ਨਟਵਰਲਾਲ ਪਾਂਡਿਆ (ਗੁਜਰਾਤੀ: નટવરલાલ પંડ્યા) (28 ਸਤੰਬਰ 1920 - 6 ਨਵੰਬਰ 2011), ਜਿਸਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਉਸਦੇ ਕਲਮੀ ਨਾਮ, ਉਸ਼ਨਸ (ਗੁਜਰਾਤੀ: ઉશનસ્) ਨਾਲ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਗੁਜਰਾਤ, ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਗੁਜਰਾਤੀ ਦੇ ਕਵੀ ਸਨ।
ਉਹ 28 ਸਤੰਬਰ 1920 ਨੂੰ ਵਡੋਦਰਾ ਦੇ ਨੇੜਲੇ ਸਾਵਲੀ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਮੇਹਸਾਣਾ, ਸਿਧਪੁਰ, ਸਾਲਵੀ ਤੇ ਦਾਬੋਈ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ 1942 ਵਿੱਚ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਬੀਏ ਅਤੇ 1945 ਵਿੱਚ ਗੁਜਰਾਤੀ ਵਿੱਚ ਮਾਸਟਰਜ਼ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਮਹਾਰਾਜਾ ਸਿਆਜੀਰਾਓ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਬੜੌਦਾ ਤੋਂ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ।[1][2] ਉਸਨੇ ਰੋਜ਼ਰੀ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਅਤੇ ਨਵਸਰੀ ਦੇ ਗਾਰਡਾ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਜੇ.ਪੀ. ਸ਼ਰਾਫ ਆਰਟਸ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪੜ੍ਹਾਇਆ। ਵਲਸਾਡ . ਉਸਨੇ 1979 ਵਿੱਚ ਗੁਜਰਾਤੀ ਅਧਿਆਪਕ ਸੰਘ (ਗੁਜਰਾਤੀ ਟੀਚਰਜ਼ ਯੂਨੀਅਨ) ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਵਜੋਂ ਵੀ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਈ। ਉਸਨੇ 1991 ਤੋਂ 1993 ਤੱਕ ਗੁਜਰਾਤੀ ਸਾਹਿਤ ਪ੍ਰੀਸ਼ਦ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਵਜੋਂ ਵੀ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਈ। 1976 ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਯੂਰਪ, ਕਨੇਡਾ ਅਤੇ ਅਮਰੀਕਾ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ ਸੀ।
6 ਨਵੰਬਰ 2011 ਨੂੰ ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਵਲਸਾਦ ਵਿਖੇ ਉਸ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।[1][2]
ਪ੍ਰਸੂਨ, ਜੋ 1955 ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਹੋਇਆ,ਉਸਦਾ ਪਹਿਲਾ ਕਾਵਿ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਸੀ। ਹੋਰ ਸੰਗ੍ਰਹਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨੇਪਾਥਯ (1956), ਅਰਦਰਾ (1959), ਮਨੋਮੁਦਰਾ (1960), ਤ੍ਰੂਨ ਨ ਗ੍ਰਾਹ (1964),[3] ਸਪੰਦ ਅਨੇ ਛੰਦ (1968), ਕਿਨਕਿਨੀ (1971), ਭਾਰਤ ਦਰਸ਼ਨ (1974), ਅਸ਼ਵਤੱ (1975), ਰੁਪਾਨਾ ਲੇ (1976), ਵਿਆਕੁਲ ਵੈਸ਼ਨਵ (1977), ਪ੍ਰੂਥਵਾਈਨ ਪਾਸ਼ਿਮ ਚਾਹਰੇ (1979) ਅਤੇ ਸ਼ਿਸ਼ੂਲੋਕ (1984)। ਵਾਲਵੀ, ਬਾ ਆਵੀ ਅਤੇ ਸਦਮਾਤਾਨੋ ਖਾਨਚੋ ਉਸ ਦੇ ਕਹਾਣੀ ਅਤੇ ਕਾਵਿ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਹਨ। ਉਸ ਨੇ ਪਾਤੁਜੀ, ਦੋਸ਼ੀਨੀ ਵਾਹੁ ਅਤੇ ਤ੍ਰਿਣ ਨੋ ਗ੍ਰਹਿ ਵਰਗੇ ਨਾਟਕ ਵੀ ਲਿਖੇ।[1][2]
ਉਸਨੇ 1959 ਵਿੱਚ ਕੁਮਾਰ ਚੰਦਰਕ, 1963 ਵਿੱਚ ਨਰਮਦ ਸੁਵਰਨਾ ਚੰਦਰਕ ਅਤੇ ਗੁਜਰਾਤ ਗੌਰਵ ਅਵਾਰਡ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ। ਉਸ ਨੂੰ 1972 ਵਿੱਚ ਗੁਜਰਾਤੀ ਸਾਹਿਤ ਦਾ ਸਰਵਉੱਚ ਪੁਰਸਕਾਰ ਰਣਜੀਤਰਾਮ ਸੁਵਰਨਾ ਚੰਦਰਕ ਵੀ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ 1976 ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੇ ਕਾਵਿ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਅਸ਼ਵਥਾ ਲਈ ਸਾਹਿਤ ਅਕਾਦਮੀ ਪੁਰਸਕਾਰ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[1][2]
ਉਸ ਦੇ ਨਾਮ ਉੱਤੇ ਉਸ਼ਨਸ ਪੁਰਸਕਾਰ ਦਾ ਨਾਮ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। 6 ਨਵੰਬਰ 2011 ਨੂੰ 91 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।