The Seduction of Ingmar Bergman

The Seduction of Ingmar Bergman
Studioalbum av Sparks
Utgjeve 14. august 2009
Studio Hollywood American Studios
(Hollywood i California)
Radio Drama Studio
(Stockholm i Sverige)[1]
Sjanger
Lengd 64:32
Selskap
  • Lil' Beethoven (engelsk)
  • SR Records (svensk)
Sparks-kronologi 
Exotic Creatures of the Deep
(2008) 		The Seduction of Ingmar Bergman Two Hands, One Mouth: Live In Europe
(2013)
Sparks studioalbum-kronologi
Exotic Creatures of the Deep
(2008) 		The Seduction of Ingmar Bergman FFS
(2015)


The Seduction of Ingmar Bergman er det 22. studioalbumet til det amerikanske rockebandet Sparks, gjeve ut i august 2009. Det var den første radiomusikalen gruppa lagde og stykket er basert på eit oppdikta besøk til Hollywood av den svenske filmregissøren Ingmar Bergman i midten av 1950-åra. Soga fokuserer på skilje mellom europeisk og amerikansk kultur, mellom kunst og handel. I motsetnad til andre Sparks-album er verket spelt inn som eit enkelt stykke, og albumet består av eitt einaste spor i staden for å vere delt opp i individuelle songar.

Verket vart tinga av Sveriges Radio Radioteatern, radioteater-avdelinga til den svenske nasjonale radiokringkastaren. Den svenske versjonen av stykket kom først ut i august 2009 og ei engelsk utgåve følgde i november 2009 med både svenske og amerikanske skodespelarar og musikkstilar som varierer frå opera til vaudeville og pop. Innspelinga var eit samarbeid der musikken og den engelske vokalen vart spelt inn av Sparks i USA, medan den svenske vokalen vart spelt inn av Sveriges Radio i Stockholm, og så send til Mael-brørne via ein FTP-server. Albumet og det ambisiøse konseptet fekk positive meldingar og førte både til ei sceneoppføring og planar om å lage ein filmversjon.

Bakgrunn

[endre | endre wikiteksten]

Sparks produserte albumet, deira første i denne sjangeren, etter at det vart bestilt som ein radiomusikal av Sveriges nasjonale kringkastar, Sveriges Radio.[3][4] Prosjektet vart foreslått til Sparks av Marie Wennersten frå SR Radioteatern, radioteateravdelinga til kringkastaren. Wennersten var blitt Sparks-fan etter å ha sett duoen opptre i Sverige i 2004: «Eg hadde aldri sett slik energi og kjærleik frå publikum. Eg trudde Södra teatern skulle ta av og fly bort. Eg skreiv på fansida deira og takka dei for opplevinga.»[5] Wennersten reiste deretter til Los Angeles som journalist, for å delta på og rapportera om nok ein Sparks-konsert.[5] På den tida hadde ideen om eit samarbeid danna seg i hovudet hennar: «Eg har alltid drøymt om å dra dei inn i radioverda».[5][6]

Wennersten tok kontakt med Sparks då Jasenko Selimovic, leiar for SR Radioteatern, bestemte at stasjonen skulle produsera ei rekke nye musikalar.[6] Ho trudde Sparks ville passa til formatet: «Dei er litt ekstravagante; dei ​​har ein større kvalitet enn livet, og framfor alt lagar dei musikk som er fargerik nok til at det ikkje kjennest som om du går glipp av ein visuell komponent.»[6] Sparks vart i utgangspunktet noko overraska over invitasjonen til å skriva ein musikal for svensk radio, og var nølande med å ta på seg prosjektet.[6] Men etter fleire månader med overtaling frå Wennersten, via e-post og telefon, bestemte dei seg for å ta utfordringa.[7] «Me tenkte opphavleg på det som eit sideprosjekt mellom albuma, men då me byrja å jobba med det, fekk det eit større liv», har Sparks sagt.[8] «Som amerikanarar har me nesten forlate radiodrama, og det var verkeleg spennande for oss å jobba i eit medium der fantasien til lyttaren er ein så integrert del av arbeidet. Bortsett frå kjærleiken vår til Bergman, har me ein kjærleik til Orson Welles og bruken hans av radiomediet var nok som inspirerte oss i dette arbeidet.»[9]

Sveriges Radio fastsette at verket måtte innehalda eit svensk innslag.[10] Songaren Russell Mael fortalde The National, «Til å byrja med tenkte me openbert på bilar og Ikea. Eg tullar. Men den djupare, meir varige ideen – å vera filmfansen me er – var Ingmar Bergman. Så me trefte på ein fantasisituasjon der han drar til Hollywood, som openbert òg er mykje meir universell.»[10] Før dei byrja arbeidet med musikalen, bestemte Mael-brørne seg for å friska opp minna ved å sjå på filmane til Bergman igjen.[11] «Me var begge verkeleg store filmfans på universitetet. På den tida, med mindre du berre likte utanlandsk film, og hata amerikanske, var du ikkje kul,» sa Ron Mael til The Times.[12] «Det var ei verkeleg form for alvor hos Bergman. Han tok faktisk opp store ting og var i stand til å ramma dei på verkeleg reine, filmatiske måtar. No blir dissa tinga sett på som litt pretensiøse. Alle ønsker å bli sett som om dei ikkje bryr seg om dei store problema.»[12] I ein kommentar til om Bergman var eigna som tema for ein musikal, sa Russell Mael til ei svensk avis: «På ein måte er han den minst passande personen for ein musikal. Me liker absurditeten i det heile. Han var ein slik ein djup, intens person og dei aller fleste av filmane hans handlar om verkeleg djupe tema. Men me ønskte ikkje å latterleggjera han, me ønskte å gjera noko respektfullt som Bergman ville ha vore i stand til å setja pris på.»[11]

Då Sparks skreiv ein musikal om filmskaping i Hollywood, vart Sparks òg informert om sine eigne tidlegare filmprosjekt.[12] På slutten av 1980-talet og byrjinga av 1990-talet hadde dei brukt seks år på å prøva å få produsert filmen Mai, the Psychic Girl.[12] Basert på ein japansk mangaserie skulle filmen på eit tidspunkt vera regissert av Tim Burton. Sjølv om musikken var fullført, klarte dei ikkje å få filmen materialisert, ei oppleving som farga framstillinga deira av studiosjefen i The Seduction of Ingmar Bergman .[12] Tidlegare hadde Sparks jobba med den franske regissøren Jacques Tati på Confusion, eit anna filmprosjekt som vart verande ufullført.[12] Etter å ha hatt ei rekke møter med Tati i løpet av eit år, var dei klar over at, til liks med andre store europeiske regissørane, var Tati vorte freista av Hollywood: «Han viste meg eit brev frå Paramount», hugsa Ron Mael. «Han sa: 'Ååå! Dei tar meg med til Hollywood og dei har ein limousin til meg.' Men det var ein slags hån over heile situasjonen som liknar på fantasi-Bergman-greia vår. Han kunne sjå Hollywood for kva det var.»[12]

Sveriges Radio gav Sparks frie tøymer til å utvikla prosjektet: «Når me fekk godkjent grunnkonseptet, kunne me jobba etter våre eigne idear. SR bad oss vera så trufaste mot vår eigen visjon som mogleg.»[13] Til slutt følte Sparks at det hadde vore «eit perfekt prosjekt. Det tvinga oss ut av komfortsona vår. Og det har vist seg å vera ein tryggare måte å oppnå kunstnarisk suksess enn nokon annan i Sparks si historie.»[11]

Handling

[endre | endre wikiteksten]

Historia i musikalen utforskar skilja mellom kunst og handel og mellom europeisk og amerikansk kultur, dikotomiar som òg har forma mykje av Sparks sin eigen karriere.[14][15][16] Stephen Dalton i The Times skildra det som - «The Wizard of Oz møter The Truman Show, med eit lett dryss av Life On Mars» - det er basert på oppdikta hendingar i karrieren til den svenske filmregissøren Ingmar Bergman.[15]

Historia er sett til midten av 1950-talet, kort tid etter Bergman vart prisvinnar på filmfestivalen i Cannes i 1956 for Sommarnattens leende.[15] Etter at han kom tilbake til Stockholm, følte Bergman seg tvinga til å gå på kino og sjå ein storfilm frå Hollywood.[14][16] Då han går ut av kinoen, blir han på uforklarleg vis frakta til Hollywood, der ein limousinsjåfør ventar på å ta han til eit filmstudio.[14][16] Leiarane i studioet, som gir Bergman ein overdådig velkomst, er desperate etter å lokka han til å bli i Hollywood og laga filmar for dei, på amerikansk måte: «We're not hicks, but we must deliver kicks.»[14][15]

