Црква „Св. Севастијан“ (Манила)
| Црква „Св. Севастијан“ | |
|---|---|
| Мала базилика „Св. Севастијан и архиепископски храм на Богородица Кармилска“ | |
| |
.jpg) Челната фасада во април 2023 година | |
 | |
| 14°35′59″N 120°59′21″E / 14.59972° СГШ; 120.98917° ИГД | |
| Место | Кијапо, Манила |
| Земја | Филипини |
| Вероисповед | Римокатолицизам |
| Мреж. место | Службено мрежно место |
| Историја | |
| Основана | 1621 |
| Посветена на | Свети Севастијан и Богородица Кармилска |
| Осветена | август 15, 1891 |
| Архитектура | |
| Статус | Мала базилика |
| Службен статус | Активна |
| Културнонаследна категорија | Национално културно богатство |
| Прогласена | август 15 2011 |
| Архитект(и) | Д. Хенаро Паласиос и Гера |
| Архит. тип | Базилика |
| Стил | Новоготски |
| Удрен темел | 1888 |
| Завршена | август 15, 1891 |
| Физички особености | |
| Сводови | 1 |
| Висина на сводот (надворешна) | 12 метарs (39 ст) |
| Кули | 2 |
| Висина на кулата | 32 метарs (105 ст) |
| Шилести покриви | 64 |
| Материјали | Челик, мешан песок, чакал и цемент |
| Управа | |
| Парохија | Св. Севастијан |
| Деканат | „Св. Јован де Трозо“[1] |
| Архиепископија | Манила |
| Свештенство | |
| Ректор | Пречесен фратар Едгар П. Тубио, РАС |
Мала базилика „Св. Севастијан и архиепископски храм на Пресвета Богородица Кармилска или базилика „Св. Севастијан“, ― мала базилика на Римокатоличката црква во Манила, Филипини.
Завршена во 1891 година, црквата „Св. Севастијан“ е позната по својата архитектура. Пример за неоготска архитектура на Филипините, таа е единствената црква со челична градба на Филипините.[2][3] Била означена како Национално историско обележје во 1973 година[4] и како национално културно богатство во 2011 година.[5]
Црквата „Св. Севастијан“ е под грижа на Редот на Августинските реколекти, кои исто така управуваат со Колеџот „Св. Севастијан-реколекти“ во непосредна близина на базиликата. Се наоѓа на плоштадот „Кармен“, на источниот крај на авенијата „Ректо“, во Кијапо, Манила.[6]
Историја
[уреди | уреди извор]
Во 1621 година, Бернардино Кастиљо, дарежлив покровител и приврзаник на римскиот маченик Св. Севастијан од 3 век, ја подарил земјата на која стои црквата. Првичната структура, направена од дрво, изгорела во 1651 година за време на Востанието на филипинските Кинези. Последователните градби, кои биле изградени од тули, биле уништени од пожар и земјотреси во 1859, 1863 и 1880 година.[6]
Во 1880-тите, Естебан Мартинез, парохискиот свештеник на срушената црква, му пришол на шпанскиот архитект Хенаро Паласиос за да изгради црква што би ги издржувала земјотресите. Паласиос планирал да изгради градба отпорна на пожар и земјотреси целосно изработена од челик. Тој го завршил дизајнот што го споил Земјотресниот барок со неоготскиот стил.[6] Неговиот последен дизајн се вели дека бил вдахнат од познатата Бургоска готска катедрала во Бургос, Шпанија.[6]
Градба
[уреди | уреди извор]Монтажните челични делови кои ја сочинуваат црквата биле произведени во Бенш, Белгија.[2] Според историчарот Амбет Окампо, челичните делови биле нарачани од Анонимното друштво на претпријатијата за јавни работи (Societe anonyme des Enterprises de Travaux Publiques) во Брисел.[7] Севкупно, 52 тони (51 долг тон; 57 кратки тони) префабрикувани челични делови биле пренесени во осум одделни пратки од Белгија до Филипините, првата пратка пристигнала во 1888 година.[6] Белгиски инженери го надгледувале составувањето на црквата, чиј прв столб бил подигнат на 11 септември 1890 година.[8] Ѕидовите биле исполнети со мешан песок, чакал и цемент.[4] Витражите биле увезени од Хајнрих Ојтман Компанија, германска фирма за витражи, додека месните занаетчии помагале во примената на завршните работи.[2]
Црквата била подигната на статус на мала базилика од папата Лав XIII на 24 јуни 1890 година.[4] По нејзиното завршување следната година, на 15 август 1891 година, Малата базилика „Св. Севастијан“ била осветена од Бернардино Нозаледа и Вила ОП, 25-тиот архиепископ од Манила.[4]
Според Хесус Пастор Палома, свештеник од Августин, градбата требала да има и монтажен олтар „ретабло“ (reredos), кој бил изгубен во морето кога бродот што го превезувал од Белгија потонал во бура. Наместо него, месно било направен дрвен олтар. Палома, исто така, истакнала дека долниот дел од црквата е дизајниран да личи на трупот на бродот, така што би се нишал при земјотрес.[9]
Зачувување и возобновување
[уреди | уреди извор]_historical_marker.jpg)
Во последниве години, црквата „Св. Севастијан“ наишла на закани за нејзиниот структурен интегритет. Челичната градба е опфатена од ’рѓа и корозија поради морските ветришта од блискиот Манилски Залив.[10] Државното финансирање и било доделено на црквата преку Националниот историски институт кој го презел возобновувањето во 1982 година. Заедницата на реколекти исто така потрошила средства за одржување и возобновување на црквата.[2] Во 1998 година, била ставен на двегодишниот список за набљудување на 100 најзагрозени места од страна на Светскиот фонд за споменици, иако не била задржана во следните списоци за следење.[11]
Црквата повторно била наведена како еден од најзагрозените споменици во светот од страна на Светскиот фонд за споменици во Светскиот часовник на спомениците 2010 година, заедно со Оризните тераси на Филипините Кордиљери и црквата „Св. Марија (Богородица)“. Сите места биле отстранети од списокот во 2011 година по усвојувањето на Законот за национално културно наследство.[12]
Архитектура
[уреди | уреди извор]
Црквата „Св. Севастијан“ има две ажурни (отворени) кули и челичен свод. Од нејзиниот под, наосот на базиликата се издигал 12 метри до куполата и 32 метри до врвот на кулите близнаци.[4]
Внатрешноста на црквата со вештачка завршна обработка[5] вклучува сводови со препони во готска архитектура што дозволува многу доволно осветлување од страничните прозорци.[2] Челичните столбови, ѕидови и таван биле насликани од Лоренцо Роча, Изабело Тампингко и Феликс Мартинез[5] за да дадат изглед на мермер и јаспис.[2] Околажните (француски: Trompe-l'œil) слики со светци и маченици од уметникот Роча биле користени за украсување на внатрешноста на црквата.[5][7] Верни на неоготскиот дух на црквата се нејзините исповедници, амвон, олтари и пет ретабло дизајнирани од Лоренцо Гереро[13] и Роча. Вајарот Еузебио Гарсија издлабил статуи на свети мажи и жени.[14] За црквата биле изградени шест фонтови за света вода, секој направен од мермер добиен од Ромблон.[15]
Над главниот олтар се наоѓа статуата на Пресвета Богородица Кармилска од слонова коска, дадена на црквата од страна Кармилските сестри од градот Мексико во 1617 година.[4] Сликата ги издржала сите земјотреси и пожари кои ги уништиле претходните инкарнации на црквата „Св. Севастијан“, но нејзината глава од слонова коска била украдена во 1975 година.[4]
Културни и историски признанија
[уреди | уреди извор]
Црквата „Св. Севастијан“ била прогласена за национална историска знаменитост од страна на претседателот Фердинанд Маркос преку Претседателскиот декрет бр. 260 на 1 август 1973 година.[2][16] Потоа, црквата била прогласена за национално културно богатство од Националниот музеј на Филипините на 15 август 2011 година, со откривањето на маркерот на 20 јануари 2012 година.[5]
На 16 мај 2006 година, црквата „Св. Севастијан“ била вклучена од страна на Националниот историски институт (сега Национална историска комисија на Филипините) во список на Филипините за можно назначување како место на светско наследство, поради нејзиното архитектонско и историско наследство.[2] Од 2017 година, црквата повеќе не е вклучена во Привремениот/пробен список.
Проблеми со повторното вклучување на УНЕСКО
[уреди | уреди извор]На 1 октомври 2018 година, било откриено дека триесет и едно-катната станбена зграда на Самитхоум Риалти Корпорација, е планирана да биде изградена покрај историската црква „Св. Севастијан“, што негативно влијаело на можното повторно вклучување на местото во пробниот список на УНЕСКО бидејќи областа околу црквата е составен дел на црковното местото како „тампон зона“. Местото, првата и единствена целосно челична црква во Азија, порано била на пробниот список на УНЕСКО, но била отстранета во 2015 година поради структурно распаѓање. За повторно да се воспостави интегритетот на градбата и повторно да се вклучи во пробниот список, таа била подложена на масовна програма за возобновување, која конзерваторите ја навеле како огромен успех. Сепак, со заканата од високата зграда, вклучувањето на градбата во списокот на УНЕСКО е мрачно. Самитхоум можел да добие дозвола за градање градски четврт (т.н. барангај) за поддршка на нивното барање за градежна дозвола од месниот барангајски претседател, без првично информирани водачите на градбата.[17]
Наводна вмешаност на Густав Ајфел
[уреди | уреди извор]Долго време се верувало дека Густав Ајфел, францускиот инженер зад Ајфеловата кула и челичната конструкција во рамките на Статуата на слободата, бил вклучен во дизајнот и изградбата на „Св. Севастијан“, но тоа никогаш не било потврдено.[3][7][10] Сепак, подоцна било потврдено дека Ајфел бил вклучен во дизајнирањето и снабдувањето на металната рамка за црквата „Св. Игнатиј“ во Интрамурос, со што се потврдува придонесот на Ајфел во филипинската црковна архитектура, ако не и во црквата „Св. Севастијан“.[18]
Поврзано
[уреди | уреди извор]Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ „Vicariate of Jose de Trozo“. Roman Catholic Archdiocese of Manila. Посетено на 15 јануари 2024.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 „San Sebastian Church“. UNESCO World Heritage Centre. Архивирано од изворникот на 2015-03-23. Посетено на 15 јануари 2024.
- ↑ 3,0 3,1 Layug (2007), стр. 88.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 Layug (2007), стр. 88
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 „San Sebastian Basilica Tagged National Cultural Treasure“. Official Website of the Province of Saint Ezekiel Moreno, Order of Augustinian Recollects. 3 февруари 2012. Архивирано од изворникот на 7 септември 2014. Посетено на 15 јануари 2024.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Layug (2007), стр. 87
- ↑ 7,0 7,1 7,2 De Jesus, Findelle (n.d.). „The San Sebastian Church – Gustave Eiffel's Church in the Philippines“. Artes de las Filipinas: A Website in Honor of Philippine Arts and Antiquities. Архивирано од изворникот на 22 мај 2008. Посетено на 15 јануари 2024.
- ↑ Layug (2007), стр. 87–88
- ↑ Layug, Benjie (19 март 2022). „Minor Basilica of San Sebastian (Manila)“. benjielayug.com. Посетено на 15 јануари 2024.
- ↑ 10,0 10,1 Severino, Howie (30 мај 2006). „An Eiffel in Quiapo“. Howie Severino's Sidetrip. GMA Network. Архивирано од изворникот на 4 октомври 2011. Посетено на 15 јануари 2024.
- ↑ „San Sebastian Basilica“. World Monuments Fund (англиски). Посетено на 15 јануари 2024.
- ↑ Villalon, Augusto F. (9 ноември 2009). „3 Philippine Monuments Land in Global Endangered List“. Philippine Daily Inquirer – преку PressReader.com.
- ↑ Trota José, Regalado (1990). Images of Faith: Religious Ivory Carvings from the Philippines. Pasadena: Pacific Asia Museum. стр. 27.
- ↑ Layug (2007), стр. 88–89
- ↑ Adams, George I. (1909). „The Marble and Schist Formations of Romblon Island“. The Philippine Journal of Science (Editorial). 4A (1): 88.
- ↑ „Presidential Decree No. 260, s. 1973“.
- ↑ Katigbak-Lacuesta, Mookie (1 октомври 2018). „'A Godzilla Rising from Hell': The Real Threat a Highrise Brings to San Sebastian“. ANCX. Посетено на 15 јануари 2024.
- ↑ Cruz, May Lyn; Torres, Judith (16 април 2018). „Escolta Maestros: 6 Filipino Architects Who Shaped the Old CBD“. BluPrint. Посетено на 15 јануари 2024.
Извори
[уреди | уреди извор]- Layug, Benjamin Locsin (2007). A Tourist Guide to Notable Philippine Churches. Пасик, Филипини: New Day Publishers. стр. 87–89. ISBN 978-971-8521-10-6.
Надворешни врски
[уреди | уреди извор]
Црква „Св. Севастијан“ (Манила) на Ризницата ?- Basilica Menor de San Sebastian. Пристапено на 15 јануари 2024.
