Pembelian undi

Pembelian undi (juga dirujuk sebagai klientelisme pilihan raya dan politik naungan) berlaku apabila parti atau calon politik mengagihkan wang atau sumber kepada pengundi dalam pilihan raya mendatang, dengan jangkaan bahawa pengundi akan mengundi pihak yang menyerahkan ganjaran wang.^[1] Pembelian undi boleh mengambil pelbagai bentuk seperti pertukaran monetari, serta pertukaran untuk barangan atau perkhidmatan yang diperlukan.^[2] Amalan ini sering digunakan untuk memberi insentif atau memujuk pengundi untuk keluar ke pilihan raya dan mengundi dengan cara tertentu. Walaupun amalan ini menyalahi undang-undang di banyak negara, ia masih menjadi amalan lazim di seluruh dunia.

Pengundi boleh diberi wang atau ganjaran lain untuk mengundi dengan cara tertentu, atau tidak mengundi. Dalam sesetengah bidang kuasa, tawaran atau pemberian ganjaran lain dirujuk sebagai "pelayanan pilihan raya".^[3] Kaedah ini kekal sah di beberapa bidang kuasa, seperti di Seneca Nation of Indians.^[4]

Sasaran pembelian undi

Salah satu kebimbangan utama pembelian undi terletak pada persoalan populasi atau kumpulan pengundi mana yang paling terdedah kepada penerimaan pampasan sebagai pertukaran untuk undi mereka. Para sarjana seperti Stokes berpendapat bahawa pengundi yang lemah menentang adalah yang terbaik untuk disasarkan untuk pembelian undi.^[5] Ini bermakna dalam keadaan terdapat dua parti yang bertanding sebagai contoh, pengundi yang tidak cenderung untuk mengundi satu cara atau yang lain adalah yang terbaik untuk disasarkan.

Sarjana lain berpendapat bahawa golongan berpendapatan rendah adalah golongan yang terbaik untuk disasarkan, kerana mereka paling berkemungkinan menerima pampasan kewangan atau bentuk pampasan lain.^[5] Ini telah terbukti berlaku di Argentina dan Nigeria. Oleh kerana orang kaya mungkin tidak memerlukan wang, barangan atau perkhidmatan, pampasan yang lebih besar diperlukan untuk mempengaruhi undi mereka. Walau bagaimanapun, seperti yang dilihat dalam kes Argentina sebagai contoh, rakyat yang tinggal dalam komuniti miskin sangat memerlukan pendapatan, atau perkhidmatan perubatan, sebagai contoh, untuk memberi makan kepada keluarga mereka dan memastikan mereka dalam keadaan sihat. Dengan itu dikatakan, jumlah wang tunai atau preskripsi perubatan yang lebih kecil akan menjadi nilai yang lebih besar dan dengan itu sokongan politik mereka boleh menjadi lebih mudah untuk dibeli.

Pemantauan pengundian

Apabila undi pos dihantar kepada pengundi, pembeli boleh mengisinya atau melihat cara ia diisi. Pemantauan lebih sukar apabila undi dibuang secara rahsia di tempat mengundi.^[5] Dalam sesetengah kes, terdapat contoh tiket pengundi, atau pemantauan individu.^[6] Pengundi yang ingin mendapatkan pampasan terhadap undi mereka akan menggunakan undi pengundi yang disediakan khas, atau akan melipat undi mereka dengan cara tertentu untuk menunjukkan bahawa mereka mengundi calon yang mereka dibayar untuk mengundi.

