ਮਨੋਹਰਾ

ਮਨੋਹਰਾ ਜਾਤਕ ਕਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਕਿੰਨਰੀ (ਅੱਧੀ ਔਰਤ, ਅੱਧਾ ਪੰਛੀ) ਨਾਇਕਾ ਹੈ। ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਨੋਹਰਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਿੰਸ ਸੁਧਾਨਾ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ,[1] ਦੰਤਕਥਾ ਦਿਵਯਵਾਦਨ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬੋਰੋਬੋਦੁਰ ਵਿਖੇ ਪੱਥਰ ਦੀਆਂ ਰਾਹਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦਰਜ ਹੈ।[2]

ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਮਿਆਂਮਾਰ, ਕੰਬੋਡੀਆ,[3] ਥਾਈਲੈਂਡ, ਲਾਓਸ, ਸ੍ਰੀਲੰਕਾ, ਉੱਤਰੀ ਮਲੇਸ਼ੀਆ ਅਤੇ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਦੇ ਲੋਕ-ਕਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ।[4][5] 1450-1470 ਈਸਵੀ ਦੇ ਆਸਪਾਸ ਚਿਆਂਗਮਈ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬੋਧੀ ਭਿਕਸ਼ੂ/ਰਿਸ਼ੀ ਦੁਆਰਾ ਲਿਖਿਆ ਪੰਨਸਜਾਤਕ, ਪਾਲੀ ਪਾਠ, ਸੁਧਨਾ ਅਤੇ ਮਨੋਹਰਾ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਵੀ ਦੱਸਦਾ ਹੈ।[6] ਚੀਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਮਾਨ ਸੰਸਕਰਣ ਦੱਸੇ ਗਏ ਹਨ, ਜਪਾਨ, ਕੋਰੀਆ, ਅਤੇ ਵੀਅਤਨਾਮ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਅਤੇ ਕਾਵਰਡ ਦੀ ਚੀਨੀ ਕਹਾਣੀ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚ, ਸੱਤ ਔਰਤਾਂ ਜੋ ਉੱਡ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਉਤਰੀਆਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਸੁੰਦਰ ਇੱਕ ਮਨੁੱਖ ਦੁਆਰਾ ਫੜੀ ਗਈ ਸੀ, ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਰਦ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਪਤਨੀ ਬਣ ਗਈ ਸੀ (ਜਾਂ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਬੰਧਕ ਜਾਂ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਰਾਜਕੁਮਾਰ-ਨਾਇਕ। ). ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚ, ਨਾਇਕਾ ਨੇ ਕੁਝ ਜਾਦੂਈ ਚੀਜ਼ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਉੱਡਣ ਜਾਂ ਪੰਛੀ ਵਿੱਚ ਬਦਲਣ ਦੇ ਯੋਗ ਬਣਾਇਆ, ਅਤੇ ਉੱਡ ਗਈ; ਆਪਣੀ ਉੱਡਦੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਨਾਇਕ ਦੁਆਰਾ ਖੋਜ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨਾ।

ਸੰਖੇਪ

[ਸੋਧੋ]

ਮਨੋਹਰਾ, ਕਿਮਨਾਰਾ ਰਾਜੇ ਦੀਆਂ ਸੱਤ ਧੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੀ, ਕੈਲਾਸ਼ ਪਰਬਤ ' ਤੇ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਦਿਨ, ਉਹ ਮਨੁੱਖੀ ਖੇਤਰ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਇੱਕ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਦੁਆਰਾ ਫੜੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ (ਕੁਝ ਸੰਸਕਰਣਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਜਾਦੂ ਦੀ ਫਾਹੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ) ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਪ੍ਰਿੰਸ ਸੁਧਾਨਾ ਨੂੰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਰਾਜਾ ਆਦਿਤਯਵੰਸ਼ ਅਤੇ ਰਾਣੀ ਚੰਦਰਦੇਵੀ ਦਾ ਪੁੱਤਰ, ਸੁਧਾਨਾ ਇੱਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਤੀਰਅੰਦਾਜ਼ ਅਤੇ ਪੰਚਾਲ ਰਾਜ ਦੀ ਵਾਰਸ ਹੈ। ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਮਨੋਹਰਾ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।

ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਦੂਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਮਨੋਹਰਾ ਉੱਤੇ ਸ਼ਾਹੀ ਸਲਾਹਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਮੌਤ ਦੀ ਧਮਕੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਉੱਡ ਕੇ ਕਿਮਨਾਰਾ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਚਲੀ ਗਈ। ਉਹ ਕਿਮਨਾਰਾ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ ਇੱਕ ਰਿੰਗ ਅਤੇ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਪ੍ਰਿੰਸ ਸੁਧਾਨਾ ਉਸਦਾ ਅਨੁਸਰਣ ਕਰ ਸਕੇ।

ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਸੁਧਾਨਾ ਪੰਚਾਲਾ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਸੰਨਿਆਸੀ ਤੋਂ, ਉਹ ਕਿਮਨਾਰਾ ਰਾਜ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਾਉਣ ਲਈ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਸਿੱਖਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਜਿੱਤਣ ਲਈ ਜ਼ਰੂਰੀ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾਵਾਂ ਸਿੱਖਦਾ ਹੈ। ਸਫ਼ਰ ਵਿੱਚ ਸੱਤ ਸਾਲ, ਸੱਤ ਮਹੀਨੇ ਅਤੇ ਸੱਤ ਦਿਨ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ, ਸੁਧਾਨਾ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਇੱਕ ਯਕਸ਼ (ਓਗਰੇ), ਅੱਗ ਦੀ ਇੱਕ ਨਦੀ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਰੁੱਖ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਲੰਬੀ ਅਤੇ ਔਖੀ ਅਜ਼ਮਾਇਸ਼ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਕਿਮਨਾਰਾ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਜੋ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਤਾਕਤ, ਲਗਨ ਅਤੇ ਬੁੱਧੀ ਦਾ ਮੁਲਾਂਕਣ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਟੈਸਟਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨੂੰ ਸਾਬਤ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲੇ ਟੈਸਟ ਵਿੱਚ, ਸੁਧਾਨਾ ਨੂੰ ਬਗੀਚੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੱਥਰ ਦਾ ਬੈਂਚ ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਕੰਮ ਨੇ ਕਮਾਨ ਅਤੇ ਤੀਰ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਹੁਨਰ ਦੀ ਪਰਖ ਕੀਤੀ। ਅੰਤਮ ਟੈਸਟ ਇਹ ਪਛਾਣ ਕਰਨਾ ਹੈ ਕਿ ਮਨੋਹਰਾ ਸੱਤ ਸਮਾਨ ਔਰਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਹੜੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਉਂਗਲੀ ਵਿੱਚ ਮੁੰਦਰੀ ਦੁਆਰਾ ਪਛਾਣਦਾ ਹੈ। ਸੰਤੁਸ਼ਟ, ਕਿਮਨਾਰਾ ਰਾਜਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਲਈ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜੋੜਾ ਪੰਚਾਲਾ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਅਨੁਕੂਲਤਾਵਾਂ

[ਸੋਧੋ]

ਜੇਮਸ ਆਰ. ਬਰੈਂਡਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਮਨੋਹਰਾ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆਈ ਥੀਏਟਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਵਿਸ਼ਾ ਹੈ।[7]

ਮਨੋਰਾ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਬਰਮਾ (ਮਿਆਂਮਾਰ) ਵਿੱਚ ਨਾਟਕ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਢਾਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਪਾਤਰ ਨੂੰ ਮਨਨਹੂਰੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਪਹਾੜ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਨੌਂ ਸ਼ਾਹੀ ਧੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ "ਕੰਬੇਦਾਰ ਗੰਨੇ ਦੀ ਇੱਕ ਪੱਟੀ", "ਤਰਲ ਦੀ ਇੱਕ ਧਾਰਾ" ਦੇ ਬਾਅਦ ਸਥਿਤ ਹੈ। ਤਾਂਬਾ" ਅਤੇ ਇੱਕ "ਬੇਲੂ"। ਉਸ ਦੇ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਪਤੀ, ਪ੍ਰਿੰਸ ਸੁਧਾਨਾ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ "ਥੁਡਾਨੂ" ਵਜੋਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਾਇਂਟਸਾ ਦਾ ਰਾਜਕੁਮਾਰ।[8] ਇਸ ਸੰਸਕਰਣ ਵਿੱਚ, ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਇੱਕ ਜਾਦੂਗਰੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਉੱਡਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਮਨੋਹਰਾ ਵਰਗੀ ਕੰਨਿਆ ਨੂੰ ਇੱਕ ਜਾਦੂਈ ਸਲਿੱਪਕਨੋਟ ਦੁਆਰਾ ਫੜ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[9]

ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਪਾਤਰਾਂ ਨੂੰ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਕੇਵ ਮੋਨੋਰਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਾਹ ਸੋਥੋਨ ਵਜੋਂ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[10]

ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਨੇਪਾਲ ਦੇ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਬੋਧੀ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਸੁਚਾਂਦਰੀਮਾ ਅਤੇ ਇੱਕ ਕਿੰਨਰੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਨਾਲ ਵੀ ਪਾਈ ਗਈ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਮੁੱਖ ਜੋੜੇ ਦਾ ਨਾਮ ਮਹੋਨਾਰਾ ਅਤੇ ਸੁਧਾਨੁਸ਼ਾ ਸੀ।[11] ਨੇਪਾਲ ਦੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਸੰਸਕਰਣ ਵਿੱਚ, ਕਿੰਨਰੀ ਅਵਦਾਨਾ, ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਉੱਤਪਾਲ ਇੱਕ ਕਿੰਨਰੀ (ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਅਣਜਾਣ) ਨੂੰ ਇੱਕ ਜਾਦੂਈ ਫਾਹੀ ਨਾਲ ਫੜ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਹਸਤੀਨਾ ਦੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਸੁਧਾਨਾ ਆਪਣੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਸੈਰ-ਸਪਾਟੇ ਨਾਲ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਿੰਨਰੀ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[12]

ਇੱਕ ਹੋਰ ਅਨੁਵਾਦ ਵਿੱਚ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਦਾ ਨਾਮ ਸੁਧਾਨੁ ਅਤੇ ਕਿੰਨਰੀ ਦਾ ਨਾਮ ਮਨੋਹਰਾ, ਰਾਜਾ ਡ੍ਰੂਮਾ ਦੀ ਧੀ ਹੈ।[13]

ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਲਾਓਸ ਵਿੱਚ ਸਿਥੋਨ ਅਤੇ ਮਾਨੋਲਾ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।[14]

ਵਿਰਾਸਤ

[ਸੋਧੋ]

ਮਨੋਹਰਾ ਅਤੇ ਪ੍ਰਿੰਸ ਸੁਧਾਨਾ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਨੇ ਮਨੋਰਾ[15] ਕਿਸਮ ਦੇ ਡਰਾਮੇ ਡਾਂਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਥਾਈਲੈਂਡ ਅਤੇ ਮਲੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[16]

ਇਹ ਵੀ ਵੇਖੋ

[ਸੋਧੋ]
  • ਹੰਸ ਮੇਡਨ
  • ਕਿੰਨਰੀ
  • ਹਾਗੋਰੋਮੋ (ਖੇਡ)
  • ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਅਤੇ ਗੋਹੇ
  • ਮੋਰ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ
  • ਮੇਨੋਰਾ, ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਦਾ ਇੱਕ ਡਾਂਸ-ਡਰਾਮਾ

ਹਵਾਲੇ

[ਸੋਧੋ]
  1. ↑ Schiefner, Anton; Ralston, William Shedden. Tibetan tales, derived from Indian sources. London, K. Paul, Trench, Trübner & co. ltd. 1906. pp. xlviii-l and 44-74.
  2. ↑ "The Story of Prince Sudhana and Manohara". 5 February 2003. Archived from the original on 5 February 2003.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (link)
  3. ↑ Porée-Maspero, Eveline (1962). "III. Le cycle des douze animaux dans la vie des Cambodgiens". Bulletin de l'École française d'Extrême-Orient. 50 (2): 311–365. doi:10.3406/befeo.1962.1536.
  4. ↑ Jaini, Padmanabh S. (1966). "The Story of Sudhana and Manoharā: An Analysis of the Texts and the Borobudur Reliefs". Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London. 29 (3): 533–558. doi:10.1017/S0041977X00073407. JSTOR 611473.
  5. ↑ Yousof, Ghulam-sarwar (1 January 1982). "Nora Chatri in Kedah: A Preliminary Report". Journal of the Malaysian Branch of the Royal Asiatic Society. 55 (1 (242)): 53–61. JSTOR 41492911.
  6. ↑ Terrai, G. (1956). "VI. Samuddaghosajâtaka. Conte pâli tiré du Pannâsajataka". Bulletin de l'École française d'Extrême-Orient. 48 (1): 249–351. doi:10.3406/befeo.1956.1291.
  7. ↑ Brandon, James R. Theatre in Southeast Asia. Cambridge, Mass., Harvard University Press, 1974 [1967]. pp. 23-24. ISBN 0-674-87587-7.
  8. ↑ Smith, J. (1839). "Specimen of the Burmese Drama". Journal of the Asiatic Society of Bengal. 8 (91): 535–551.
  9. ↑ Hartland, E. Sidney (1888). "The Physicians of Myddfai". The Archaeological Review. 1 (1): 24–32. JSTOR 24707779.
  10. ↑ Porée-Maspero, Eveline. Étude sur les rites agraires des Cambodgiens. Tome I. École Pratique de Hautes Studes - Paris. Paris: Mouton & Co./La Haye. 1962. pp. 657-658.
  11. ↑ Mitra, Rājendralāla, Raja; Asiatic Society. The Sanskrit Buddhist literature of Nepal. Calcutta: Asiatic Society of Bengal. 1882. pp. 129-131.
  12. ↑ Mitra, Rājendralāla, Raja; Asiatic Society. The Sanskrit Buddhist literature of Nepal. Calcutta: Asiatic Society of Bengal. 1882. pp. 62-63.
  13. ↑ The Mahavastu. Volume II. Translated from the Buddhist Sanskrit by J. J. Jones. London: Luzac and Company LTD. 1952. pp. 91-111.
  14. ↑ Diamond, Catherine (February 2005). "Red Lotus in the Twenty-First Century: Dilemmas in the Lao Performing Arts". New Theatre Quarterly. 21 (1): 34–51. doi:10.1017/S0266464X04000326.
  15. ↑ Plowright, Poh Sim (November 1998). "The Art of Manora: an Ancient Tale of Feminine Power Preserved in South-East Asian Theatre". New Theatre Quarterly. 14 (56): 373–394. doi:10.1017/S0266464X00012458.
  16. ↑ Sooi-Beng, Tan (1988). "The Thai 'Menora' in Malaysia: Adapting to the Penang Chinese Community". Asian Folklore Studies. 47 (1): 19–34. doi:10.2307/1178249. JSTOR 1178249.

