Een wraaktragedie (van het Engelse revenge tragedy of revenge play) is een tragedie waarin het dramatisch doel van het hoofdpersonage vergelding of wraak is om hem aangedaan leed. Typerend voor deze theatervorm is het expliciet geweld dat wordt getoond in vaak bloederige taferelen. De wraaktragedie dankt haar ontstaan aan de Romeinse tragedieschrijver en filosoof Seneca.
Enkele vroege elizabethaanse tragedies, zoals Gorboduc (1561) van Thomas Sackville en Thomas Norton, vertonen invloed van Seneca's tragedies. Het bekendste voorbeeld van een revenge tragedy tijdens de Engelse renaissance was echter Thomas Kyds The Spanish Tragedy. Onder invloed van dit stuk werd de wraaktragedie vooral in Engeland een populair genre. Een ander literair hoogtepunt van de wraaktragedie is William Shakespeares Hamlet.
Thomas Kyd pakte met zijn toneelstuk The Spanish Tragedy (1590) nog bloederiger uit dan Seneca: het element van 'met voorbedachten rade' speelde een veel grotere rol. De voorstelling van Kyds stuk bracht een schok teweeg bij het Engels publiek, want zoiets gruwelijks was nog nooit in Engeland vertoond. In Kyds stuk wordt Hieronimo, een Spaans edelman, tot waanzin gedreven door de moord op zijn zoon. Als hij tussen vlagen van krankzinnigheid door ontdekt wie de moordenaars zijn, plant hij zijn wraak zorgvuldig. Hij doodt de moordenaars en vervolgens zichzelf. De invloed van het stuk is duidelijk merkbaar in Shakespeares Hamlet (opgevoerd in 1600-1601) en andere toneelstukken uit die periode. De revenge tragedy bloeide vooral tijdens het bewind van Elizabeth I en Jacobus I. Voorbeelden van andere revenge plays zijn:
Andere toneelstukken in de traditie van de wraaktragedie waren Christopher Marlowes The Jew of Malta, Cyril Tourneurs The Revenger's Tragedy, John Websters The Duchess of Malfi en John Fords 'Tis Pity She's a Whore.
Talrijke bewerkingen zijn van revenge plays gemaakt. Behalve verfilmingen van Hamlet horen hier ook bij: