Napoleon Peirat
| Biografia | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Naissença | 20 de genièr de 1809  Las Bòrdas d'Arisa | ||||||||
| Mòrt | 4 d'abril de 1881 (72 ans) Saint Germain en Laye | ||||||||
Foncions
| |||||||||
| Donadas personalas | |||||||||
| Nacionalitat | Francesa | ||||||||
| Religion | Protestantisme | ||||||||
| Formacion | Faculté de théologie protestante de Montauban (fr)  | ||||||||
| Activitat | |||||||||
| Profession | istorian, poèta e pastor evangèlic (ca) | ||||||||
|
| |||||||||
Napoleon Peirat, nascut lo 10 de genièr de 1809 a Las Bòrdas d'Arisa, en Arièja, e mòrt lo 4 d'abril de 1881 a Saint Germain en Laye, foguèt un pastor protestant, istorian del catarisme e de la Reforma, e un poèta en lenga francesa, amb lo subrenom de «Napol lo pirenenc».
Es, amb la publicacion de son Histoire des Albigeois, a l'encòp lo creador de l'istòria legendària e romantica qu'assimila los Catars als protestants coma victimas de las persecucions del clergat catolic, e un dels primièrs utilizaires del mot «Occitània».
Biografia
[modificar | Modificar lo còdi]Napoleon Peirat foguèt lo filh de Joan Eusèbi Peirat e de Margarida Gardel. Faguèt sos estudis a la facultat de teologia protestanta de Montalban de 1826 a 1831 e sosten una tèsi de bachillerat intitulada Christianisme au xixe siècle. Foguèt preceptor qualques annadas a Bordèu. Foguèt nomenat pastor auxiliar de la Glèisa Reformada de Saint Germain en Laye en 1844, puèi pastor titular en 1847. Faguèt edificar lo temple de Saint Germain en Laye en 1862.
Foguèt admés coma membre del Felibritge en 1877, e rejonch la tendéncia de las «felibres rojas».
Activitats istoriograficas
[modificar | Modificar lo còdi]Es celèbre sustot per son Histoire des Albigeois en cinc volums, una biografia de Béranger e de Lamennais aital coma tres recuèlhs de poesias. Escriguèt tanben Histoire des pasteurs du Désert depuis la révocation de l'édit de Nantes jusqu'à la Révolution française, 1685-1789.
Amb lo catarisme Peirat desvolopèt una idèa teologica estonanta per son epòca, e es a la basa, mercés a son imaginacion lirica, de la mitificacion modèrna de Montsegur e dels catars. A talh d'exemple, vesèm un tractament abusiu de la part de Peirat en lo personatge d’Esclarmonda de Fois, doncas qu'en son òbra la convertís en una diaconessa catara, en fondatritz e profèta de la ciutadèla de Montsegur e en sa protectritz, ont sas despolhas i reposarián totjorn en una granda cripta catada dins la montanha.
Creèt una vision elogiosa e largament romantica dels catars, presentats coma los predecessors dels camisards e de las valors republicanas, los unes coma los autres s'opausant a un catolicisme intolerant. Aquel imaginari creat per l'autor alimentèt l’occitanisme e un cèrt ermetisme neocatar que coneisserà un succès durable.