Akibat

Ulama telah mengaitkan beberapa akibat negatif terhadap amalan pembelian undi. Kehadiran pembelian undi menimbulkan ancaman kepada demokrasi itu sendiri, kerana ia mengganggu keupayaan untuk bergantung kepada undi popular sebagai ukuran sokongan rakyat terhadap dasar kerajaan yang berpotensi.^[7] Bagaimanapun, menurut ahli sains politik Eric Kramon, pembelian undi tidak semestinya memudaratkan kualiti demokrasi; sebaliknya, hubungan antara pembelian undi dan kualiti demokrasi jauh lebih bernuansa.^[1]

Akibat lain yang ketara ialah autonomi pengundi terjejas. Memandangkan pemerolehan bayaran atau menerima ganjaran untuk undi mereka menjana satu bentuk pendapatan yang mungkin mereka perlukan untuk menyara diri atau keluarga mereka, mereka tidak mempunyai autonomi untuk membuang undi yang mereka benar-benar mahukan.^[5] Ini amat bermasalah kerana jika ahli politik korup terlibat dalam pembelian undi, maka kepentingan merekalah yang tetap menentukan bagaimana negara ini akan berjalan. Ini, seterusnya, mengekalkan korupsi dalam sistem, seterusnya mewujudkan kitaran korupsi.

Ketiga, pembelian undi boleh mewujudkan kebergantungan pengundi pada pendapatan atau barangan yang mereka terima bagi undi mereka, dan boleh mengekalkan satu jenis perangkap kemiskinan.^[8] Jika mereka menerima ubat daripada broker komuniti mereka sebagai contoh, jika ikatan ini terputus, maka mereka mungkin tidak lagi mempunyai akses kepada keperluan ini.

Memang benar bahawa broker dalam komuniti itu tidak mempunyai minat atau insentif untuk benar-benar meningkatkan taraf hidup ahli komuniti, kerana sangat mungkin mereka hanya berminat untuk mendapatkan keuntungan yang diinginkan sebagai balasan bekerja demi parti.^[9] Tambahan pula, sekiranya barang atau wang itu datang terus daripada calon, hasrat calon ini hanyalah untuk mengekalkan kuasa mereka. Walaupun begitu, mereka mungkin menyediakan perkhidmatan, tetapi kepentingan sebenar mereka mungkin terletak pada mengekalkan pengundi bergantung kepada ganjaran yang mereka sediakan agar terus berkuasa.

Lihat juga

• Korupsi politik
• Penipuan pilihan raya
• Politik wang

Rujukan

1. Kramon, Eric (2017). Money for Votes: The Causes and Consequences of Electoral Clientelism in Africa. Cambridge: Cambridge University Press. doi:10.1017/9781108149839. ISBN 978-1-107-19372-7.
2. "Lynne Rienner Publishers – Elections for Sale The Causes and Consequences of Vote Buying". rienner.com. Diarkibkan daripada yang asal pada 2021-01-15. Dicapai pada 2018-04-22.
3. "Parliamentary Electorates And Elections Act 1912 – Section 149, New South Wales Consolidated Acts". Austlii.edu.au. Diarkibkan daripada yang asal pada 2011-11-30. Dicapai pada 2012-05-03.
4. Herbeck, Dan (November 15, 2011). Resentments abound in Seneca power struggle Diarkibkan 2011-11-18 di Wayback Machine. The Buffalo News. Retrieved November 16, 2011.
5. Stokes, Susan C (2005). "Perverse Accountability: A Formal Model of Machine Politics with Evidence from Argentina". American Political Science Review. 99 (3): 315. doi:10.1017/S0003055405051683.
6. Nichter, Simeon (2008). "Vote Buying or Turnout Buying? Machine Politics and the Secret Ballot". American Political Science Review. 102 (1): 19–31. doi:10.1017/S0003055408080106. JSTOR 27644495.
7. "Vote-Buying and Reciprocity". Econometrica. 80 (2): 863. 2012. doi:10.3982/ECTA9035. Diarkibkan daripada yang asal pada 2021-01-15. Dicapai pada 2019-11-07.
8. Gersbach, Hans; Mühe, Felix (2011). "Vote-Buying and Growth". Macroeconomic Dynamics. 15 (5): 656. doi:10.1017/S1365100510000246.
9. Auyero, Javier (April 1999). "'From the Client's Point(s) of View': How Poor People Perceive and Evaluate Political Clientelism". Theory and Society. 28 (2): 297–334. doi:10.1023/A:1006905214896. JSTOR 3108473.