Aeromarine AMC

Aeromarine AMC
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Aeromarine Plane & Motor Company

Typ

samolot pasażerski

Konstrukcja

dwupłatowa łódź latająca o konstrukcji mieszanej

Załoga

2

Historia
Data oblotu

1 czerwca 1923

Lata produkcji

1923

Liczba egz.

1

Dane techniczne
Napęd

Liberty L-12

Moc

400 KM

Wymiary
Rozpiętość

20,00 m

Długość

10,92 m

Wysokość

4,11 m

Masa
Własna

1660 kg

Startowa

2767 kg

Osiągi
Prędkość maks.

196 km/h

Prędkość przelotowa

129 km/h

Prędkość minimalna

76 km/h

Pułap praktyczny

4300 m

Długotrwałość lotu

7 godzin

Dane operacyjne
Liczba miejsc
5-7
Użytkownicy
Aeromarine West Indies Airways

Aeromarine AMC – amerykańska łódź latająca zaprojektowana i zbudowana w Aeromarine Plane and Motor Company w 1923, powstał tylko jeden egzemplarz. Była to pierwsza amerykańska łódź latająca z metalowym kadłubem.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

AMC (Aeromarine Metal Commercial) został zaprojektowany jako następca Aeromarine 75/80/85[1][2]. Drewniane kadłuby wcześniejszych samolotów sprawiały problemy nasiąkając wodą, przez co zwiększała się ich masa i obniżały osiągi samolotów, aby temu zapobiec postanowiono zaprojektować samolot z metalowym kadłubem[2].

Po trwających dwa latach testach z różnymi stopami aluminium, ostatecznie wybrano produkt Aluminium Company of America znany jako 17-S (miedź: 3,5 – 5,5%, mangan: 0,5 – 0,8%, magnez: 0,5 – 0,75%, żelazo: 0,67%, krzem – 0,33%)[2]. Grubość aluminiowej pokrywy kadłuba wynosiła pomiędzy 1/16, a 3/64 cala (1,59 – 1,20 mm), kadłub miał konstrukcję półskorupową[2]. Metalowy kadłub w porównaniu z drewnianym był o około 100 funtów (ok. 45 kg) lżejszy i mieścił siedmiu pasażerów, w porównaniu z czterema w drewnianym kadłubie[2].

Skrzydła samolotu miały konwencjonalną jak na ówczesne czasy konstrukcję drewnianą, krytą płótnem[2]. Dwupłatowe skrzydła były usztywnione rozpórkami, lotki umieszczono tylko na górnym płacie[2].

Na jednostkę napędową wybrano silnik Liberty L-12 o mocy 400 km w konfiguracji pchającej[2].

Samolot mógł przenosić siedmiu pasażerów (zapas paliwa na cztery godziny lotu) lub pięciu pasażerów z zapasem paliwa na siedem godzin lotu[2].

Samolot został oblatany w czerwcu 1923 i niedługo później rozpoczął regularne loty pomiędzy Nowym Jorkiem a San Juan w barwach linii Aeromarine Airways[1], w tej roli nosił nazwę Morro Castle II[3].

W Aeromarine miano nadzieję na rozpoczęcie produkcji seryjnej tych samolotów, ale po katastrofie samolotu Columbus 13 stycznia 1923 zarówno Aeromarine Plane and Motor Company jak i należące do niej linie Aeromarine Airways zakończyły działalność pod koniec 1923 i poza pierwszym egzemplarzem nie wybudowano więcej samolotów tego typu[1].

Po zamknięciu linii Aeromarine samolot został sprzedany kanadyjskiej firmie Fairchild Air Transport[4]. W Kanadzie został zarejestrowany 25 maja 1926 i otrzymał rejestrację cywilną G-CAFD[5]. Używany był do między innymi do robienia zdjęć lotniczych[6]. Samolot został złomowany 28 lutego 1930[5].

Pomimo że samolot nie stał się komercyjnym sukcesem firmy, jego metalowy kadłub (pierwszy tego typu w Stanach Zjednoczonych) ustanowił nowy standard dla nowoczesnych łodzi latających[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d E. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft. s. 13.
  2. ↑ a b c d e f g h i Aeromarine AMC Flying Boat. skytamer.com. [dostęp 2015-02-27]. (ang.).
  3. ↑ Zdjęcie samolotu. timetableimages.com. [dostęp 2015-02-27]. (ang.).
  4. ↑ E. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft. s. 14.
  5. ↑ a b Civil Aircraft Register - Canada. goldenyears.ukf.net. [dostęp 2015-02-27]. (ang.).
  6. ↑ S. Shaw: Photographing Canada from Flying Canoes. s. 119.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • E. R. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft, An Illustrated History. Mcfarland, 2011. ISBN 978-0-7864-3974-4.
  • S. Bernard Shaw: Photographing Canada from Flying Canoes. General Store Publishing House, 2001. ISBN 978-1-894263-42-9.
Samoloty Aeromarine and Motor Company