Vers-refreng-form er ei musikalsk form som er vanleg i pop, blues og rock and roll sidan 1950-åra,[1] og har vore dominerande i rockemusikken sidan 1960-åra. I kontrast til 32-taktsforma, som fokuserer på vers (med B-delen som motsats) vert refrenget i vers-refreng-forma vektlagt som motsats til verset.[2]
Ei 32-taktsform, der A er verset og B er refrenget er forma AABA, der verset tar opp det meste av tida og refrenget berre er der som motsats og fører attende til verset. I vers-refreng-forma tar refrenga meir av tida og verset eksisterer for å føre fram til refrenget. Til dømes: ABABB(B).
Refrenget står ofte i skarp kontrast til verset for melodi, rytme og harmoni, og har eit høgare dynamikknivå og aktivitet, ofte med fleire instrument. Dette vert kalla eit «utbrotsrefreng».[3]
Songar som nyttar forskjellig musikk i verset og refrenget står i konstrast til kvarandre. Døme er:
Songar som nyttar same harmoni (akkordar) i verset og refrenget, som ein 12-taktsblues, men der melodien og teksten er forskjellig, har ei enkel vers-refreng-form. Døme er:
Songar som berre har eit repetert vers er i enkel vers-form (utan refreng). Døme er:
med med mellomspel som motsats:
Både den enkle vers-refreng-forma og den enkle verseforma er i strofisk form.