Arbacia lixula

Arbacia lixula
Arbacia lixula
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Echinodermata (Stekelhuidigen)
Klasse:Echinoidea (Zee-egels)
Infraklasse:Carinacea
Orde:Arbacioida
Familie:Arbaciidae
Geslacht:Arbacia
Soort
Arbacia lixula
(Linnaeus, 1758)
Originele combinatie
Echinus lixula Linnaeus, 1758
Synoniemen
Lijst
  • Cidaris pustulosa Leske, 1778
  • Echinus aequituberculatus Blainville, 1825
  • Echinus neapolitanus Delle Chiaje, 1825
  • Arbacia aequituberculata (Blainville, 1825)
  • Echinocidaris aequituberculata (Blainville, 1825)
  • Echinocidaris (Tetrapygus) aequituberculatus (Blainville, 1825)
  • Echinocidaris grandinosa (Valenciennes, 1846)
  • Echinocidaris (Tetrapygus) grandinosa (Valenciennes, 1846)
  • Echinocidaris loculatua (Blainville, 1825)
  • Echinocidaris (Agarites) loculatua (Blainville, 1825)
  • Echinocidaris (Tetrapygus) pustulosa (Leske, 1778)
  • Echinocidaris pustulosa (Leske, 1778)
  • Echinus equituberculatus Blainville, 1825
  • Echinus grandinosus Valenciennes, 1846
  • Echinus loculatus Blainville, 1825
  • Echinus pustulosus (Leske, 1778)
  • Arbacia australis Lovén, 1887
  • Arbacia grandinosa (Valenciennes, 1846)
  • Arbacia pustulosa (Leske, 1778)
Afbeeldingen op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Arbacia lixula op Wikispecies Wikispecies
(en) World Register of Marine Species
Portaal  Portaalicoon   Biologie

Arbacia lixula is een zee-egel uit de familie Arbaciidae.

De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus, als Echinus lixula, in de tiende editie van Systema naturae.[1]

Het is een middelgrote zee-egel, gekenmerkt door zijn diepzwarte kleur en zijn halfronde vorm. Alle stekels zijn ongeveer even groot (geen "secundaire stekels") en worden rechtop gedragen (nooit slordig als ze in het water zijn). De anus aan de bovenkant is omgeven door vier platen die een anale klep vormen. Het mondgezicht is vrijwel naakt, de mond is omgeven door een zachte, donkergroene huid.[2][3]

De soort komt aan de kust van de Middellandse Zee, de Macaronesische eilanden (Azoren, Madeira, de Canarische Eilanden), en minder algemeen aan de Atlantische kust van West-Afrika en de Braziliaanse kust. De zee-egel treft men doorgaans aan in ondiep water bij rotsachtige kusten, op een diepte van 0 tot 30 meter.