Франческо Бонатели
Франческо Бонатели (1830-1911) бил италијански филозоф од 19 век од римокатоличката спиритуалистичка традиција.
Франческо Бонатели бил роден во Исео, Бреша, Италија на 25 април 1830 година. Прво студирал филозофија на Универзитетот во Виена, а подоцна ја предавал таа тема на универзитетите во Болоња (1861–1867) и во Падова (1867–1911). Поднел оставка во 1874 година кога платонистот Џовани Марија Бертини објавил критики за католицизмот кои Бонатали ги сметал за премногу смели. Бил одговорен за воведувањето на аналитичкиот метод на германските психолози Јохан Фридрих Хербарт и Рудолф Херман Лоце во Италија.
Бонатели теоретизирал за природата на свеста, обидувајќи се да го објасни капацитетот на свеста за слободно дејствување, додека бил вклучен во механички и логички потреби. Тој го ставил човекот во центарот на неговата филозофска мисла и го бранел идеализмот од филозофиите на позитивизмот и материјализмот кои растеле во популарност во 19 век.
Внукот на Бонатели бил познатиот италијански филозоф Бернардино Вариско.
Бонатели починал во Падова, Италија на 13 мај 1911 година.
Дела
[уреди | уреди извор]Меѓу неговите дела се:
- Pensiero e conoscenza (1864)
- Coscienza e meccanismo interiore (1872)
- Discussioni gnoseologiche e note review (1885)
- Elementi di psicologia e logica per i licei (1892)
- Percezione e pensiero (том 1: 1892; том. 2: 1894; том. 3: 1895)
- Intorno alla conoscibilità dell'io (1902)
- Studi d'epistemologia (1905)
Наводи
[уреди | уреди извор]- Гарин, Е., Бонатели, „Франческо“ во Брошерт, ДМ (ед.), Енциклопедија на филозофијата, второ издание, кн. 1 (Томсон Гејл, 2006), стр. 649.
- Гарин, Е., Историја на италијанската филозофија, кн. 2 (Родопи, 2008), стр. 947–951.
- Dizionario Biografico degli Italiani - Том 11 (1969)
|