Đorđe Simić

Đorđe Simić
Ђорђе Симић
Data i miejsce urodzenia	28 lutego 1843 ; Belgrad
Data i miejsce śmierci	11 października 1921 ; Zemun
	Premier Serbii
Okres	od 24 stycznia 1894; do 3 kwietnia 1894
Przynależność polityczna	Narodowa Partia Radykalna
Poprzednik	Sava Grujić
Następca	Svetomir Nikolajević
	Premier Serbii
Okres	od 27 grudnia 1896; do 19 października 1897
Poprzednik	Stojan Novaković
Następca	Vladan Đorđević
	Minister finansów
Okres	od 1894; do 1894
Poprzednik	Mihailo Vujić
Następca	Čedomilj Mijatović
	Minister spraw zagranicznych
Okres	od 1896; do 1897
Poprzednik	Stojan Novaković
Następca	Vladan Đorđević
	Multimedia w Wikimedia Commons

Đorđe Simić (cyr. Ђорђе Симић; ur. 28 lutego 1843 w Belgradzie, zm. 11 października 1921 w Zemunie^[1]) – serbski polityk i dyplomata, premier Królestwa Serbii (1894, 1896-1897), minister spraw zagranicznych Serbii (1894, 1896-1897), minister finansów Serbii (1894).

Życiorys

Syn Stojana Simicia, polityka i kupca^[1]. Po ukończeniu liceum w Belgradzie w 1861 rozpoczął studia filozoficzne w Berlinie, a w 1863 przeniósł się na uniwersytet w Heidelbergu^[1]. W latach 1864–1866 kontynuował naukę na paryskiej Sorbonie. Po powrocie do kraju podjął pracę urzędnika w ministerstwie spraw zagranicznych^[1]. Był związany politycznie z Narodową Partią Radykalną. W roku 1867 objął kierownictwo wydziału politycznego ministerstwa. W latach 1882–1884 pełnił funkcję konsula generalnego Serbii w Sofii, w latach 1887-1890 ambasadora pełnomocnego i nadzwyczajnego w Petersburgu, zaś w latach 1890-1894 ambasadora w Wiedniu^[1]. Dzięki jego staraniom udało się przywrócić eksport bydła z Serbii do Austro-Węgier^[1]. W 1894 po raz pierwszy stanął na czele rządu i pełnił je przez trzy miesiące, w tym czasie kierował także resortem spraw zagranicznych. Opozycja, głównie związana z Narodową Partią Radykalną uznawała utworzenie rządu Simicia za przykład bezprawnego działania króla, który miał powołać rząd niezgodnie z zasadami konstytucji z 1888^[2].

Powodem dymisji rządu w kwietniu 1894 był konflikt Simicia z królem Aleksandrem I. Sukcesem Simicia był wzrost wpływów serbskich w Macedonii - w Skopju mógł działać biskup serbskiego kościoła prawosławnego, w tym czasie powstały także w Macedonii szkoły serbskie^[1].

W 1900 Simić objął stanowisko ministra Serbii w Rzymie, a następnie senatora i członka Rady Państwa^[1]. W latach 1903–1906 kierował poselstwem serbskim w Stambule, a w latach 1906-1912 poselstwem w Wiedniu.

Đorđe Simić należał do grona założycieli Serbskiego Czerwonego Krzyża, przez wiele lat przewodniczył tej organizacji^[1]. Był tłumaczem na język serbski jednej z prac Benjamina Constanta (Principes de Politique Applicable a Tous Les Gouvernements).

Życie prywatne

Był czterokrotnie żonaty. W 1867 ożenił się z księżną Jeleną, córka księcia Aleksandra Karadziordziewicia, która zmarła w tym samym roku. Po raz drugi ożenił się w 1869 (żona Julka Pržić)^[1]. Miał z nią troje dzieci. Trzecią żoną Simicia była Jelena z d. Tadić, a ostatnią Leopoldina z d. Kumal.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Ђорђе Симић. srpskaenciklopedija.org. [dostęp 2021-12-10]. (serb.).
↑ Miroslav Pesić. Криза парламентарног система у Краљевини Србији од 1892. до 1894. године. „Историјски часопис”, s. 426–427, 2017.

Bibliografia

Ђорђе Симић. srpskaenciklopedija.org. [dostęp 2021-12-10]. (serb.).
Ana Stolić: Đorđe Simić. Poslednji Srpski Diplomata XIX Veka. Beograd: Istorijski Institut, 2003. ISBN 978-86-7743-032-0.

[srpska-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Ђорђе Симић. srpskaenciklopedija.org. [dostęp 2021-12-10]. (serb.).

[kriza-2] Miroslav Pesić. Криза парламентарног система у Краљевини Србији од 1892. до 1894. године. „Историјски часопис”, s. 426–427, 2017.

[1]

[2]