Studiosjefane har bestilt eit hotellrom til Bergman, komplett med ein «Hollywood-velkomstkomité» - ei hore dei håper vil overtala han til å akseptera tilbodet deira - og ein limousin transporterer Bergman frå møte til møte.[17] Ved å besøka «The Studio Commissary», blir han stilt ansikt til ansikt med dei mange europeiske regissørane som drog for å laga film i Hollywood: Billy Wilder, Fritz Lang, F.W. Murnau, Jacques Tourneur, Josef von Sternberg og Alfred Hitchcock, alle tilsynelatande glade for å jobba i Hollywood: «Alfred Hitchcock, bless his soul, there chomping on a dinner roll, The Man Who Knew Too Much done twice, in Hollywood, done twice as nice.»[14] Bergman blir freista av utsiktene til å sikra finansieringa av filmprosjekta sine og føler at han «ikkje må forhasta seg» med å avvisa forslaget.[13][15]

Historia utviklar seg til eit kafkask mareritt når Bergman, omleira av autografjegerar, endeleg bestemmer seg for at Hollywood ikkje er noko for han.[14][15] Ute av stand til å få ei internasjonal linje til å ringa Sverige, prøvar han å rømma til fots, forfølgt av hotellpersonalet, politibilar og helikopter «som ein skodespelar i ein dårleg, storbudsjetts actionfilm frå Hollywood».[14][15] Han unngår fangstmennene sine og når kysten, der han ber om utfrielse og møter til slutt engleskikkelsen til Greta Garbo , som leiar han «home to somewhere monochrome, but somewhere you will be a certain kind of free» ".[14] Ein sirkulær plot-eining vert avslutta og løyser fantasien.[14]

Produksjon

[endre | endre wikiteksten]

Innspeling

[endre | endre wikiteksten]

Ei rollebesetning av svenske og amerikanske skodespelarar bidrog til innspelinga.[3] Medan Sparks spelte inn musikken i USA, hadde Wennersten tilsyn med innspelinga av dei svenske stemmeartistane i Stockholm .[11][18] Omsetjing av tekstane vart òg handterte i Sverige: «Sidan eg ikkje snakkar svensk, vil eg aldri vita korleis dei klarte seg,» sa Russell Mael og uttrykte sin takksemd for innsatsen til alle involverte for å omsetja tonen og anda i originalteksten til Mael til svenske tekstar.[13] Sparks og Wennersten kommuniserte hovudsakleg via ein FTP-server, med Sparks som sende Wennersten deira musikalske materiale, og Wennersten sende dei redigerte svenske stemmeopptaka tilbake til Sparks.[18] Sparks var veldig nøgd med resultata av samarbeidet og det faktumet at den svenske skodespelaren Jonas Malmsjö, som speler Bergman, hadde spelt hovudrolla i fleire Bergman-produksjonar, noko som gjorde det mogleg for han å bringa denne personlege opplevinga til skildringa si av Bergman.[11][19][20]

Stil

[endre | endre wikiteksten]

Albumet blandar ei rekke musikalske stilar, frå klassisk piano og opera, med full orkesterbakgrunn, til polka, vaudeville, jazz, pop og rock, og inneheld både song og talte ord-element.[3][14][21] Songaren Russell Mael sin falsettvokal blir verande eit framtredande trekk, medan Ron Mael gjer vokaldebuten sin i rollene som limousinsjåføren og Hollywood-turguiden.[16][21][22] Forutan Jonas Malmsjö som gir stemme til Bergman, dukkar Elin Klinga, ein av favorittskodespelarinnene til Bergman i dei siste stadia av karrieren, opp i rolla som Greta Garbo.[11][18][23] Trommeslagaren til Sparks, Tammy Glover, dukkar opp som The Hollywood Welcoming Committee, medan operasongerinna Rebecca Sjöwall speler ei Hollywood-skodespelarinne.[21][24]

Strukturelt sett er ikkje albumet ei samling frittståande songar, men eit 64-minutts musikkstykke sett saman av 24 plotdrovne underseksjonar.[3][22] Musikken refererer til bandet sin eigen diskografi på forskjellige punkt, og framkallar ekko av dei tidlegare platene deira – «lurte blunk til fans, kvar med sin favoritt-æra av Sparks i tankane».[16] BBC-meldinga uttalte at albumet var «gjennomsyra av den same erkehumoren og orkester-svøypa som dominerte slike plater som Hello Young Lovers frå 2006 og fjorårets Exotic Creatures of the Deep», og blanda «friske songar og kitlande tangentar med ei samanhengande forteljing».[3]

Utgjeving

[endre | endre wikiteksten]

Den svenske kringkasta versjonen av musikalen, som inneheld både svenske og engelske tekstar, hadde verdspremiere 14. august 2009, då han vart framført på eit spesielt arrangement i Stockholms Södra Teater og sendt på Sveriges Radio sin P1-kanal.[5] Ei eksklusiv utgåve av 1000 CD-ar vart gjevne ut av SR Records, Sveriges Radio sitt plateselskap, på same tid.[25] Bandet gav seinare ut ein engelsk versjon av verket på deira eige selskap, Lil' Beethoven, opphavleg berre tilgjengeleg som dobbel vinyl og digital nedlasting.[16] BBC 6 Music og programleiar Stuart Maconie var vertskap for premieren til den engelske versjonen i London 28. oktober 2009, følgd av ein spørsmålsrunde med Mael-brørne.[8]

Mottaking

[endre | endre wikiteksten]
Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
BBC(positiv)[3]
PopMatters7/10 stars[16]
Record Collector5/5 stars[22]
Svenska Dagbladet5/6 stars[26]
The Guardian4/5 stars[17]
The Independent5/5 stars[14]
The Times3/5 stars[15]
The Word(positiv)[27]
Mojo4/5 stars[28]
Zero Music Magazine7/10 stars[29]

Albumet har vorte godt mottatt av kritikarar.[30] Simon Price i The Independent kalla det «eit engasjerande og berikande stykke» når det vart lytta til som heilskap.[31] Craig Carson i PopMatters kommenterte at Sparks sin «skeive humor og vilje til å eksperimentera med forskjellige format fortset å strekka grensene for popmusikk på måtar mange andre artistar rett og slett ikkje freistar. Bandet verkar kontinuerleg i stand til og villige til å utforska kva det skal vere - dei blir verande musikarar velsigna utanom flokken.»[16] Daryl Easlea skreiv for Record Collector på liknande måte: «Berre Sparks kunne gjera dette. Ein 64 minutt lang 24-songsyklusen bestilt for svensk radio om Ingmar Bergman. [...] Obskurt, sjølvsagt – herleg varmt, naturlegvis; det understrekar stordomen og viktigheita til Sparks.»[22] I ein kommentar til framstillinga av Bergman uttalte Easlea: «Den svenske skodespelaren Malmsjö speler Bergman med all den passande lausrivne paranoiaen». Han avslutta meldinga med å gje albumet fem av fem stjerner.[22]

The Times sa at det var «eit veldig Sparks-aktig føretak - møysommeleg og litt latterleg - å laga ein musikal om ein kunstnarleg filmregissør, med eit veldig komplisert plott, for radio (sjølv Rick Wakeman sitt King Arthur on Ice hadde noko å sjå på).» Han sa at orkesterarrangementa til Ron Mael var «flotte, faktisk, og minner om skyskraper-maset til Bernstein og dei triumferande fanfarane til Michael Nyman», og uttalte at «det sentrale konseptet - forfølgja din eigen idé om kunst, uavhengig av om nokon vil kjøpa det – ser ut til å vera tommelfingerregelen deira òg. Og det kan du ikkje slå.»[21] Meldinga til Stephen Dalton, òg i The Times, fann det «modernistiske musikalske bakteppet» dominert av «elektroorkestrale fragment», «mindre forførande» og «trass i vittige tekstar», syns han det var knappleik på «minneverdige melodiar eller fullt realiserte songar».[15] Dalton konkluderte med at verket var «ikkje heilt vellykka, kanskje, men framleis ein forlokkande galskap og glamorøs affære», og ein «fascinerande dårskap frå to varig oppfinnsame raringar».[15]

BBC-meldinga uttalte at fans som håper på «ein fersk serie med skarpe nye Spark-songar» kan bli skuffa fordi «det er ingen låtar utan historia vedlagt», men la til at «heldigvis er historia ei god ei»: historia om Hollywood-korrupsjon «blir fortald på ein meisterleg måte, og bygger til ein dramatisk konklusjon som både fordømmer Hollywood og satiriserer konvensjonane med knivskarp vigd.»[3] Dave Simpson i The Guardian sa at stykket er «best opplevd som heilskap», og var «ikkje ein tom fantasi, og verkar som ei fascinerande og kraftig soge om kampen mellom kunst og handel, og den øydeleggjande krafta til kjendistilværet» , og kalla musikalen «eit dristig, stort verk - like overtydande og originalt som noko anna i den sporadiske strålande karrieren deira.»[17]

