Filem elat

The Infernal Cauldron, 1903

Dalam sejarah awal pawagam, filem elat, filem tipu atau filem muslihat adalah filem senyap pendek yang dirancang untuk menampilkan kesan khas yang inovatif.[1]

Sejarah

[sunting | sunting sumber]

Genre filem elat dikembangkan oleh Georges Méliès dalam beberapa eksperimen sinematik pertamanya,[2] dan karyanya tetap menjadi contoh genre paling klasik.[3] Eksperimen awal lain termasuk pementasan Perancis Émile dan Vincent Isola, penyihir Inggeris David Devant dan John Nevil Maskelyne, dan sinematografer Amerika Billy Bitzer dan James Stuart Blackton.[4] Pada tahun-tahun pertama filem, terutama antara tahun 1898 dan 1908, filem elat adalah salah satu genre filem paling popular di dunia.[1] Sebelum tahun 1906, ia mungkin merupakan genre kedua paling lazim dalam filem, hanya diungguli oleh filem kesebenaran bukan fiksyen.[5] Teknik yang diterokai dalam filem elat ini termasuk gerakan perlahan dan gerakan pantas yang dibuat dengan mengubah kelajuan gerakan kamera; alat penyuntingan yang disebut cantuman penggantian; dan pelbagai kesan dalam kamera, seperti dedahan berbilang.[4]

"Trick novelties," (Tipu muslihat baharu) seperti yang sering disebut orang British sebagai filem elat, mendapat banyak pilihan di United Kingdom, dengan Robert W. Paul dan Cecil Hepworth di antara pengamal mereka. John Howard Martin, dari duo pembuatan filem Cricks and Martin, menghasilkan filem elat popular pada tahun 1913, ketika dia mula melakukan kerja solo. Walau bagaimanapun, minat British terhadap filem tipu semakin menurun pada tahun 1912, bahkan dengan produksi yang rumit seperti Méliès The Conquest of the Pole diterima dengan agak baik.[6]

Unsur-unsur gaya filem elat bertahan dalam filem lawak visual komedi senyap, seperti Sherlock Jr. oleh Buster Keaton.[7] Sifat filem elat yang luar biasa juga hidup dalam genre lain, termasuk filem muzik, filem fiksyen ilmiah, filem seram, dan filem swashbuckler.[4]

Gaya

[sunting | sunting sumber]

Filem elat tidak boleh dikelirukan dengan filem senyap pendek yang memaparkan aksi sihir pentas konvensional ("films of tricks," (filem tipu daya/helah) seperti kata-kata sejarawan filem Matthew Solomon). Sebaliknya, filem elat mencipta ilusi menggunakan teknik filem. [8]

Filem elat secara amnya menyampaikan humor secara terang-terangan, yang tidak banyak diciptakan oleh jenaka atau situasi komedi, tetapi oleh kehebatan bertenaga yang wujud dalam membuat peristiwa mustahil nampaknya berlaku.[2] Seperti yang ditunjukkan oleh ahli falsafah Noël Carroll, komedi dalam gaya filem elat Méliès adalah "masalah kegembiraan yang ditanggung oleh transformasi yang luar biasa dan peristiwa yang tidak mungkin secara fizikal," "komedi pelepasan metafizik yang meraikan kemungkinan untuk menggantikan undang-undang fizik dengan undang-undang khayalan."

Rujukan

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ a b Solomon 2006, halaman 596
  2. ^ a b Carroll 1996, halaman 146
  3. ^ Kirby, Lynne (1997), Parallel Tracks: The Railroad and Silent Cinema, Durham: Duke University Press
  4. ^ a b c Parkinson, David (2012), 100 Ideas That Changed Film, London: Laurence King Publishing, m/s. 19
  5. ^ Gunning, Tom (2005), "The Cinema of Attractions: Early Film, Its Spectator, and the Avant-Garde", dalam Knopf, Robert (penyunting), Theater and Film: A Comparative Anthology, New Haven: Yale University Press, m/s. 39
  6. ^ Low, Rachael (1997), History of British Film, 2, London: Routledge, m/s. 180
  7. ^ Carroll 1996, halaman 156
  8. ^ Solomon 2006, halaman 602–3

Petikan

[sunting | sunting sumber]
  • Carroll, Noël (1996), Theorizing the Moving Image, Cambridge: Cambridge University Press
  • Solomon, Matthew (December 2006), "Up-to-Date Magic: Theatrical Conjuring and the Trick Film", Theatre Journal, 58 (4): 595–615, doi:10.1353/tj.2007.0032, JSTOR 25069917