Arturo Riccardi

Arturo Riccardi
Admiraal Arturo Riccardi, december 1940.
Admiraal Arturo Riccardi, december 1940.
Geboren 30 oktober 1878
Pavia, Pavia (provincie), Koninkrijk Italië
Overleden 20 december 1966
Rome, Italië
Land/zijde Koninkrijk Italië
Onderdeel Regia Marina
Dienstjaren 1892 - 1946
Rang Admiraal
(Ammiraglio d'Armata)
Eenheid Fanteria Real Marina[1]
Brigata Marina[1]
Bevel Torpedoboot 29 AS, 27 AS[2]
Torpedobootjager
Achille Papa[2]
4ª Divisione navale[2]
(1934 - 1935[3][2])
1ª Squadra navale[2]
Stafchef van de
Regia Marina
(11 december 1940 -
25 juli 1943[4])
Slagen/oorlogen Bokseropstand

Verre-Oosten campagne

Eerste Wereldoorlog

Tweede Wereldoorlog

Onderscheidingen zie onderscheidingen
Ander werk Senator
(26 maart 1939 -
25 juli 1943[2])

Arturo Riccardi (Pavia, 30 oktober 1878 - Rome, 20 december 1966) was een Italiaanse admiraal (Ammiraglio d'Armata) in de Regia Marina tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij stond bekend als specialist op het gebied van de luchtoorlog[5].

Levensloop

[bewerken | brontekst bewerken]

Arturo Riccardi was zoon van Adolph Riccardi en Ifigenia Rasini Di Mortigliengo en werd geboren in Pavia (volgens sommige bronnen Saluzzo[5]). Riccardi studeerde aan de marine-academie in Livorno en begon een carrière in de marine. In 1904 onderscheidde hij zich tijdens een reddingsoperatie na een brand aan boord van de kruiser Marco Polo, waarvoor hij onderscheiden werd[3][2]. Hij vocht in de Fanteria Real Marina[1] (marinekorps) tijdens de Bokseropstand in 1900-1901. Riccardi nam ook deel aan de Verre Oosten-veldtocht van 1905 en de Eerste Wereldoorlog. Hiervoor ontving hij met diverse onderscheidingen, waaronder de Bronzen medaille voor Dapperheid, de Chinamedaille, de Overwinningsmedaille en het Oorlogskruis. Hij diende van 1910 tot 1914 als adjudant van de Hertog van Genua[3][2].

Interbellum

[bewerken | brontekst bewerken]

Riccardi was kabinetschef van 6 februari tot 13 mei 1925 en leidde het kabinet voor de minister van marine. Riccardi werd op 8 september 1932 bevorderd tot Ammiraglio di Divisione (Schout-bij-nacht). Hij was commandant van het Corpo Reali Equipaggi Marittimi (CREM) van 1932 tot 1934[2]. In 1934 trad hij toe tot de Partito Nazionale Fascista (PNF) en werd bevorderd tot Ammiraglio di Squadra (viceadmiraal) op 27 december 1935.

Hij bekleedde verschillende functies, waaronder de functie van directeur-generaal van personeelszaken en militaire diensten, in het Ministerie van de Marine[3].

Tweede Wereldoorlog

[bewerken | brontekst bewerken]
Admiraal Riccardi stelt zijn staf aan grootadmiraal Dönitz voor.
Conferentie van Meran.

Op 11 december 1940 volgde hij Domenico Cavagnari op als Capo di Stato Maggiore (stafchef) van de Regia Marina. Riccardi werd de facto commandant van de bestaande ministeries waaronder de marine strijdkrachten en luchtvaart. Hiernaast was hij ook Sottosegretario di Stato per la Marina (onderstaatssecretaris) van marine.

Van 13 tot 14 februari 1941 was Riccardi hoofd van de delegatie met Raffaele de Courten, Emilio Brenta, en Carlo Giartosio tijdens de conferentie van Meran. Hier werd met de Kriegsmarine onder leiding van Großadmiral Erich Raeder over samenwerking in het Middellandse Zeegebied gesproken. Riccardi maakte zijn eerste grote gevecht in de Tweede Wereldoorlog mee tijdens de slag van Tarente, van 11 tot 12 november 1941.

Riccardi werd gedwongen beide posities op te geven na de val van het regime van Benito Mussolini op 25 juli 1943. Onder de nieuwe regering van Pietro Badoglio volgde Raffaele Courten Riccardi op als minister van marine. Na 1945 werd deze positie samengevoegd in het nieuw gevormde Ministero della Difesa (MDD) (ministerie van Defensie).

Familie

[bewerken | brontekst bewerken]

Riccardi was getrouwd. Het echtpaar had drie kinderen[4].

Militaire carrière

[bewerken | brontekst bewerken]

Onderscheidingen

[bewerken | brontekst bewerken]

Selectie: