Wilton Gaynair
| Wilton Gaynair | ||||
|---|---|---|---|---|
| Algemene informatie | ||||
| Bijnaam | Bogey | |||
| Geboren | Kingston, 11 januari 1927 | |||
| Geboorteplaats | Kingston | |||
| Overleden | Keulen, 13 februari 1995 | |||
| Overlijdensplaats | Keulen | |||
| Land |  Jamaica
| |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | jazz | |||
| Beroep | muzikant | |||
| Instrument(en) | tenorsaxofoon | |||
| (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Wilton 'Bogey' Gaynair (Kingston, 11 januari 1927 - Keulen, 13 februari 1995)[1][2][3] was een Jamaicaanse jazztenorsaxofonist.
Carrière
[bewerken | brontekst bewerken]Gaynair werd opgeleid op de Alpha Boys School in Kingston, waar Joe Harriott, Harold McNair en Don Drummond zijn medeleerlingen waren. Hij speelde in de clubs van Kingston als sideman voor bezoekers als George Shearing en Carmen McRae, voordat hij vertrok naar Europa, vooreerst naar Londen. In Duitsland vond hij het meeste werk en vestigde zich in het Rijnland. Hij speelde vervolgens in het kwintet van George Maycock. Sinds 1964 was hij jarenlang lid van het orkest Kurt Edelhagen, waarmee hij ook opnam. Daarna was hij werkzaam bij Peter Herbolzheimer.
Als orkestleider nam hij tijdens verblijven in het Verenigd Koninkrijk zijn eerste platen op (Blue Bogey, 1959) en (Africa Calling, 1960) met onder andere Shake Keane en Jeff Cline. Met de jazzrockband Third Eye volgde in 1977 een lp. Met de daarbij betrokken Ali Haurand, Allan Botschinsky en Rob van den Broeck ontstond in 1982 onder zijn naam het album Alpharian.
Gaynair speelde ook met Gil Evans, Freddie Hubbard, Shirley Bassey, The Manhattan Transfer, Bob Brookmeyer en Mel Lewis. Verder is hij te horen op albums van Charly Antolini, Francis Coppieters, Greetje Kauffeld, Rick Kiefer, Horace Parlan (One for Wilton), Fatty George en Alan Skidmore. Bovendien was hij actief als studiomuzikant. Een beroerte in september 1983 tijdens een concert zorgde ervoor, dat hij niet meer als saxofonist kon werken. Zijn zoon Gregory is actief als pianist.
Overlijden
[bewerken | brontekst bewerken]Wilton Gaynair overleed in februari 1995 op 68-jarige leeftijd
- ↑ (en) Wilton Gaynair. Discogs. Geraadpleegd op 09-01-2022.
- ↑ (en) All About Jazz, Wilton 'Bogey' Gaynair music @ All About Jazz. All About Jazz Musicians. Geraadpleegd op 09-01-2022.
- ↑ (en) WILTON "BOGEY" GAYNAIR. JazzMusicArchives.com. Geraadpleegd op 09-01-2022.
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Wilton Gaynair op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.