Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent |
Biuro Konstrukcyjne Borysa Szawyrina (opracowanie) |
Rodzaj | |
Historia | |
Prototypy |
1944 – 1949 |
Produkcja seryjna |
1951 – 1958 |
Wyprodukowano |
329 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Kaliber |
240 mm |
Długość lufy |
5300 mm |
Donośność |
800 m (minimalna) |
Prędkość pocz. pocisku |
362 m/s |
Masa |
3 610 kg (bojowa) |
Kąt ostrzału |
+45° do +80° (podniesienia lufy) |
Szybkostrzelność |
1 strz./min. |
Obsługa |
11 |
Czas przejścia w położenie bojowe |
20 do 25 min. |
Prędkość marszowa |
40 km/h (po jezdni) |
240 mm moździerz M-240 (ros. 240 мм миномёт М-240) — ciężki moździerz polowy kalibru 240 mm, produkcji radzieckiej.
W 1944 Główny Zarząd Artylerii Armii Czerwonej zlecił Biuru Konstrukcyjnemu Borysa Szawyrina (1902-1965) opracowanie ciężkiego moździerza polowego kalibru 240 mm. Próby nowego moździerza przeprowadzone zostały w latach 1944-1945 oraz 1947-1949. W 1950 moździerz przyjęty został na uzbrojenie Armii Radzieckiej. Produkcja seryjna rozpoczęta została w następnym roku, w Fabryce Nr 75, w miejscowości Jurga (Obwód kemerowski).
W drugiej połowie lat 50 XX wieku moździerz przyjęty został na uzbrojenie SZ PRL. W grudniu 1955 24 i 27 Brygady Moździerzy przeformowane zostały w 24 i 27 Brygadę Moździerzy Ciężkich. Zgodnie z etatem Nr 4/120 z 4 listopada 1955 w każdej brygadzie moździerzy ciężkich (BMC) zorganizowano jeden skadrowany dywizjon. Dywizjon posiadać miał czternaście moździerzy w trzech bateriach. Do czasu faktycznego wprowadzenia moździerzy ciężkich w bateriach znajdowały się 160 mm moździerze wzór 1943.