De Dulgubniers sünd en Stamm von de Germanen, de in Noorddüütschland leevt hebben schall. He kummt as Doulgoumnioi bi Ptolemäus un as Dulgubnii bi Tacitus vör, ans weet wi nich veel von em.
In Ptolemäus sien Geographike Hyphegesis, von de dat Original ut de Tied üm 150 n. Chr. is, sünd de Dulgubniers twischen Wesser un Elv intekent[1].
Tacitus schrifft 98 n. Chr. in sien Germania: Angrivarios et Chamavos a tergo Dulgubnii et Chasuarii cludunt, aliaeque gentes haud perinde memoratae, a fronte Frisii excipiunt.[2] (An de Dulgubniers un Chasuaren doot sik achtern de Angrivarier un Chamaven ansluten, un annere Stämm, de jüst nich so good kennt sünd, op de Vörsied geit dat mit de Fresen wieder. [vörn un achtern steit hier för West un Oost]).
De Wetenschop geit vondaag dorvon ut, dat de Dulgubniers jichtens in de Süüdheid in dat Dreeeck twischen Hannover, Wulfsborg un Lümborg leevt hebbt. Wohrschienlich sünd se later Deel von de Chauken un Sassen worrn.