Флопхаус (американски англиски) или Досхаус (британски англиски) — место кое нуди многу евтино сместување, обезбедувајќи простор за спиење и минимални удобности.[1]
Историски гледано, флопхаус или британскиот „досхаус“ се користеле за ноќевање од оние на кои им била потребна најевтина алтернатива во однос на престој со други, засолништа или спиење надвор. Општо земено, собите се мали, бањите се заеднички, а постелнината е минимална, понекогаш со душеци или душеци на подот, или платнени чаршафи испружени меѓу две хоризонтални греди создавајќи низа кревети слични на хамок.
Луѓето кои ги користеле овие места честопати биле нарекувани транзитни и биле меѓу домовите. Собите се типично многу мали и може да личат на канцелариски кабини повеќе од обична соба во хотел или станбена зграда.[2] Некои флопхауси се квалификуваат како пансиони, но само доколку нудат оброци.
Американските флопхауси датираат најмалку од 19 век, но самиот термин флопхаус е потврден само од почетокот на 1900-тите, потекнува од сленгот на скитниците. Во минатото, куќите за сместување понекогаш се нарекувале куќи за сместување или работнички хотели и се грижеле за скитници и минливи работници, како што се сезонските работници во железницата и земјоделството, или дрвокрадците кои патувале на запад во текот на летото за да работат, а потоа се враќале. Ова е опишано во романот Детето што се шета (анг: The Rambling Kid) од 1930 година од Чарлс Ешли и во книгата „Човечка пума“ од 1976 година од Лојд Мораин. Друга тема во книгата на Мораин е гентрификацијата која тогаш започнувала и која ги притисна градовите да се затворат куќите.