28 bolszewików

28 bolszewików
ilustracja
Nazwa chińska
Pismo uproszczone

二十八个布尔什维克

Pismo tradycyjne

二十八個布爾什維克

Hanyu pinyin

Èrshíbā gè bù’ěrshíwéikè

28 bolszewików – nieformalna grupa, odgrywająca czołową rolę w Komunistycznej Partii Chin na początku lat 30. XX wieku, usunięta przez Mao Zedonga.

Wywodzili się z grupy młodych działaczy KPCh, którzy w połowie lat 20. odbyli studia na Uniwersytecie im. Sun Jat-sena w Moskwie, skąd następnie zostali skierowani jako wysłannicy Kominternu do Chin[1]. Ciesząc się poparciem Stalina, zdołali w styczniu 1931 roku przejąć kontrolę nad KPCh[2].

Członkowie frakcji „28 bolszewików” realizowali otrzymywane z Moskwy wytyczne Kominternu. Reprezentowali dogmatyczne i prosowieckie poglądy[3]. Do marksizmu podchodzili ortodoksyjnie, bez uwzględnienia chińskich realiów: lekceważąc rolniczy charakter państwa nie interesowali się problemami wsi, dążąc do wywołania rewolucji proletariackiej w miastach. Efektem tej działalności były nieustanne wybuchy tłumionych przez wojska Kuomintangu niewielkich lokalnych zrywów zbrojnych, co doprowadziło siły komunistyczne na skraj klęski. Po rozbiciu przez wojska kuomintangowskie baz komunistycznych na południu Chin i rozpoczęciu Długiego Marszu stracili na znaczeniu na rzecz grupy skupionej wokół Mao Zedonga, proponującej strategię partyzanckiej wojny ludowej. Na konferencji w Zunyi w styczniu 1935 roku zostali odsunięci, a na przywódcę partii został wybrany Mao[4].

Do grupy „28 bolszewików” zaliczali się:

Do listy tej często dodawana jest jeszcze jedna osoba, Xu Yixin (徐以新)[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Lucien Bianco: Origins of the Chinese Revolution, 1915-1949. Stanford: Stanford University Press, 1971, s. 72. ISBN 0-8047-0827-4.
  2. ↑ Edwin E. Moise: Modern China: A History. New York: Pearson Education, 2008, s. 81. ISBN 978-0-582-77277-9.
  3. ↑ James Roger Townsend, Brantly Womack: Politics in China. Boston: Little, Brown, 1986, s. 158. ISBN 978-0-316-85132-9.
  4. ↑ R. Keith Schoppa: Revolution and its past: identities and change in modern Chinese history. Upper Saddle River, New York: Pearson Prentice Hall, 2006, s. 236. ISBN 978-0-13-193039-1.
  5. ↑ Thomas Kampen: Mao Zedong, Zhou Enlai and the evolution of the Chinese communist leadership. Copenhagen: NIAS Press, 2000, s. 16. ISBN 87-87062-76-3.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • John King Fairbank: Historia Chin. Nowe spojrzenie. Warszawa-Gdańsk: Bellona/Marabut, 2004. ISBN 83-1109726-7.