ഒരു മരുന്ന്, ശസ്ത്രക്രിയ, ജീവിതശൈലിയിലെ മാറ്റം അല്ലെങ്കിൽ ഒരു വ്യക്തിയുടെ കഷ്ടപ്പാടുകൾ അവസാനിപ്പിക്കാൻ സഹായിക്കുന്ന ദാർശനിക മനോഭാവം എന്നിവ പോലുള്ള നടപടിക്രമങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് ഒരു മെഡിക്കൽ അവസ്ഥ മാറ്റുന്നതാണ് രോഗശമനം അല്ലെങ്കിൽ രോഗശാന്തി എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നത്. മെഡിക്കൽ അവസ്ഥ ഒരു രോഗം, മാനസിക രോഗം, ജനിതക വൈകല്യം അല്ലെങ്കിൽ കഷണ്ടി അല്ലെങ്കിൽ സ്തന കോശങ്ങളുടെ അഭാവം എന്നിവ പോലെ ഒരു വ്യക്തി സാമൂഹികമായി അഭികാമ്യമല്ലെന്ന് കരുതുന്ന അവസ്ഥ ആകാം.
ഭേദമാക്കാനാകാത്ത ഒരു രോഗം മാരകമായ രോഗമായിരിക്കാം അല്ലെങ്കിൽ അല്ലായിരിക്കാം; നേരെമറിച്ച്, ഭേദമാക്കാവുന്ന ഒരു രോഗം പോലും ചിലപ്പോൾ രോഗിയുടെ മരണത്തിലേക്ക് നയിച്ചേക്കാം.
രോഗമുള്ള ആളുകളുടെ സുഖപ്പെടലിന്റെ അനുപാതമായ രോഗശമന നിരക്ക്, ചികിത്സിക്കുന്ന ആളുകളുടെ ഡിസീസ് ഫ്രീ സർവൈവൽ (ഡിഎഫ്എസ്) ഒരിക്കലും രോഗമില്ലാത്ത ഒരു നിയന്ത്രണ ഗ്രൂപ്പുമായി താരതമ്യം ചെയ്താണ് നിർണ്ണയിക്കുന്നത്. [1]
രോഗബാധിതരായ ഒരു കൂട്ടം വ്യക്തികളിലെ അപകടനിരക്ക് സാധാരണ ജനസംഖ്യയിൽ കണക്കാക്കിയ അപകടനിരക്കിലേക്ക് മടങ്ങുന്നതിനുള്ള കാലയളവ് അളക്കുക എന്നതാണ് രോഗശമന നിരക്ക് കൂടാതെ/അല്ലെങ്കിൽ "രോഗശമന സമയം" നിർണ്ണയിക്കുന്നതിനുള്ള മറ്റൊരു മാർഗ്ഗം. [2] [3]
രോഗശമനം എന്ന ആശയത്തിൽ അന്തർലീനമായത് രോഗത്തിന്റെ ശാശ്വതമായ അന്ത്യമാണ്. [4] ഒരു വ്യക്തിക്ക് ജലദോഷം ഉണ്ടാകുകയും പിന്നീട് അതിൽ നിന്ന് സുഖം പ്രാപിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, ആ വ്യക്തിക്ക് സുഖം പ്രാപിച്ചതായി പറയപ്പെടുന്നു. നേരെമറിച്ച്, ഡയബറ്റിസ് മെലിറ്റസ് പോലുള്ള ഒരു രോഗത്തെ വിജയകരമായി കൈകാര്യം ചെയ്ത ഒരു വ്യക്തിയെ സംബന്ധിച്ച്, അത് ലക്ഷണങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടാക്കുന്നില്ല എന്നാലും, യഥാർത്ഥത്തിൽ അത് ശാശ്വതമായി അവസാനിപ്പിക്കാതെ, സുഖം പ്രാപിക്കുന്നില്ല.
രോഗ്യശാന്തിക്കായി, പ്രകൃതിദത്ത ആൻറിബയോട്ടിക്കുകൾ (ബാക്ടീരിയ അണുബാധകൾക്കുള്ള), സൾഫോണമൈഡുകൾ പോലുള്ള സിന്തറ്റിക് ആൻറിബയോട്ടിക്കുകൾ, അല്ലെങ്കിൽ ഫ്ലൂറോക്വിനോലോണുകൾ, ആൻറിവൈറലുകൾ (വളരെ കുറച്ച് വൈറൽ അണുബാധകൾക്ക് ), ആന്റിഫംഗലുകൾ, ആന്റിടോക്സിൻ, വിറ്റാമിനുകൾ, ജീൻ തെറാപ്പി, ശസ്ത്രക്രിയ, കീമോതെറാപ്പി, റേഡിയോ തെറാപ്പി, എന്നിങ്ങനെ നിരവധി തരം ചികിത്സാ രീതികൾ നിലവിലുണ്ട്. നിരവധി ചികിത്സാ രീതികൾ വികസിപ്പിച്ചെടുത്തിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, ചികിത്സിക്കാൻ കഴിയാത്ത രോഗങ്ങളുടെ പട്ടിക വളരെ നീണ്ടതാണ്.
ജെയിംസ് ലിൻഡ് എ ട്രീറ്റീസ് ഓൺ സ്കർവി (1753) പ്രസിദ്ധീകരിച്ചതോടെ, വൈറ്റമിൻ സിയുടെ ഡോസുകൾ (ഉദാഹരണത്തിന്, നാരങ്ങയിൽ) ഉപയോഗിച്ച് സ്കർവി ഭേദമാക്കാവുന്നതും (അതുപോലെ തടയാവുന്നതും) ആയിത്തീർന്നു. [5]
1890 മുതൽ എമിൽ അഡോൾഫ് വോൺ ബെഹ്റിംഗും അദ്ദേഹത്തിന്റെ സഹപ്രവർത്തകരും ചേർന്ന് ഡിഫ്തീരിയ, ടെറ്റനസ് എന്നിവയ്ക്കുള്ള ആന്റിടോക്സിനുകൾ ഉത്പാദിപ്പിച്ചു. ഡിഫ്തീരിയയുടെ ചികിത്സയ്ക്കായി ഡിഫ്തീരിയ ആൻറിടോക്സിൻ ഉപയോഗിക്കുന്നത് "അക്യൂട്ട് പകർച്ചവ്യാധികളുടെ ചികിത്സയിലെ [19-ആം] നൂറ്റാണ്ടിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട മുന്നേറ്റമായി" ലാൻസെറ്റ് കണക്കാക്കി. [6] [7]
സൾഫണമൈഡുകൾ ബാക്ടീരിയ അണുബാധകൾക്കുള്ള ആദ്യത്തെ വ്യാപകമായ ചികിത്സയായി മാറി.
ആന്റിമലേറിയലുകൾ ആദ്യമായി സമന്വയിപ്പിക്കപ്പെട്ടു, [8] [9] [10] ഇത് മലേറിയ ഭേദമാക്കാവുന്നതാക്കി. [11]
ആൻറിബയോട്ടിക്കുകളുടെ വികസനത്തോടെ ബാക്ടീരിയ അണുബാധകൾ സുഖപ്പെടുത്താൻ കഴിയുന്നവയായി. [12]
ഒരു വൈറൽ അണുബാധയായ ഹെപ്പറ്റൈറ്റിസ് സി, ആൻറിവൈറൽ മരുന്നുകൾ ഉപയോഗിച്ചുള്ള ചികിത്സയിലൂടെ സുഖപ്പെടുത്താൻ കഴിയുന്നവയായി. [13] [14]
Just a few years after the first antibiotic, penicillin, became widely used in the late 1940s