ਚੂੜੀਦਾਰ, ਚੂੜੀਦਾਰ ਪਜਾਮਾ ਵੀ, ਭਾਰਤੀ ਉਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ ਵਿੱਚ ਮਰਦਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪਹਿਨੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਪੈਂਟਾਂ ਨੂੰ ਕੱਸ ਕੇ ਫਿੱਟ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[1] ਚੂੜੀਦਾਰ ਆਮ ਸ਼ਲਵਾਰ ਪੈਂਟਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਰੂਪ ਹਨ। ਸਲਵਾਰ ਸਿਖਰ 'ਤੇ ਚੌੜੀ ਅਤੇ ਗਿੱਟੇ 'ਤੇ ਤੰਗ ਹਨ. ਚੂੜੀਦਾਰ ਹੋਰ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਤੰਗ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਜੋ ਲੱਤਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਣ। ਉਹ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪੱਖਪਾਤ 'ਤੇ ਕੱਟੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੁਦਰਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖਿੱਚਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਪੈਂਟ ਕਲੋਜ਼ਫਿਟਿੰਗ ਹੋਣ ਤਾਂ ਸਟ੍ਰੈਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਲੱਤ ਤੋਂ ਵੀ ਲੰਬੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਗਿੱਟੇ 'ਤੇ ਕੱਸ ਕੇ ਫਿਟਿੰਗ ਵਾਲੇ ਬਟਨ ਵਾਲੇ ਕਫ਼ ਨਾਲ ਖਤਮ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਵਾਧੂ ਲੰਬਾਈ ਫੋਲਡ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਗਿੱਟੇ 'ਤੇ ਬੈਠੀਆਂ ਚੂੜੀਆਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਵਾਂਗ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ (ਇਸ ਲਈ 'ਚੂੜੀਦਾਰ'; 'ਚੂੜੀ': ਚੂੜੀ, 'ਦਾਰ': ਵਰਗਾ)। ਜਦੋਂ ਪਹਿਨਣ ਵਾਲਾ ਬੈਠਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਵਾਧੂ ਸਮੱਗਰੀ "ਆਰਾਮ" ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਲੱਤਾਂ ਨੂੰ ਮੋੜਨਾ ਅਤੇ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਬੈਠਣਾ ਸੰਭਵ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ. ਚੂੜੀਦਾਰ ਸ਼ਬਦ ਉਰਦੂ ਅਤੇ ਹਿੰਦੀ ਦਾ ਹੈ ਜੋ 20ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਹੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਆਇਆ।[2] ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਪਹਿਨੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਤੰਗ-ਫਿਟਿੰਗ ਚੂੜੀਦਾਰ-ਵਰਗੇ ਪੈਂਟਾਂ ਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਦੁਆਰਾ ਮੁਗਲ ਬ੍ਰੀਚ, ਲੰਬੇ-ਦਰਾਜ, ਜਾਂ ਮੱਛਰ ਦਰਾਜ਼ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।[3]
ਚੂੜੀਆਂ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਕਮੀਜ਼ (ਟਿਊਨਿਕ) ਜਾਂ ਮਰਦਾਂ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਕੁਰਤਾ (ਇੱਕ ਢਿੱਲੀ ਓਵਰਸ਼ਰਟ) ਨਾਲ ਪਹਿਨੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਚੋਲੀ ਅਤੇ ਸਕਰਟ ਦੇ ਜੋੜ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ।
ਮਰਦ ਦੀ ਕਮਰ ਤੇ ਪਹਿਨਣ ਵਾਲੇ ਦੋ ਪੌਚਿਆਂ ਵਾਲੇ ਸੀਊਂਤੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਨੂੰ ਪਜਾਮਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਜਿਸ ਪਜਾਮੇ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਦੀ ਤਾਣੇ ਪੇਟੇ ਦੀ ਕਾਟ ਤਿਰਛੇ ਲੋਟ/ਰੁਖ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਕੱਪੜੇ ਦੇ ਬਣੇ ਪਜਾਮੇ ਨੂੰ ਚੂੜੀਦਾਰ ਪਜਾਮਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਕੱਪੜੇ ਦੀ ਇਸ ਤਿਰਛੀ ਕਾਟ ਨੂੰ ਅਰੇਬ ਕਾਟ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਚੂੜੀਦਾਰ ਪਜਾਮੇ ਨੂੰ ਰੇਬ ਪਜਾਮਾ ਵੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਚੂੜੀਦਾਰ/ਰੇਬ ਪਜਾਮਾ ਗੋਡਿਆਂ ਤੋਂ ਕੁਝ ਹੇਠਾਂ ਤੱਕ ਘੁੱਟਮਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਪਜਾਮੇ ਨੂੰ ਘੁੱਟਮਾ ਪਜਾਮਾ ਵੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਪਹਿਲੇ ਸਮਿਆਂ ਦੀਆਂ ਕਈ ਰਿਆਸਤਾਂ ਦੇ ਰਾਜਿਆਂ, ਨਵਾਬਾਂ ਦਾ ਚੂੜੀਦਾਰ ਪਜਾਮਾ ਅਤੇ ਅਚਕਨ ਰਿਆਸਤੀ ਪਹਿਰਾਵਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਵੀ ਚੂੜੀਦਾਰ ਪਜਾਮਾ ਅਤੇ ਅਚਕਨ ਭਾਰਤ ਦਾ ਕੌਮੀ ਪਹਿਰਾਵਾ ਹੈ। ਪਰ ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਇਸ ਪਹਿਰਾਵੇ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਮਾਣਤਾ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ। ਮਰਦ ਹੁਣ ਚੂੜੀਦਾਰ ਪਜਾਮਾ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਘੱਟ, ਕੋਈ-ਕੋਈ ਹੀ ਪਹਿਨਦਾ ਹੈ।[4]