A Hard Road

A Hard Road
Wykonawca albumu studyjnego
John Mayall & the Bluesbreakers
Wydany

17 lutego 1967[1]

Nagrywany

11, 12, 19 i 24 października oraz 11 listopada 1966

Gatunek

blues-rock

Wydawnictwo

Decca (Wielka Brytania),
London (USA)

Producent

Mike Vernon[2]

Oceny

Patrz sekcja „Odbiór”

Album po albumie
Blues Breakers with Eric Clapton
(1966) 		A Hard Road
(1967) 		Crusade
(1967)

A Hard Road – drugi album studyjny zespołu John Mayall & the Bluesbreakers, wydany nakładem Decca Records (Wielka Brytania) i London Records (USA)[2].

Album

[edytuj | edytuj kod]

Historia i muzyka

[edytuj | edytuj kod]

W 1963 roku w Londynie John Mayall założył zespół The Bluesbreakers, który w roku następnym podpisał kontrakt z wytwórnią Decca Records, nagrywając dla niej albumy: John Mayall Plays John Mayall i Blues Breakers with Eric Clapton z Erikiem Claptonem[3]. Album A Hard Road został nagrany w nowym składzie – Erica Claptona zastąpił Peter Green, który zaznaczył swoją obecność instrumentalnym „The Supernatural”, zaś w sekcji rytmicznej pojawił się nowy perkusista, Aynsley Dunbar. Zawartość albumu to mieszanka oryginalnych piosenek Mayalla oraz coverów[4]: „Some Day After Awhile (You'll Be Sorry)” Frieddiego Kinga, „Dust My Broom” Elmore’a Jamesa i „You Don't Love Me” Williego Cobbsa[5].

Album doczekał się po latach wznowień połączonych z jego remasteringiem oraz dodaniem, w formie bonusu, nagrań archiwalnych z tamtego okresu[6].

Lista utworów

[edytuj | edytuj kod]

Lista i informacje według Discogs[2]:

Side 1

1. A Hard Road (Mayall)
2. It's Over (Mayall)
3. You Don't Love Me (Cobbs)
4. The Stumble (King, Thompson)
5. Another Kinda Love (Mayall)
6. Hit The Highway (Mayall)
7. Leaping Christine (Mayall)

Side 2

1. Dust My Blues (James, Josea)
2. There's Always Work (Mayall)
3. The Same Way (Green)
4. The Supernatural (Green)
5. Top Of The Hill (Mayall)
6. Some Day After Awhile (You'll Be Sorry) (King, Thompson)
7. Living Alone (Mayall)

Muzycy

[edytuj | edytuj kod]

Zespół

[edytuj | edytuj kod]

Muzycy towarzyszący

[edytuj | edytuj kod]

Produkcja

[edytuj | edytuj kod]

Nagrano w West Hampstead Studios, Londyn, 11, 12, 19, 24 października i 11 listopada 1966 roku.

Lista utworów (CD, wznowienie 2006, Decca)

[edytuj | edytuj kod]

Lista i informacje według Discogs[6]:

Disc One: Originally Released As Decca LK / SKL 4853 In February 1967

1. A Hard Road 3:10
2. It's Over 2:47
3. You Don't Love Me 2:40
4. The Stumble 2:50
5. Another Kinda Love 3:06
6. Hit The Highway 2:10
7. Leaping Christine 2:18
8. Dust My Blues 2:43
9. There's Always Work 1:38
10. The Same Way 2:07
11. The Super-Natural 2:57
12. Top Of The Hill 2:34
13. Some Day After Awhile (You'll Be Sorry) 2:57
14. Living Alone 2:20
36:17

Disc Two: Bonus Tracks

15. Looking Back 2:36
16. So Many Roads
A & B side of single
Released October 1966 		4:42
17. Mama, Talk To Your Daughter 2:40
18. Alabama Blues
Released October 1971 		2:29
19. All My Life 4:22
20. Ridin' On The L&N 2:24
21. Eagle Eye 2:49
22. Little By Little
Released January 1967 		2:44
23. Sitting In The Rain 2:56
24. Out Of Reach
A & B side of single
Released January 1967 		4:42
25. No More Tears 2:19
26. Ridin' On The L&N 2:19
27. Sitting In The Rain 2:53
28. Leaping Christine
BBC Light Programme Saturday Club Session
Recorded January 1967 		1:55
41:50
  • Kompilacja: 2006 Decca Music Group Ltd

