| «Rollin' and Tumblin'» | |
| Publisert | 1929 |
|---|---|
| Språk | Engelsk |
| Form | Blues |
| Opphavleg artist | Hambone Willie Newbern[1] |
| Innspelt av | Robert Johnson, 1936 Sonny Boy Williamson I, 1938 Muddy Waters, 1950 Elmore James, 1960 Cream, 1966 Canned Heat, 1967 Bonnie Raitt, 1972 Johnny Winter, 1968 Eric Clapton, 1992 Jeff Beck, 2001 Bob Dylan, 2006 Jenni Muldaur, 2007 Cyndi Lauper, 2010 R.L. Burnside, forskjellige år |
| Framført av | Bob Dylan, Eric Clapton |
«Rollin' and Tumblin'» er ein bluessong som har vorte spelt inn hundrevis av gongar av forskjellige artistar.[2] Han vert rekna som ein tradisjonell song og har vorte spelt inn med forskjellige tekstar og titlar. Låtskrivinga vert ofte tilskriven Hambone Willie Newbern eller McKinley Morgelfield (òg kjend som Muddy Waters).
Songen kan vere knytt til «Minglewood Blues», spelt inn 30. januar 1928 av Gus Cannon's Jug Stompers.[1] Delar av melodien og munnspelet liknar på «Rollin' and Tumblin'». Den tidlegare innspelte versjonen av –Roll and Tumble Blues av Hambone Willie Newbern (Okeh 8679), vart gjort 14. mars 1929.[1] Andre bluesartistar spelte inn sine eigne versjonar, som «If I Had Possession Over Judgment Day» av Robert Johnson i 1936,[3] «Brownsville Blues» og «The Girl I Love, She Got Long Curly Hair» av Sleepy John Estes, «Goin' Back to Memphis» av Sunnyland Slim og «Rollin' Blues» av John Lee Hooker. Den mest kjende versjonen vart Muddy Waters sin «Rolling and Tumbling» med Ernest «Big» Crawford på bass, for Chess-brørne sin Aristocrat-etikett i 1950. Leonard Chess insisterte på at Waters spelte inn song mindre enn ein månad etter at Waters hadde spelt inn ein versjon for rivalen Parkway, med Little Walter og Baby Face Leroy Foster.[4] Parkway tilskriv Baby Face Leroy Trio, med vokal av Leroy, og Muddy Waters som låtskrivar. Elmore James spelte inn songen som «Rollin' and Tumblin'» i 1960, og tilskreiv seg sjølv som låtskrivar. I 1961 spelte Howlin' Wolf inn «Down in the Bottom» med ny tekst som var tilskriven Willie Dixon.
Sidan 1960-åra har songen vorte spela inn av hundrevis av bluesrockband, som Cream på debutplata deira Fresh Cream i 1966, Johnny Winter på The Progressive Blues Experiment i 1968, Canned Heat i 1967 på debutalbumet deira, Blues Creation på debutalbumet deira i 196), Eric Clapton for hans Unplugged album i 1992 og Me and Mr. Johnson i 2004, av Jeff Beck i 2000 på You Had It Coming, Gov't Mule på Life Before Insanity og nyleg av Bob Dylan på hans Modern Times i 2006. Dylan hevdar han har skrive songen sjølv på dei fleste versjonane av plata hans. Musikalsk er arrangementet særs likt Muddy Waters-utgåva, men Dylan har skrive heilt nye vers, men halde opningslinjene. Ein versjon av songen kan ein sjp på Dr. Feelgood sitt «Going Back Home»-show frå 1975, som vart gjeven ut på DVD i 2005 og Grateful Dead spelte songen på konsertar mange gonger under forskjellige namn, som «Minglewood Blues», «The New Minglewood Blues», «The All-New Minglewood Blues», og «The New New Minglewood Blues».
The Yardbirds spelte inn songen for albumet deira Little Games i 1967 med anna tekst under namnet «Drinking Muddy Water», truleg som ein referanse til Muddy Waters. På albumet er Chris Dreja, Jim McCarty, Jimmy Page og Keith Relf tilskriven som låtskrivarar. Same året spelte Captain Beefheart and His Magic Band inn «Sure 'Nuff n' Yes I Do» som opningssongen på debutalbumet deira Safe As Milk, som òg nyttar same melodi med anna tekst. «Sure 'Nuff» vart tilskriven Captain Beefheart med tekst av Herb Bermann.
R. L. Burnside har òg spelt fleire versjonar av songen han har kalla «Rollin' Tumblin'».
Songen har ein enkel, perkusjonsdriven rytme, vanlegvis med ein særeigen slidegitar og akkompagnert av munnspel og vokal. Teksten består av vers, men ingen referng, som har variert frå artist til artist. Den første linja er typisk «I rolled and I tumbled, I cried the whole night long.». Den første linja i kvart vers vert repetert ein gong, og så følgd av ein konklusjon, den vanlege tre linjers-strukturen i ein 12-takts blues.
Akkordstrukturen skil seg derimot frå ein 12-taktsblues. Det som skil songen ut er at kvart vers byrjar med ein IV-akkord, som etter to taktar vert til ein I-akkord (til dømes i C-nøkkel ville dette vore ein F-akkord som vart til ein C-akkord). Ofte vert IV akkorden flytta til IV♭7 på den andre takten eller det siste slaget i den andre takten.