| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1908 |
| Data śmierci |
1981 |
| Imam Wielkiego Meczetu w Mekce | |
| Okres sprawowania |
1942–1981 |
| Wyznanie |
islam |
Abdullah ibn Muhammad ibn Humeid (arab. عبد الله بن حميد, ur. 1908 w Rijadzie, zm. 1981) – saudyjski sędzia, eseista i imam Wielkiego Meczetu w Mekce[1].
W dzieciństwie stracił wzrok[2]. Gdy był młody, bardzo chętnie lubił się uczyć na pamięć Koranu[2]. Wyróżniał się w wielu dziedzinach i uczył się u rijadzkich szejków[2]. Jeden z nich, Muhammad ibn Ibrahim Al ash-Sheikh, mianował go nauczycielem początkujących i jego asystentem[2].
W latach 1922–1942 pełnił funkcję sędziego. Zrezygnował z niej, by całkowicie poświęcić się duchowieństwu[2].
Otwarcie się deklarował jako zwolennik dżihadu, który definiował jako świętą wojnę w sprawie Allaha[3]. Uważał, że Allah wysłał Mahometa do walki z politeistami, poganami i bałwochwalcami.[3] Wierzył też, że Allah nakazał muzułmanom walczyć przeciwko żydom i chrześcijanom, jeśli nie przyjmą islamu i dopóki nie zapłacą dżizji[3]. Według Humeida, dopóki poganie, żydzi i chrześcijanie sprzeciwiają się rządom muzułmańskim, pokój z nimi nie wchodzi w grę[3].