Pibroch, piobaireachd eller ceòl mòr er ei form for kunstmusikk som særleg er knytt til Det skotske høglandet og er kjenneteikna av langstrekte komposisjonar med eit melodisk tema og forseggjorte formelle variasjonar. Det skotsk-gæliske ordet piobaireachd tyder bokstaveleg ‘pipespeling’, og har vore musikk for skotsk sekkepipe i rundt fire hundre år.[1]
Ein meir generell term er ceòl mòr, som tyder ‘stor musikk’ (for å skilja denne komplekse utvida kunstmusikken frå den meir populære skotske musikken som dansar, reelar, marsjer og strathspeyar, som blir kalla ceòl beag eller ‘liten musikk’). Denne termen omfattar musikk av liknande natur som pibroch, som stammr frå før ein byrja nytta den store sekkepipa, og har historisk blitt spelt på harpe (clàrsach) og seinare på skotsk fele.
Pibroch blir uttrykt i små og ofte subtile variasjonar i notelengd og tempo. Tradisjonelt blei musikken overført ved hjelp av eit system av unike sungne ord som blir kalla Canntaireachd, ein effektiv metode for å visa til ulike delar av pibroch-musikk som hjelpte læraren med å uttrykke og memorera melodien på rett vis. Det viktigaste ordsystemet som blir brukt i dag er Nether Lorn-canntaireachd frå Campbell Canntaireachd-manuskripta (bd. 1 1797[2] og band 2, 1814).[3] Desse er brukt i seinare bøker frå Piobaireachd Society.
Relaterte ceòl mór-sjangrar blei historisk sett spelt på fele og på den keltiske harpa, eller clàrsach.[4] Harpevarianten oppstod truleg før og har truleg påverka den seinare sekkepipe-[5] og felemusikken.[6] Pibroch i den noverande forma si blei likevel utvikla på sekkepipe, og dei fleste av pibroch-melodiane som finst no er tilpassa til eller skrivne særleg for skotsk sekkepipe. Som følgje er den musikalske forma påverka av eigenskapane og avgrensingane til dette instrumentet.
Dei gæliske titlane til pibroch-komposisjonane er blitt kategoriserte av Roderick Cannon i fire store grupperingar:[7]
Pibroch i funksjonskategorien er som regel skrivne i samband med eller blitt knytte til spesifikke hendingar, personar eller situasjonar:
Mange pibroch-melodiar har interessante namn som «Too Long in This Condition», «The Piper's Warning to His Master», «Scarce of Fishing», «The Unjust Incarceration» og «The Big Spree», som tyder på spesifikke hendingar eller moglege opphav i songtekstar.
The Pìobaireachd Society blei skipa i 1903 med mål om å ta vare på dei pibroch-melodiane som fanst, samla dei ulike versjonane, og gje ut ei autoritativ utgåve av dei. Desse normerte melodiane har lagt grunnlaget for dømminga av tevlingar på ulike Highland Games, med dommarar utnemnde av foreininga.
Pìobaireachd består som regel av ein fyrste sats som blir kalla urlar (grunnsatsen), som etablerer eit tema. Temaet blir deretter utvikla i ein serie satsar som blir stadig meir komplisert kvar gong. Etter urlar er det vanlegvis ei rekkje variasjonar og dobling av variasjonane. Så kjem taorluath-satsen med variasjonar, og crunluath-satsen, som fortset det underliggende temaet. Deretter følgjer vanlegvis ein variasjon av crunluath, vanlegvis crunluat a mach (andre variasjonar er crunluatha breabach og crunlutha fosgailte). Stykket blir avslutta med at ein vender tilbake til urlar.