ਕਾਰਨੀਵਾਲਸਕ ਇੱਕ ਸਾਹਿਤਕ ਵਿਧਾ ਹੈ ਜੋ ਹਾਸੇ-ਠੱਠੇ ਅਤੇ ਹਫੜਾ-ਦਫੜੀ ਰਾਹੀਂ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਸ਼ੈਲੀ ਜਾਂ ਮਾਹੌਲ ਦੀਆਂ ਧਾਰਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਢਾਹ ਲਾਉਂਦੀ ਅਤੇ ਮੁਕਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਧਾਰਨਾ ਮਿਖਾਇਲ ਬਾਖਤਿਨ ਦੀ ਰਚਨਾ ਦੋਸਤੋਵਸਕੀ ਦੀ ਪੋਇਟਿਕਸ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਵਿੱਚ "ਕਾਰਨੀਵਲ" ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਉਤਪੰਨ ਹੋਈ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਰਬੇਲਾਇਸ ਐਂਡ ਹਿਜ਼ ਵਰਲਡ ਵਿੱਚ ਵਿਕਸਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਬਾਖਤਿਨ ਲਈ, "ਕਾਰਨੀਵਲ" (ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਤਿਉਹਾਰਾਂ, ਰੀਤੀ-ਰਿਵਾਜਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕਾਰਨੀਵਲ ਰੂਪਾਂ ਦੀ ਸਮੁੱਚਤਾ) ਸਮੂਹਿਕ ਅਤੇ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਦੋਨੋਂ ਪੱਧਰਾਂ 'ਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਵਿੱਚ ਡੂੰਘੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਲੱਗੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ। ਇਤਿਹਾਸਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਟਿਲ ਅਤੇ ਵਿਭਿੰਨ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਇਸਨੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ "ਸੰਕੇਤਕ ਠੋਸ ਇੰਦਰਿਆਵੀ ਰੂਪਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਸਮੁੱਚੀ ਭਾਸ਼ਾ" ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਹੈ ਜੋ ਇੱਕ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ "ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਰੂਪਾਂ ਵਿੱਚ ਰਚੀ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਕਾਰਨੀਵਲ ਭਾਵਨਾ" ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਬਾਖਤਿਨ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਅਮੂਰਤ ਸੰਕਲਪਾਂ ਵਿੱਚ ਢੁਕਵੇਂ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮੌਖਿਕ ਜਾਂ ਅਨੁਵਾਦ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਆਪਣੇ ਜ਼ਰੂਰੀ ਗੁਣਾਂ ਦੀਆਂ ਧੁਨੀਆਂ ਸਹਿਤ ਇੱਕ ਕਲਾਤਮਕ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਢਲ ਜਾਣ ਲਈ ਢੁਕਵੀਂ ਹੈ: ਇਹ, ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ, "ਸਾਹਿਤ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਢਾਲੀ" ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਬਾਖਤਿਨ ਇਸ ਪਰਿਵਰਤਨ ਨੂੰ ਸਾਹਿਤ ਦਾ ਕਾਰਨੀਵਲੀਕਰਨ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। [1] ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਾਹਿਤਕ ਰੂਪਾਂ ਅਤੇ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਲੇਖਕਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਫ੍ਰੈਂਕੋਇਸ ਰਾਬੇਲਾਇਸ, (ਗਾਰਗੈਂਟੁਆ ਅਤੇ ਪੈਂਟਾਗਰੁਏਲ ਦੇ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਪੁਨਰਜਾਗਰਣ ਲੇਖਕ) ਅਤੇ 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਰੂਸੀ ਲੇਖਕ ਫਿਓਦਰ ਦੋਸਤੋਵਸਕੀ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਕਾਰਨੀਵਲੀਕਰਨ ਦੇ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਨਮੂਨੇ ਮੰਨਦਾ ਹੈ।
ਬਾਖਤਿਨ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਕਾਰਨੀਵਲ ਸਮਝ ਦੀਆਂ ਚਾਰ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸ਼੍ਰੇਣੀਆਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਕਰਦਾ ਹੈ।