Шемси Ахмед-паша

Шемси
паша
Беглербег на Анадолија
На должноста
1564–1569
Султан Сулејман I
Султан Селим II
Беглербег на Румелија
На должноста
1562–1564
Султан Сулејман I
Беглербег на Дамаск
На должноста
1552–1555
Султан Сулејман I
Лични податоци
Роден(а) Candaroğlu Sultanzade Şemsi Ahmed Pasha
Болу, Анадолија, Отоманска империја
Починал(а) 5 март 1580 година
Константинопол, Отоманска империја
Националност Отоман
Деца Фахреннис Хатун
Махмуд Паша
Мустафа бег
Установа Ендерун
Вероисповед ислам
Воена служба
Припадност  Османлиско Царство
Род  Османлиска војска
Траење 1552 – 1569

Шемси паша (османски турски: شمسي أحمد پاشا; умрел 5 март 1580 година)[1] беше истакнат отомански благородник и Бејлербеј кој зазеде неколку високи позиции, служејќи во различни фази како османлиски генерален гувернер на провинции во Дамаск, Анадолија и Румелија.[1][2]

Потекло

[уреди | уреди извор]

Роден во Болу,[1][2] во отоманската провинција Анадолија, Шемси паша беше син на Мирза Мехмед Паша, од кнежевската династија Јандарогулар,[1][2][3] што царуваше во кнежевството на Ефлани, Кастамону и Синоп, и потомок на Шемседин Јаман Јандар Бег.[1][2][3][4]

Неговата мајка беше şахниса султан од Отоманска династија, беше најстарата ќерка на şехзаде Абдула, син на отоманскиот султан Бајезид II Втори,[1][2][5] син на Мехмед Освојувачот.

Живот

[уреди | уреди извор]

Подигнат во империјалната резиденција на тој период, Топкапи-сарај, Шемси Паша присуствуваше на престижната отоманска школа Ендерун,[6] а во семејната традиција, учествуваше во разни отомански воени кампањи, особено опсадата на Шигетвир во 1566 година заедно со Сулејман Величествениот, покрај освојувањето од неколку тврдини низ цела Европа.[5] За време на владеењето на Сулејман I, Шеми Паша служеше како Бејлербеј.[7]

Широко познат како голем ловец, Шемси Паша беше назначен за ловечки придружник од султанот Мурад III.[5]

По својата служба, тој го замолил реномираниот отомански империјален архитект Мимар Синан да изгради џамија и комплексот во близина на неговото главно седиште, палатата Шемси Паша на брегот на Босфор во Констанинопол. Theамијата на Шемси Паша е една од најмалите џамии на делата на Мимар Синан во градот, но сепак е една од најпознатите поради комбинација на неговите минијатурни димензии и локацијата на водата. Се споменува како главен пример на вештината на Мимар Синан во органски мешање на архитектурата со природниот пејзаж.[8]

Потомство

[уреди | уреди извор]

Шемси Паша имаше три деца, од кои една ќерка и два сина:[1]

Ќерка

Фахреннис Хатун[1]

Синови

Махмуд Паша[1]

Мустафа бег[1]

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 Afyoncu, Erhan (2010). „ŞEMSİ AHMED PAŞA“. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi (турски). 38. TDV İslâm Araştırmaları Merkezi. стр. 527–529.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Beg, İsmail. Hulviyyât-ı Sultânî (Fiqh) (турски).
  3. ↑ 3,0 3,1 „CANDAROĞULLARI“. TDV İslâm Ansiklopedisi (турски). Посетено на 2023-08-05.
  4. ↑ „Candar Dynasty | Ottoman Empire, Anatolia, Seljuks | Britannica“. www.britannica.com (англиски). Посетено на 2023-08-05.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Darke, Diana (2018). The Merchant of Syria: A History of Survival (англиски). London: Hurst & Company. стр. 31-35. ISBN 978-1-84904-940-5.
  6. ↑ Bayraktar, Nimet (1982). „Şemsi Ahmed Paşa; Hayatı ve Eserleri“. Edebiyat Fakültesi Tarih Dergisi (33): 99–114.
  7. ↑ İnbaşı, Mehmet (2005). „Şemsi Paşa Vakfiyesi“. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi (турски) (Zekeriya Kurşun v.dğr.. изд.). İstanbul. I (27): 182–190, 257–270.
  8. ↑ Necipoğlu, Gülru; Sinan; Arapi, Arben N.; Günay, Reha (2011). The Age of Sinan: Architectural Culture in the Ottoman Empire (Repr. with corr. изд.). London: Reaktion Books. стр. 452–498. ISBN 978-1-86189-253-9.

Наводи

[уреди | уреди извор]
  • Kuran, Aptullah. 1986. Mimar Sinan. Istanbul: Hürriyet Vakıf Yayınları, p. 193–196.
  • Gültekin, Gülbin. 1994. "Semsi Pasa Külliyesi." In Dünden Bugüne Istanbul Ansiklopedisi. Istanbul: Tarih Vakfi, VII, p. 158–159.
  • Necipoglu, Gülru. 2005. The Age of Sinan: Architectural Culture in the Ottoman Empire. London: Reaktion Books, p. 452–498.