Joëlle Léandre
| Joëlle Léandre | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | Aix-en-Provence, 12 september 1951 | |||
| Geboorteplaats | Aix-en-Provence
| |||
| Land |  Frankrijk
| |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | jazz | |||
| Beroep | muzikante | |||
| Instrument(en) | contrabas | |||
| Officiële website (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Joëlle Léandre (Aix-en-Provence, 12 september 1951)[1][2][3][4][5] is een Franse jazzcontrabassiste.
Biografie
[bewerken | brontekst bewerken]Léandre had als kind blokfluit- en pianoles en begon op 10-jarige leeftijd te spelen op een contrabas van haar broer. Later vererfde een basdocent haar zijn instrument. Ze volgde een klassieke muziekstudie in Parijs en kreeg in 1976 een eerste prijs aan het Conservatoire de Paris. Als studente ontdekte ze zowel de jazz als de nieuwe muziek en was ze lid van het ensemble van Pierre Boulez. Daarna vervolgde ze haar studie met een studiebeurs aan het Center for creative and performing arts in Buffalo bij o.a. John Cage, Morton Feldman en Giacinto Scelsi. Ze werkt zowel op het gebied van de jazz als ook van de geïmproviseerde muziek. Componisten als Earle Brown, John Cage en Giacinto Scelsi hebben werken voor haar geschreven.
Ze begon soloconcerten te geven. Op haar debuutalbum Contrebassiste (1981) presenteerde ze eigen composities en improvisaties voor ingespeelde geluidsbanden. Als improvisator werkte ze o.a. met Derek Bailey, George Lewis, Susie Ibarra, Anthony Braxton en Annick Nozati. Met Irène Schweizer en de zangeres Maggie Nicols speelt ze sinds begin jaren 1990 in de uit het verband rond de Feminist Improvising Group[6] afgeleide trio Les Diaboliques[7]. Met Marilyn Crispell (piano), Urs Leimgruber (saxofoon) en Fritz Hauser (drums) vormt ze het Quartet Noir[8]. In 2005 werd ze door het Jazzfestival in Le Mans onderscheiden als artist in residence. Met Sebastian Gramss formeerde ze een contrabas-duo.
Haar muziek is gedocumenteerd op meer dan 150 geluidsdragers. Als schrijfster heeft ze A voix basse (2009) en de gedichtenbundel Caraque (1993) gepubliceerd.
Literatuur
[bewerken | brontekst bewerken]- Francesco Martinelli Joëlle Léandre: Discography Bandecchi & Vivaldi, 2002.
- Wolf Kampmann (Hrsg.), unter Mitarbeit von Ekkehard Jost: Reclams Jazzlexikon. Reclam, Stuttgart 2003, ISBN 3-15-010528-5.
- Martin Kunzler: Jazz-Lexikon. Band 2: M–Z (= rororo-Sachbuch. Bd. 16513). 2e editie. Rowohlt, Reinbek bij Hamburg 2004, ISBN 3-499-16513-9; ook verschenen als speciale jaargang in de digitale bibliotheek, Directmedia Publishing Berlin 2005: ISBN 3-89853-018-3.
- ↑ (en) Joëlle Léandre. Discogs. Geraadpleegd op 28-11-2021.
- ↑ Joëlle Léandre. www.efi.group.shef.ac.uk. Gearchiveerd op 18-5-2021. Geraadpleegd op 28-11-2021.
- ↑ (en) Joëlle Léandre. electrocd. Geraadpleegd op 28-11-2021.
- ↑ (en) Joëlle Léandre. Musician Biographies (6 juli 2021). Geraadpleegd op 28-11-2021.
- ↑ (en) All About Jazz, Joëlle Léandre music @ All About Jazz. All About Jazz Musicians. Geraadpleegd op 28-11-2021.
- ↑ (en) Feminist Improvising Group. Discogs. Geraadpleegd op 28-11-2021.
- ↑ (en) Les Diaboliques (2). Discogs. Geraadpleegd op 28-11-2021.
- ↑ (en) Quartet Noir. Discogs. Geraadpleegd op 28-11-2021.
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Joëlle Léandre op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.