Odbiór

[edytuj | edytuj kod]

Opinie krytyków

[edytuj | edytuj kod]
Oceny łączne
Publikacja Ocena
Album of the Year 80/100[7]
Recenzje
Publikacja Ocena
AllMusic 4/5 gwiazdek[1]
The Rolling Stone Album Guide 3/5 gwiazdek[a][8]
Tylko Rock 4/5 gwiazdek[9]

Zdaniem Richiego Unterbergera z AllMusic „Przyszły założyciel Fleetwood Mac [Peter Green] odcisnął silne piętno na swoim jedynym albumie z Bluesbreakers, śpiewając kilka utworów i pisząc kilka, w tym oszałamiający, instrumentalny „Supernatural”, zapowiadający, dzięki technice sustainu utwory „Albatross” i „Black Magic Woman””[1].

„A Hard Road to właściwie kontynuacja Blues Breakers with Eric Clapton” uważa Marcin Gajewski z miesięcznika Tylko Rock i dodaje: „nieco gorsza, choć bardzo dobra. Smakowite blues-rockowe granie”. A Peter Green, który zastąpił Claptona, okazał się „nie tylko wspaniałym gitarzystą, ale i utalentowanym kompozytorem. Piękny, nastrojowy „The Supernatural” to jego pierwsze wybitne dzieło. Jakby zapowiedź „Albatrosa”. John Mayall „zachował wysoką formę, zarówno jako twórca, jak i wykonawca”[9].

Adam Williams z magazynu PopMatters ocenia, iż „pomimo bogatego życiorysu, A Hard Road Mayalla jest ukoronowaniem jego długiej kariery, ponieważ został nagrany w szczytowym momencie jego wrażliwości na brytyjskiego bluesa. Ponadto, nadaje definitywne oblicze enigmatycznemu Greenowi, którego potencjał jako pierwszorzędnego gitarzysty nigdy nie został w pełni wykorzystany. Chociaż można dyskutować o ich poziomach wielkości, nie można zaprzeczyć, że Mayall i Green spotkali się na krótko i stworzyli potężny materiał w swoim towarzystwie”[10].

Według Richarda haversa z magazynu udiscovermusic A Hard Road to „jeden z kamieni węgielnych brytyjskiego boomu bluesowego lat 60.”[5].

Listy tygodniowe

[edytuj | edytuj kod]
1967
Kraj Lista Pozycja
Wielka Brytania UK Albums Chart 10[11]

Wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
  • 14. miejsce na liście 30 najlepszych brytyjskich albumów blues-rockowych w historii (The 30 best British Blues Rock albums ever) magazynu Classic Rock[4].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Dot. wznowienia z 1987 (London).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Richie Unterberger: A Hard Road – John Mayall & the Bluesbreakers / John Mayall. AllMusic. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).
  2. ↑ a b c John Mayall And The Bluesbreakers – A Hard Road. Discogs. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).
  3. ↑ Madison Bloom: John Mayall, the “Godfather of British Blues,” Dies at 90. Pitchfork. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).
  4. ↑ a b Paul Henderson, Siân Llewellyn, Geoff Barton, Hugh Fielder, Scott Rowley ( Classic Rock ): The 30 best British Blues Rock albums ever. loudersound.com. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).
  5. ↑ a b Richard Havers: ‘A Hard Road’: How John Mayall & The Bluesbreakers Blazed Their Own Path. udiscovermusic.com. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).
  6. ↑ a b John Mayall And The Bluesbreakers – A Hard Road. Discogs. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).
  7. ↑ Album of the Year: John Mayall & The Bluesbreakers – A Hard Road. Album of the Year. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).
  8. ↑ (red.) Anthony DeCurtis, (red.) James Henke, (red.) Holly George-Warren: The Rolling Stone Album Guide. New York: Random House, 1992, s. 456. ISBN 0-679-73729-4. (ang.).
  9. ↑ a b Marcin Gajewski. John Mayall Bluesbreakers With Eric Clapton. „Tylko Rock”. Nr 6 (70), s. 43, czerwiec 1997. Warszawa: Res Publica Press International Sp. z o.o.. ISSN 1230-2317. 
  10. ↑ Adam Williams: John Mayall and the Bluesbreakers: A Hard Road. PopMatters. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).
  11. ↑ Official Charts Company: Official Albums Chart: 19 March 1967 – 25 March 1967. officialcharts.com. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).