David Quantick i The Word kommenterte at «musikalsk sett er Seduction fryktinngytande i måten Mael-brørne perfekt kombinerer den noverande stilen sin - intense, repeterande rytmar og melodiar (det er til og med litt skrikande techno her) og etsande, kjappe tekstar - med krav til ein faktisk musikal.»[27] Han kalla albumet ei «utruleg plate», eit «bestillingsstykke som ikkje berre gjer det det er vorte bedt om å gjera, men som overskrid det korte og skaper eit genuint spennande musikkstykke i seg sjølv.»[27] Andy Gill i The Independent gav The Seduction of Ingmar Bergmanen maksimal rangering på fem stjerner og inkluderte plata blant årets 20 album: «Skarpt skrive, med den slu, kjennande tøtsjen som er så typisk for Sparks, han er òg skrive med omhyggelig intelligens, arrangementa trekker på ei rekke treffande påverknader, frå Kurt Weill til jazz, pop og rock, og orkestreringane er genialt dupliserte, vemodige og uhyggelege, slik handlinga dikterer. Det kan godt visa seg å vera toppen av Sparks sin karriere, og har absolutt ein ambisjon langt utanfor det vanlege mandatet i populærkulturen.»[14][32]

Musikal- og filmversjonar

[endre | endre wikiteksten]

Sparks sa i oktober 2009 at dei planla å gjera albumet om til eit sceneshow og var i samtalar med den kanadiske filmregissøren Guy Maddin om ein filmversjon av musikalen.[8] Dei bekrefta i eit intervju i september 2010 på Michael Silverblatt-showet Bookworm at Maddin og skodespelaren Jason Schwartzman var om bord, og at dei var i ferd med å søka finansiering for prosjektet.[33][34]

Verdspremieren på livemusikalen fann stad 25. juni på Los Angeles Film Festival 2011, med Ron og Russell Mael frå Sparks, Maddin, den finske skodespelaren Peter Franzén som Bergman, Ann Magnuson som Greta Garbo, med Rebecca Sjöwall, Katie Puckrik og Tammy Glover som gjentar rollene sine frå albumet. Andre skodespelarar var Nina Sallinen, Jacob Sidney, Dean Menta og Sal Mescuso.[35][36][37][38] Maddin las sceneanvisningar frå manuset til filmen under framsyninga på John Anson Ford Amphitheatre, mest for å tiltrekka investorinteresse for filmprosjektet.[35][36][39]

I 2017 sa Mael-brørne at dei hadde diskutert å utvikla musikalen til ein animert spelefilm med regissør Joseph Wallace, som laga musikkvideoen til sporet deira «Edith Piaf (Said It Better Than Me)».[40] Russell Mael nemnde ideen igjen i eit The Quietus-intervju frå 2020, og sa at dokkeanimasjonsformatet kan vera veldig vakkert og eignar seg til å skildra den fantastiske, actionbaserte finalen i soga.[41] Han la til at arbeidet med det narrative formatet på The Seduction of Ingmar Bergman hadde ført til at dei skreiv musikalen Annette, som då hadde vorte til ein faktisk film regissert av Leos Carax med Adam Driver og Marion Cotillard i hovudrollene – ei utvikling Sparks var veldig glade for.[41]

Innhald

[endre | endre wikiteksten]

Alle songar er skrivne av Ron Mael og Russell Mael.

