Georges Loinger
Georges Uriel Joseph Loinger (Straatsburg, 29 augustus 1910 – Parijs, 28 december 2018) was een Frans verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Levensloop
[bewerken | brontekst bewerken]Loinger wordt in 1910 geboren als zoon van Salomon Loinger en Mina Werzberg, de oudste van vier kinderen.[1][2] In 1929 studeert hij af als ingenieur, een baan die hij slechts enkele jaren zal uitoefenen. In 1932 begint hij aan een studie in Parijs om leerkracht lichamelijke opvoeding te worden. In 1934 trouwt hij en enkele jaren later wordt hij vader van een zoon, Daniel.[2]
Loinger wordt opgeroepen voor militaire dienst als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt in 1939.[2] In 1940 wordt hij gevangengenomen door het Duitse leger. Omdat hij blond haar en blauwe ogen heeft, valt het niet op dat hij joods is en wordt hij naar een krijgsgevangenenkamp in Duitsland gestuurd.[3] Hij belandt in Stalag 7A, van waaruit hij eind 1940 ontsnapt.[2] Hij keert terug naar Frankrijk en gaat daar in 1942 aan de slag bij het Œuvre de secours aux enfants. Als lid van deze organisatie slaagt hij erin om honderden kinderen te laten ontsnappen naar Zwitserland.[4][5] In 1944 helpt Loinger ook zijn eigen vrouw en twee kinderen (zijn tweede zoon, Guy, werd in 1942 geboren) de Zwitserse grens over.[2]
Na de oorlog blijft Loinger nog een tijdlang actief binnen het OSE. Vanaf 1947 zet hij zich in voor de Aliyah Bet en helpt hij Holocaust-overlevers naar Palestina. In 1949 wordt hij directeur van de Israëlische rederij ZIM. In 1978 gaat hij met pensioen.[2][6]
Familie
[bewerken | brontekst bewerken]Zijn jongste zus, Fanny Loinger, maakte net zoals hijzelf tijdens de oorlog deel uit van de verzetsgroep Garel.[7][8] Zijn neef, de acteur Marcel Marceau, zat tijdens de oorlog ook in het verzet.[3]
Eretekens
[bewerken | brontekst bewerken]Loinger werd in 1999 officier in het Franse Legioen van Eer[2] en in 2005 commandeur. Daarnaast ontving hij ook de Franse Verzetsmedaille en het Franse Oorlogskruis.[4] Op 12 juli 2012 ontving hij de Orde van Verdienste van de Bondsrepubliek Duitsland.[6] In 2014 werd Loinger ereburger van zijn geboortestad, Straatsburg.[9]
Zie ook
[bewerken | brontekst bewerken]- ↑ (en) Ofer Aderet, French Jew Who Saved Hundreds of Children in Holocaust Dies at 108. Haaretz (31 december 2018). Gearchiveerd op 1 januari 2019. Geraadpleegd op 31 december 2018.
- ↑ a b c d e f g (fr) Katy Hazan, Histoire de l’OSE - Les grandes figures: Georges Loigner (2006). Gearchiveerd op 5 januari 2015. Geraadpleegd op 31 december 2018.
- ↑ a b (en) Harrison Smith, Georges Loinger, French resistance fighter who smuggled Jewish children to safety, dies at 108. The Washington Post (30 december 2018). Gearchiveerd op 30 januari 2022. Geraadpleegd op 31 december 2018.
- ↑ a b (fr) Katy Hazan, Le résistant juif Georges Loinger est mort. Le Monde (29 december 2018). Gearchiveerd op 1 januari 2019. Geraadpleegd op 31 december 2018.
- ↑ (en) Alexandra Topping, French Resistance hero who saved hundreds of Jewish children dies aged 108. The Guardian (30 december). Gearchiveerd op 31 december 2018. Geraadpleegd op 31 december 2018.
- ↑ a b (de) Christian Wernicke, Todesmutig - die Geschichte des Monsieur Loinger. Süddeutsche Zeitung (11 juli 2016). Gearchiveerd op 30 december 2018. Geraadpleegd op 31 december 2018.
- ↑ (fr) Le résistant juif Georges Loigner est mort à l'âge de 108 ans. CNEWS (29 december 2018). Gearchiveerd op 30 december 2018. Geraadpleegd op 31 december 2018.
- ↑ (fr) Katy Hazan, Histoire de l’OSE - Les grandes figures: Fanny Loinger-Nezer. Gearchiveerd op 1 juni 2016. Geraadpleegd op 31 december 2018.
- ↑ (fr) La médaille de citoyen d'honneur de la ville de Strasbourg remise à Georges Loinger. CRIF (29 oktober 2014). Gearchiveerd op 30 december 2018. Geraadpleegd op 31 december 2018.