ਸਰੋਜ ਪਾਠਕ (ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ: Saroj Pathak; 1 ਜੂਨ 1929 – 16 ਅਪ੍ਰੈਲ 1989) ਗੁਜਰਾਤ, ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਗੁਜਰਾਤੀ ਨਾਵਲਕਾਰ, ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਅਤੇ ਨਿਬੰਧਕਾਰ ਸੀ।
ਸਰੋਜ ਪਾਠਕ ਦਾ ਜਨਮ 1 ਜੂਨ 1929 ਨੂੰ ਕੱਛ ਰਾਜ (ਹੁਣ ਕੱਛ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ, ਗੁਜਰਾਤ) ਦੇ ਜਾਖਾਊ ਵਿੱਚ ਨਰਦਾਸ ਉਦੇਸ਼ੀ ਦੇ ਘਰ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਅਤੇ ਸੈਕੰਡਰੀ ਸਕੂਲ ਬੰਬਈ (ਹੁਣ ਮੁੰਬਈ) ਤੋਂ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ। ਉਸਨੇ 1947 ਵਿੱਚ ਦਸਵੀਂ ਕੀਤੀ । ਉਸਨੇ ਗੁਜਰਾਤ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਤੋਂ 1960 ਵਿੱਚ ਗੁਜਰਾਤੀ ਵਿੱਚ ਬੀ.ਏ ਅਤੇ 1964 ਵਿੱਚ ਐਮ.ਏ. ਉਹ 1956-57 ਵਿੱਚ ਆਕਾਸ਼ਵਾਣੀ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹ 1957-58 ਵਿੱਚ ਸੋਵੀਅਤ ਸੂਚਨਾ ਸੇਵਾ ਨਾਲ ਵੀ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹ 1964 ਤੋਂ ਬਾਰਡੋਲੀ ਦੇ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਮੌਤ 16 ਅਪ੍ਰੈਲ 1989 ਨੂੰ ਬਾਰਡੋਲੀ ਵਿਖੇ ਹੋਈ।[1][2][3]
ਉਸਦਾ ਪਤੀ ਹਾਸ-ਵਿਅੰਗਕਾਰ ਸੀ ਅਤੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਲਿਖਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਲਿਖਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕਹਾਣੀ, ਨਾਹੀ ਅੰਧਾਰੂ, ਨਾਹੀ ਅਜਵਲੁ ਜੀਵਨਮਾਧੁਰੀ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਸਾਰਿਕਾ ਪਿੰਜਰਥਾ ਦੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਉਸਦਾ ਪਹਿਲਾ ਲਘੂ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਪ੍ਰੇਮ ਘਟਾ ਜ਼ੁਕ ਆਈ (1959) ਚੇਤਨ ਪਬਲਿਸ਼ਰਜ਼ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਬੰਬਈ ਰਾਜ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਤੋਂ ਇਨਾਮ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤ ਬੰਧਨੀ (1961) ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਹੋਈ ਸੀ। ਮਾਰੋ ਅਸਬਾਬ, ਮਾਰੋ ਰਾਗ (1966) ਵਿੱਚ ਸਮਾਜਿਕ ਕਹਾਣੀਆਂ ਹਨ। ਵਿਰਾਟ ਤਪਾਕੂ (1966) ਨੇ ਆਧੁਨਿਕਤਾਵਾਦੀ ਲੇਖਕ ਵਜੋਂ ਉਸਦੀ ਪਛਾਣ ਲਿਆਂਦੀ। ਹੁਕਮਨੋ ਏਕੋ, ਤਥਾਸਤੁ (1972) ਉਸਦੇ ਹੋਰ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਹਨ।[1][2][4][5]
ਰਾਤ ਦਾ ਸੁਪਨਾ (1969) ਉਸਦਾ ਪਹਿਲਾ ਨਾਵਲ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਹੋਰ ਨਾਵਲ ਨਿਹਸੇਸ਼ (1979), ਪ੍ਰੀ ਪੂਨਮ (1980), ਟਾਈਮ ਬੰਬ (1987), ਲਿਖਿਤੰਗ (1988) ਹਨ।
ਉਸਨੇ ਗੁਜਰਾਤ ਮਿੱਤਰ ਵਿੱਚ ਨਾਰੀ ਸੰਸਾਰ ਕਾਲਮ ਵਿੱਚ ਲੇਖ ਲਿਖੇ। ਉਸ ਦੇ ਲੇਖ ਸੰਸਾਰਿਕਾ (1967) ਅਤੇ ਅਰਵਾਚੀਨਾ (1976) ਵਿੱਚ ਇਕੱਤਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ। ਪ੍ਰਤਿਪਦਾ (1962) ਉਸਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਦਾ ਕੰਮ ਹੈ।
ਉਸਨੇ 1950 ਵਿੱਚ ਗੁਜਰਾਤੀ ਹਾਸਰਸਕਾਰ ਰਮਨ ਲਾਲ ਪਾਠਕ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ।