ਇੱਕ ਸੰਬਲਪੁਰੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਇੱਕ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਹੱਥ ਨਾਲ ਬੁਣੀ ਹੋਈ ਬੰਧਾ ਸਾੜ੍ਹੀ ਹੈ (ਸਥਾਨਕ ਤੌਰ 'ਤੇ "ਸੰਬਲਪੁਰੀ ਬੰਧਾ" ਸਾਧੀ ਜਾਂ ਸਾੜ੍ਹੀ) ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਤਾਣੇ ਅਤੇ ਬੁਣੇ ਨੂੰ ਬੁਣਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਉੜੀਸਾ, ਭਾਰਤ ਦੇ ਸੰਬਲਪੁਰ, ਬਲਾਂਗੀਰ, ਬਰਗੜ੍ਹ, ਬੋਧ ਅਤੇ ਸੋਨੇਪੁਰ ਜ਼ਿਲ੍ਹਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਾੜ੍ਹੀ ਭਾਰਤੀ ਉਪ-ਮਹਾਂਦੀਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਮਾਦਾ ਕੱਪੜਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਚਾਰ ਤੋਂ ਨੌਂ ਮੀਟਰ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਸਿਲਾਈ ਕੀਤੇ ਕੱਪੜੇ ਦੀ ਇੱਕ ਪੱਟੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਸਰੀਰ ਉੱਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸ਼ੈਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਲਪੇਟੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।[1]
ਸੰਬਲਪੁਰੀ ਸਾੜ੍ਹੀਆਂ ਸ਼ੰਖ, ਪਹੀਏ, ਫੁੱਲ ਵਰਗੇ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਰੂਪਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਲਈ ਜਾਣੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਦਾ ਮੂਲ ਉੜੀਆ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨਾਲ ਡੂੰਘਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ। ਲਾਲ, ਕਾਲਾ ਅਤੇ ਚਿੱਟਾ ਰੰਗ ਭਗਵਾਨ ਜਗਨਨਾਥ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਰੰਗ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਸਾੜ੍ਹੀਆਂ ਦੀ ਮੁੱਖ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ 'ਬੰਧਕਲਾ' ਦੀ ਰਵਾਇਤੀ ਕਾਰੀਗਰੀ ਹੈ। ਇਸ ਤਕਨੀਕ ਵਿੱਚ, ਧਾਗੇ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਟਾਈ-ਡਾਈਡ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਫੈਬਰਿਕ ਵਿੱਚ ਬੁਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪੂਰੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚ ਕਈ ਹਫ਼ਤੇ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਾੜ੍ਹੀਆਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰਾਜ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੋਈਆਂ ਜਦੋਂ ਮਰਹੂਮ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਨਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। 1980 ਅਤੇ 1990 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਪੂਰੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੋ ਗਏ।[2] ਇਸ ਕਲਾ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਬੁਣਕਰਾਂ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਆ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਲਈ, ਉੜੀਸਾ ਦੇ ਸੰਬਲਪੁਰ ਅਤੇ ਬਰਹਮਪੁਰ (ਬਰਹਮਪੁਰ ਪੱਟਾ) ਵਿੱਚ ਨਿਰਮਿਤ ਹੈਂਡਲੂਮ ਰੇਸ਼ਮ ਦੀਆਂ ਸਾੜ੍ਹੀਆਂ ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਭੂਗੋਲਿਕ ਸੰਕੇਤ (ਜੀਆਈ) ਰਜਿਸਟਰੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।[3][4]
ਸੰਬਲਪੁਰੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਹੈਂਡ-ਲੂਮ 'ਤੇ ਬੁਣੇ ਹੋਏ ਫੈਬਰਿਕ ਤੋਂ ਬਣੀ ਹੈ। ਸੰਬਲਪੁਰੀ ਸਾੜ੍ਹੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਵਿੱਚ ਸੋਨਪੁਰੀ, ਬੋਮਕਾਈ, ਬਾਰਪਾਲੀ ਅਤੇ ਬਾਪਟਾ ਸਾੜ੍ਹੀਆਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਮੰਗ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤਿਆਂ ਦਾ ਨਾਮ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮੂਲ ਸਥਾਨਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਾਟਾ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਥੁਰਾ ਵਿਜੇ, ਰਾਸਲੀਲਾ ਅਤੇ ਅਯੁੱਧਿਆ ਵਿਜੇ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀਆਂ ਤੁਸਾਰ ਸਾੜ੍ਹੀਆਂ 'ਤੇ ਚਿੱਤਰਕਲਾ ਦਾ ਮੂਲ 'ਰਘੂਰਾਜਪੁਰ ਪੱਟਾ ਚਿੱਤਰਕਾਰੀ' ਹੈ।