Neil Wallace (New York, 19 juli 1939) is een Amerikaans econoom, die gespecialiseerd is in de monetaire economie en de macro-economie. Wallace wordt beschouwd als een van de grondleggers van de nieuw-klassieke macro-economie.
Wallace behaalde in 1960 een B.A. aan Columbia University in New York. Zijn Ph.D. behaalde hij in 1964 aan de Universiteit van Chicago. Een van zijn klasgenoten was Robert Lucas. Na het behalen van zijn Ph.D. was hij vanaf 1964 verbonden aan de economische faculteit van de universiteit van Minnesota. In 1969 werd hij tot associate professor benoemd. Van 1974 tot 1994 was hij er twintig jaar hoogleraar. Na een driejarig verblijf aan de universiteit van Miami (1994-1997) was hij vanaf 1997 als hoogleraar aan de universiteit van Pennsylvania verbonden.
Sinds 1969 is Wallace als consultant verbonden aan de Federal Reserve Bank of Minneapolis. In 2012 werd hij tot Distinguished Fellow van de American Economic Association verkozen.
Wallace was in de laatste decennia van de twintigste eeuw een van de leiders van de "rationele verwachtingen revolutie". Deze stelt dat economische agenten die door economen in hun modellen wordt gemodelleerd de toekomst, of de waarschijnlijkheid van toekomstige resultaten, minstens zo goed kunnen voorspellen als de econoom met hun modellen kunnen. De theorie van de rationele verwachtingen werd in de economie geïntroduceerd door John F. Muth. Wallace werd sterk beïnvloed door het werk van Robert Lucas, die in zijn artikel, Expectations and the Neutrality of Money uit 1972 de zogenaamde Lucas-kritiek formuleerde.
Onder Wallace belangrijkste bijdragen aan de theorie van de rationale verwachtingen zijn:
In 1975 stelden Neil Wallace en Thomas Sargent de beleidsineffectiviteitspropositie voor. Deze propositie weerlegde een belangrijk uitgangspunt van het keynesianisme.