Ślimak przydrożny

Ślimak przydrożny
Xerolenta obvia
(Menke, 1828)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

mięczaki

Gromada

ślimaki

Podgromada

Heterobranchia

Rząd

trzonkooczne

Rodzina

Geomitridae

Podrodzina

Helicellinae

Plemię

Helicopsini

Rodzaj

Xerolenta

Gatunek

ślimak przydrożny

Synonimy
  • Helix obvia Menke, 1828[1]
  • Helix aberrans Mousson, 1863[1]
  • Helix dobrudschae Kobelt, 1877[1]
  • Helix neglecta Hartmann, 1821
  • Helix candicans Pfeiffer, 1841
  • Helicella obvia (Menke, 1828)[1]
  • Helicella obvia dobrudschae (Clessin, 1886)[1]
  • Helix obvia var. kroli Clessin, 1879[1]
  • Helicella (Xerothracia) pappi Schütt, 1962
Podgatunki[1]
  • X. o. depulsa (L. Pintér, 1969)
  • X. o. obvia (Menke, 1828)
  • X. o. pappi (Schütt, 1962)
  • X. o. razlogi (L. Pintér, 1969)
Multimedia w Wikimedia Commons

Ślimak przydrożny (Xerolenta obvia) – pontokaspijski, ekspansywny gatunek ślimaka lądowego z rodziny Geomitridae[1], wcześniej zaliczany do Hygromiidae[2] lub ślimakowatych (Helicidae)[3].

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Od Turcji przez wschodni i środkowy Półwysep Bałkański do wybrzeży Morza Bałtyckiego. W Polsce jest gatunkiem obcym.

Opis

[edytuj | edytuj kod]

Ciepło- i sucholubny, o muszli białej lub pokrytej nieregularnie zanikającymi brązowymi lub czarnymi paskami. Muszla płaska, z zupełnie otwartym dołkiem osiowym. Końce otworu ostro zakończone, bez wargi. Wysokość 6–9 mm i szerokość 12–20 mm[3]. Jest podobny i łatwy do pomylenia ze ślimakiem wrzosowiskowym (Helicella itala), występującym w całej Europie Zachodniej, wliczając tu zachodnią część Polski. Żywi się roślinami. W czasie suszy zamyka się w muszli i zapada w stan anabiozy[3].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h MolluscaBase eds., Xerolenta obvia (Menke, 1828), [w:] MolluscaBase [online] [dostęp 2024-04-04] (ang.).
  2. ↑ Fauna Polski – charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. III. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2008, s. 401. ISBN 978-83-88147-09-8.
  3. ↑ a b c Bezkręgowce. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1984, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0428-6.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Urbański J. Krajowe ślimaki i małże, Warszawa 1957.