Rang undang-undang bukan kerajaan dalam suatu sistem berparlimen kerajaan ialah suatu rang undang-undang yang diperkenalkan ke dalam suatu badan perundangan oleh seorang ahli perundangan yang tidak bertindak bagi pihak cabang eksekutif. Gelaran "rang undang-undang bukan kerajaan" digunakan di kebanyakan bidang kuasa sistem Westminster, dalamnya seorang "ahli peribadi" ialah mana-mana ahli parlimen (MP) yang bukan seorang ahli kabinet (eksekutif). Label lain boleh digunakan untuk konsep ini dalam sistem berparlimen yang lain; contohnya, label rang undang-undang ahli digunakan dalam Parlimen Scotland[1] dan dalam Parlimen New Zealand.[2] Dalam sistem berpresiden dengan pengasingan eksekutif daripada badan perundangan, konsep ini tidak muncul memandangkan eksekutif tidak boleh memulakan penggubalan undang-undang, dan rang undang-undang diperkenalkan oleh ahli perundangan individu (atau kadangkala oleh inisiatif popular).
Dalam Sistem Westminster, kebanyakan rang undang-undang ialah "rang undang-undang kerajaan" yang diperkenalkan oleh Perdana Menteri, dengan rang undang-undang bukan kerajaan terkecuali. Walau bagaimanapun, beberapa masa diperuntukkan dalam dijadualkan untuk perbicaraan rang undang-undang begitu. Rang undang-undang ini boleh diperkenalkan oleh MP bukan kementerian dari parti menyokong kerajaan (ahli parlimen penyokong kerajaan), oleh ahli-ahli parti pembangkang (anggota utama parlimen atau ahli parlimen penyokong kerajaan), atau oleh bebas atau ahli parlimen bebas. Parlimen United Kingdom mempunyai sejarah panjang menggubal rang undang-undang bukan kerajaan. Bertentangan dengannya, Oireachtas (parlimen) Republik Ireland jarang meluluskan rang undang-undang bukan kerajaan, dengan the bilangan rang undang-undang yang amat besar diluluskan diperkenalkan oleh ahli-ahli kabinet.[3]
Suatu rang undang-undang bukan kerajaan tidak dikelirukan dengan rang undang-undang persendirian, yang merupakan rang undang-undang yang hanya mempengaruhi seseorang warganegara individu atau kumpulan.