта од родот на пиперките. Се одликуваат со мал, тенок и долгнавест изглед и раст и изразито лут вкус. Се користат во исхраната на луѓето во свежа, преработена и конзервирана форма. Особено многу е распространета во областа Калабрија во јужна Италија и во Струмичко во Македонија.

Историја

[уреди | уреди извор]

Фефероните најверојатно доаѓаат од Италија во почетокот на 16 век, откако Колумбо земал примероци од Новиот Свет во Европа во 1492 година. Како и доматот, фефероната за првпат се сметала за декоративно и можеби отровно растение пред да биде усвоена во италијанската кујна. Можеби станала популарна, како храна долго пред да се потврди нејзината употреба во официјалните книга со рецепти за готвење. Овие книги биле напишани за горните класи, додека фефероните биле евтина и практична храна за пониските класи.[1]

Пјетро Андреа Матиоли за првпат ги опишал феферонките во 1568 година како многу полути отколку другите видови на пиперки од Азија. Фефероните биле употребувани во рецепт за готвач за првпат во 1694 година, од страна на неаполитанскиот готвач Антонио Латини. Во неговиот рецепт за "Салса од Шпанија сецкани феферони, домати и кромид се комбинирани со пеперминт, сол и масло, за да се служи како Релиш.[2]

Употреба во исхраната

[уреди | уреди извор]
Толчени феферони се продаваат на пазарот во Сиракуза, Сицилија

Во италијанската кујна фефероните се користат со модерација и вкусот се смета за поважен од лутината. Како последица на тоа, рејтингот Сковиле служи само како груб водич за лутината, кој е доста различен меѓу различните сорти.[3]

Фефероните се особено важни во калабриската кујна. Кон крајот на летото, фефероните се зашиени на жици и обесени на згради. Тие се оставаат да се исушат на места со сончева светлина и вентилација за да ги сочуваат, дозволувајќи им нивно користење при готвење до следната жетва. Тие се јадат целосно, пржени до свежи, смачкани, во прав или како паста.[4] Типичните феферони од Калабрија изнесуваат од 15,000[5] до 30,000[6] на Сковиле скалата за рејтинг.

Значајни калабриски јадења, кои користат пеперонини, се додаток за бомба Калабрезе и свинскиот колбас "Нудуа". Исто така се користат и во јадења од други регионални кујни од Јужна и Централна Италија, како што е сосот Роман Арабабиата.

Во Македонија, феферонките се користат најчесто во конзервирана форма, односно поткиселени како туршија во тегли. Феферонката во македонската кујна се јаде како цел плод вообичано за збогатување на вкусот и апетитот во традиционалните јадења како Пастрмајлија, печено месо и компири.

Култура

[уреди | уреди извор]

Од 1992 година, во градот Диаманте во Калабрија се одржувало годишниот фестивал Пеперончино. Организиран од Академијата Италијана дел Пеперончино, фестивалот сега привлекува десетици илјади посетители. Се одржува четири дена околу првиот викенд на септември на шеталиштето во градот. Фестивалот има голем пазар каде што се продаваат локални прехранбени производи направени со феферони и се одржува натпревар за истите.[7]

Галерија

[уреди | уреди извор]

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ Riley 2007, стр. 124.
  2. ↑ Riley 2007, стр. 124–125.
  3. ↑ Riley 2007, стр. 126.
  4. ↑ Bastianich & Manuali 2009, стр. 324.
  5. ↑ Bressanini 2005.
  6. ↑ Farnetti 2015.
  7. ↑ DeWitt 2014, стр. 91–92.

Извори

[уреди | уреди извор]
Bastianich, Lidia Matticchio; Manuali, Tanya Bastianich (2009). Lidia Cooks from the Heart of Italy: A Feast of 175 Regional Recipes. New York City, New York: Alfred A. Knopf. ISBN 9780307273413.
Bressanini, Dario (2005). „Tutti i gradi del peperoncino“. Università dell'Insubria.
DeWitt, David (2014). Precious Cargo: How Foods From the Americas Changed The World. Berkeley, California: Counterpoint. ISBN 9781619023888.
Farnetti, Walter (27 February 2015). „La classifica dei peperoncini più piccanti del mondo“. Agrodolce.
Iannotti, Marie (2011). The Beginner’s Guide to Growing Heirloom Vegetables: The 100 Easiest-to-Grow, Tastiest-to-Eat Vegetables for Your Garden. Portland, Oregon: Timber Press. ISBN 9781604693843.
Orsini, Joseph (2015). Italian Family Cooking: Unlocking A Treasury Of Recipes and Stories. Macmillan. ISBN 9781466892002.
Riley, Gillian (2007). The Oxford Companion to Italian Food. New York City, New York: Oxford University Press. ISBN 9780198606178.
Sinclair, Charles Gordon, уред. (1998). International Dictionary of Food and Cooking. Chicago, Illinois: Fitzroy Dearborn Publishers. ISBN 9781579580575.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]