ਬਿਬਲੀਓਗ੍ਰਾਫੀ

[ਸੋਧੋ]
  • Jaini, Padmanabh S. (1966). "The Story of Sudhana and Manoharā: An Analysis of the Texts and the Borobudur Reliefs". Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London. 29 (3): 533–558. doi:10.1017/S0041977X00073407. JSTOR 611473.
  • Schiefner, Anton; Ralston, William Shedden. Tibetan tales, derived from Indian sources. London, K. Paul, Trench, Trübner & co. ltd. 1906. pp. xlviii-l and 44–74.
  • Bailey, H. W. (1966). "The Sudhana Poem of Ṛddhiprabhāva". Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London. 29 (3): 506–532. doi:10.1017/S0041977X00073390. JSTOR 611472. S2CID 170831109.
  • De Chiar, Matteo (2013). "The Two Recensions of the Khotanese Sudhanāvadāna". Multilingualism and History of Knowledge: Vol. I: Buddhism among the Iranian Peoples of Central Asia. Austrian Academy of Sciences Press. pp. 71–102. doi:10.2307/j.ctt1vw0pkz.7. ISBN 978-3-7001-7274-1. JSTOR j.ctt1vw0pkz.7.
  • Degener, Almuth (2013). "Mighty Animals and Powerful Women: On the Function of Some Motifs from Folk Literature in the Khotanese Sudhanavadana". Multilingualism and History of Knowledge: Vol. I: Buddhism among the Iranian Peoples of Central Asia. Austrian Academy of Sciences Press. pp. 103–130. doi:10.2307/j.ctt1vw0pkz.8. ISBN 978-3-7001-7274-1. JSTOR j.ctt1vw0pkz.8.
  • Dezső, Csaba (2014). "Inspired Poetry: Śāntākaragupta's Play on the Legend of Prince Sudhana and the Kinnarī". Indo-Iranian Journal. 57 (1/2): 73–104. doi:10.1163/15728536-05701016. JSTOR 24665889.
  • Foucher, A. (1909). "Notes d'archéologie bouddhique". Bulletin de l'École française d'Extrême-Orient. 9 (1): 1–50. doi:10.3406/befeo.1909.1911.
  • Ginsburg, Henry (1971). The Sudhana-Manohara tale in Thai: A comparative study based on two texts from the National Library, Bangkok and Wat Machimawat, Songkhla (Thesis). doi:10.25501/SOAS.00029528.
  • Simmonds, E. H. S. (1967). "'Mahōrasop' in a Thai Manōrā Manuscript". Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London. 30 (2): 391–403. doi:10.1017/S0041977X00062297. JSTOR 611002. S2CID 177913499.
  • Simmonds, E. H. S. (1971). "'Mahōrasop' II: The Thai National Library Manuscript". Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London. 34 (1): 119–131. doi:10.1017/S0041977X00141618. JSTOR 614627. S2CID 162819400.

Toshiharu, Yoshikawa (1984). A Comparative Study of the Thai, Sanskrit, and Chinese Swan Maiden (PDF). International Conference on Thai Studies. Chulalongkorn University. pp. 197–213.

ਹੋਰ ਪੜ੍ਹਨਾ

[ਸੋਧੋ]