Robèrt Lafont nasquèt a Nimes en 1923 dins una familha protestanta de Vaunaja dau costat de sa maire Alícia Virgínia Noguier. Après lo divòrci de sei parents anèt viure en cò de sei grands dins un vilatjon de l'èst de Nimes, Cauviçon. Partiguèt dins son adolescéncia en 1936 amb son paire, qu'èra foncionari de Finanças, a Lons-le-Saunier, e aquel exili li faguèt recuperar mai fòrtament l'occitan.
Lo començament dau militantisme occitan e la guèrra
De 1940 a 1943 estudièt lei letras classicas a Montpelhièr. Durant aquel periòde, de 1941 a 1942, se faguèt membre dau Felibritge a Nimes en 1941 e 1942, abans de crear lo movement Joventuts Occitanas. A partir de l'estiu de 1943 fins au mes de mai de l'an seguent, aguèt de trabalhar ai camps de la joventut francesa, d'en primier a Mauriac e puei a Lescar (Bearn). Ne fugiguèt e se jonguèt a un grop de resistents en Cevena. Durant lo mes d'aost, participèt a la liberacion de Nimes. En seguida d'aquò trabalhèt quauquei mes dins lo gabinet dau prefècte de Gard avans d'èsser mobilizat, en 1945, dins lei Fòrças Francesas d’Ocupacion en Alemanha.
Quand arribèt la Liberacion, venguèt membre dau novèl Institut d'Estudis Occitans que s'èra creat en febrier de 1945. Aqueu meteis an, lo 3 de decembre, se maridèt amb Andrèa Paula Loïsa Chauchard, una professora de francés originària d'Andusa. Amassa aguèron dos enfants, Suzanna e Miquèu.
Lafont coneguèt l'influéncia deis idèas federalistas portadas per Carles Camprós e sa revista Occitania, e de l'òbra de Mistral, e editèt en aost de 1946 un jornau, l'Ase negre, que revendicava aqueleis orientacions. Pasmens au bot d'un cèrt temps, l'escrivan comencèt a s'alonhar dau federalisme proudhonian.
Tre 1949, après que capitèt l'agregacion en letras classicas, Robèrt Lafont foguèt professor a Bedarius, a Seta, a Arle e finalament au licèu de Nimes que i trabalhèt fins en 1964. A l'encòp que trabalhava dins l'ensenhament segondari, tre 1951, èra intrat a l'Universitat de Montpelhièr que i trabalhava amb Camprós e i ensenhava l'occitan. Venguèt universitari d'un biais definitiu en 1964. Acabèt sa tèsi, La Phrase occitane, que foguèt publicada en 1967. En 1972, venguèt titular de la cadiera de lenga e literatura occitanas de l’Universitat Pau Valèri de Montpelhièr.
Un gròs trabalh de codificacion e de restauracion dau provençau segon la nòrma classica, e pus generalament, una teorizacion de la nòrma classica a l'escala de tota la lenga que contribuís a l'occitan larg (estandardizacion).
Una analisi lucida de la diglossia e dei vias per ne sortir, amb una introduccion pioniera de la sociolingüistica dins lo domeni occitan tre 1970 (ben en avança sus l'ensems de l'estat francés).
Teatre claus (Rècuelh de pèças) - Tolosa - Edi. IEO - 1969
Dòm Esquichòte - Tolon - Centre Dramatique Occitan de Provence (C.D.O.P) - 1973
Lei cascavèus - Tolon - C.D.O.P - 1977
La Croisade - Ais de Provença - Edi. Edisud - 1983
Istòria dau trauc, lo Relòtge, la Cabra, dins Teatre d'òc al sègle XX - Montpelhièr - Edi. C.R.D.P - 1984
Gertrud o la mòrt dau teatre, Divertiment critic a dos temps, La révolte des Cascavèus dins Auteur en scène n°5 "Robert Lafont : Un impossible théâtre ?"