Nr.TittelLengd
1.«1956 Cannes Film Festival»1:56
2.«'I Am Ingmar Bergman'»3:09
3.«Limo Driver (Welcome to Hollywood)»3:08
4.«'Here He Is Now'»1:19
5.«'Mr. Bergman, How Are You?'»4:28
6.«'He'll Come 'Round'»1:44
7.«En Route to the Beverly Hills Hotel»1:56
8.«Hollywood Welcoming Committee»2:36
9.«'I've Got to Contact Sweden'»2:41
10.«The Studio Commissary»3:08
11.«'I Must Not Be Hasty'»1:47
12.«'Quiet on the Set'»1:06
13.«'Why Do You Take That Tone with Me?'»2:52
14.«Pleasant Hotel Staff»0:55
15.«Hollywood Tour Bus»1:34
16.«Autograph Hounds»2:20
17.«Bergman Ponders Escape»2:25
18.«'We've Got to Turn Him 'Round'»2:37
19.«Escape (Part 1)»4:14
20.«Escape (Part 2)»5:59
21.«'Oh, My God'»2:59
22.«Garbo Sings»3:48
23.«Almost a Hollywood Ending»2:13
24.«'He's Home'»3:38

Merk: Dei digitale utgåvene kom som enkle spor med ei lengd på 64:32 (svensk utgåve) og 64:33 (engelsk utgåve).

Medverkande

[endre | endre wikiteksten]
Komponert, skriven og produsert av Ron Mael og Russell Mael.
Besetning[1]
Musikarar[1]
SR produksjon[7][25]
  • Marie Wennersten – produsent og regissør for den svenske innspelinga
  • Magnus Lindman – omsetjingar
  • Sabina von Greyerz – prosjektmanager for SR Records

Kjelder

[endre | endre wikiteksten]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «Sparks Official Website». Discography section, Credits for The Seduction of Ingmar Bergman. 2009. Henta 1. mai 2022. 
  2. ↑ «Sparks review – return of the kooks in kimonos». The Guardian. Henta 30. april 2022. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 Pattison, Louis (2. november 2009). «The story of a maverick creative force – remind you of anyone?». BBC Review (BBC). Henta 1. mai 2022. 
  4. ↑ Sloan, Billy (13. september 2009). «Sparks fly in new musical». Sunday Mail (Scotland). Henta 1. mai 2022. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Cullberg, Jonas (14. august 2009). «Bergman dyker upp i musikal». Svenska Dagbladet (på svensk). Henta 1. mai 2022. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Ekman, Klas (8. mai 2009). «Bergman gör musikaldebut». Fokus (på svensk). Henta 1. mai 2022. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Staff (8. mai 2009). «Radioteatern, Sveriges Radio, presenterar: «The Seduction of Ingmar Bergman» en radiomusikal av Sparks» (på svensk). Sveriges Radio. Henta 1. mai 2022. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Davies, Rodrigo (29. oktober 2009). «Sparks' radio musical – The Mael brothers plan to turn latest album into a live show and film». BBC. Arkivert frå originalen 26. desember 2009. Henta 1. mai 2022. 
  9. ↑ Staff (19. mai 2009). «Sparks to Write Radio Musical». Uncut. Henta 1. mai 2022. 
  10. ↑ 10,0 10,1 East, Ben (7. november 2009). «Flashes of inspiration». The National. Henta 1. mai 2022. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 Staff (10. august 2009). «Sparks vill göra film om Bergman». Norrköpings Tidningar (på svensk). Henta 1. mai 2022. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 Galliano, Joseph (30. oktober 2009). «Striking Sparks with Bergman – The Mael brothers' new album takes a poke at Hollywood». The Times. Henta 1. mai 2022. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Staff (13. august 2009). «Sparks låter Bergman sjunga ut». Sydsvenskan (på svensk). Arkivert frå originalen 30. september 2012. Henta 1. mai 2022. 
  14. ↑ 14,00 14,01 14,02 14,03 14,04 14,05 14,06 14,07 14,08 14,09 14,10 14,11 Gill, Andy (30. oktober 2009). «Album: Sparks, The Seduction of Ingmar Bergman (Lil' Beethoven)». The Independent. Henta 1. mai 2022. 
  15. ↑ 15,00 15,01 15,02 15,03 15,04 15,05 15,06 15,07 15,08 15,09 Dalton, Stephen (27. november 2009). «Sparks: The Seduction of Ingmar Bergman. The 22nd studio album by Ron and Russell Mael is their most ambitious so far – an alluringly barmy and glamorous affair». The Times. Henta 1. mai 2022. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 16,5 16,6 16,7 Carson, Craig (23. oktober 2009). «The Seduction of Ingmar Bergman Review». PopMatters. Henta 1. mai 2022. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 Simpson, Dave (27. november 2009). «Sparks: The Seduction of Ingmar Bergman». The Guardian. Henta 1. mai 2022. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Wennersten, Marie. «The Seduction of Ingmar Bergman av Sparks». Radioteatern (på svensk). Sveriges Radio. Arkivert frå originalen 28. mars 2012. Henta 1. mai 2022. 
  19. ↑ Brantley, Ben (22. juni 2001). «THEATER REVIEW; Strindberg's Eerie World Of Lost Souls». The New York Times. Henta 1. mai 2022. 
  20. ↑ Brantley, Ben (12. juni 2003). «THEATER REVIEW; Bergman Reimagines Ibsen's Haunted Widow». The New York Times. Henta 1. mai 2022. 
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 Staff (28. november 2009). «Sparks: The Seduction of Ingmar Bergman». The Times. Henta 1. mai 2022. 
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 Easlea, Daryl. «Works of art can also work». Record Collector. Henta 1. mai 2022. 
  23. ↑ «Elin Klinga». Ingmar Bergman Face To Face. Ingmar Bergman Foundation. Arkivert frå originalen 7. oktober 2009. Henta 1. mai 2022. 
  24. ↑ «Rebecca Sjöwall Official Website – Biography». Henta 1. mai 2022. 
  25. ↑ 25,0 25,1 Staff (12. august 2009). «Pressinformation» (på svensk). Sveriges Radio. Henta 1. mai 2022. 
  26. ↑ Backman, Dan (26. august 2009). «The seduction of Ingmar Bergman – Sparks». Svenska Dagbladet (på svensk). Henta 1. mai 2022. 
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 Quantick, David (December 2009). «This One Will Ron and Ron». The Word. s. 94. Arkivert frå originalen 10. november 2009. Henta 27. april 2010. 
  28. ↑ «Sparks – The Seduction Of Ingmar Bergman». Sparks Official Website. Henta 30. desember 2014. 
  29. ↑ Svensson, Hans-Olof. «Sparks – The Seduction of Ingmar Bergman». Zero Music Magazine (på svensk). Arkivert frå originalen 20. juli 2011. Henta 1. mai 2022. 
  30. ↑ Staff (1. desember 2009). «Sparks' Bergman Musical a Success». Ingmar Bergman Face to Face. Ingmar Bergman Foundation. Arkivert frå originalen 7. oktober 2009. Henta 1. mai 2022. 
  31. ↑ Price, Simon (15. november 2009). «Album: Sparks, The Seduction of Ingmar Bergman, (Lil Beethoven Records)». The Independent. Henta 1. mai 2022. 
  32. ↑ Gill, Andy (11. desember 2009). «Andy Gill – The music to my year». The Independent. Henta 1. mai 2022. 
  33. ↑ Silverblatt, Michael (2. september 2010). «Bookworm: Paul Muldoon and special guests, Sparks». KCRW. Arkivert frå originalen 27. september 2011. Henta 1. mai 2022. 
  34. ↑ Staff (6. september 2010). «Sparks reveal plans for film based on their musical The Seduction Of Ingmar Bergman». music-News.com. Henta 1. mai 2022. 
  35. ↑ 35,0 35,1 Staff (3. mai 2011). «2011 Los Angeles Film Festival Announced First Round of Film Selections». Film Threat. Arkivert frå originalen 6. mai 2011. Henta 19. april 2022. 
  36. ↑ 36,0 36,1 Rose, Lisa (29. april 2011). «Groundbreaking rock band Sparks remains influential, 40 years after debut album». New Jersey On-Line / The Star-Ledger. Henta 19. april 2022. 
  37. ↑ «Rebecca Sjöwall Official Website – Schedule». Arkivert frå originalen 15. juli 2011. Henta 19. april 2022. 
  38. ↑ «LA Film Festival Sizzle Reel – Cast of LA Film Festival performance». theseductionofingmarbergman.com. 2012. Henta 1. mai 2022. 
  39. ↑ Weinkauf, Gregory (1. juli 2011). «The Seduction of Ingmar Bergman: Sparks and Guy Maddin Get Saucy With the Swede». The Huffington Post. Henta 1. mai 2022. 
  40. ↑ Read-Challen, Holly (16. september 2017). «Joyous nonsense and sly jokes: Sparks on new album Hippopotamus and upcoming musical film». thelineofbestfit.com. Henta 1. mai 2022. 
  41. ↑ 41,0 41,1 Price, Simon (19. mai 2020). «The Strange World Of... Sparks». The Quietus. Henta 10. august 2020. 

Bakgrunnsstoff

[endre | endre wikiteksten]