120 mm moździerz wz. 1943
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
120 mm |
| Długość lufy |
1800 mm |
| Donośność |
5700 |
| Masa |
282 kg |
| Kąt ostrzału |
+45° do +80° (w pionie) |
| Szybkostrzelność |
15 strz./min (bez poprawiania celowania) |
| Obsługa |
3 osoby |
| Czas przejścia w położenie bojowe |
od 1 min. do 3 min. |
| Prędkość marszowa |
35 km/h (po szosie) |
Moździerz wz. 1943 (ros. 120-мм полковой миномёт образца 1943 года) – radziecki moździerz kalibru 120 mm.
Moździerz wz.1943 to zmodernizowana wersja moździerza wz.1941, bazująca na pierwszej wersji wz. 1938. Znajdował się na uzbrojeniu pododdziałów moździerzy jednostek piechoty i zmechanizowanych jako środek wsparcia ogniowego na szczeblu pułku.
Moździerz wz.1943 to broń ręcznie ładowana od strony wylotowej granatem o masie od 15 do 17,5 kg (w czasie II wojny światowej o masie do 15,6 kg). Do strzelania stosowano pociski odłamkowo-burzące OF-843, OF-843A oraz dymne D-843A.
Moździerz składa się z trzech części głównych: lufy, podpory pod lufę (dwójnóg) i płyty oporowej. Holowany na podwoziu dwukołowym.
Broń ta w czasie II wojny światowej uznawana była za najdoskonalszą tego typu konstrukcję na świecie[1]. W okresie powojennym była również na uzbrojeniu Wojska Polskiego. Do chwili obecnej pozostaje na uzbrojeniu wielu państw.
W 2019 roku Wojsko Polskie posiadało nadal 131 moździerzy wz. 38/43, a w 2022 roku 65[2].
Wersją rozwojową moździerza wz. 1943 był moździerz 2B11 opracowany w połowie lat 50. XX w.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wojsko i Technika. [dostęp 2011-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- ↑ Tomasz Dmitruk. Modernizacja Wojsk Lądowych 2021-2035. „Nowa Technika Wojskowa”. 9/2022, s. 17, wrzesień 2022. Magnum-X.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ian Hogg, Artyleria dwudziestego wieku, Warszawa 2001
- Jerzy Kajetanowicz, Polskie wojska lądowe w latach 1945-1960, Toruń 2004
- T. J. O'Malley, Artyleria, Warszawa 2000