Alberto Williams

Alberto Williams
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 listopada 1862
Buenos Aires

Pochodzenie

argentyńskie

Data i miejsce śmierci

17 czerwca 1952
Buenos Aires

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, dyrygent, pianista

Multimedia w Wikimedia Commons

Alberto Williams (ur. 23 listopada 1862 w Buenos Aires, zm. 17 czerwca 1952 tamże[1][2][3][4]) – argentyński kompozytor, dyrygent i pianista.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny o tradycjach muzycznych[1]. Jego dziadek był Anglikiem[2]. W dzieciństwie uczył się gry na fortepianie u Pedro Becka, następnie był uczniem Nicolása Bassiego (harmonia) i Luisa Bernasconiego (fortepian)[1][4]. Wcześnie zaczął występować jako pianista, w 1879 roku zagrał w Teatro Colón w Buenos Aires[1]. W latach 1882–1889 studiował w Konserwatorium Paryskim u Georges’a Mathiasa i Charles’a Wilfrida de Bériota (fortepian), Auguste’a Duranda (harmonia), Benjamina Godarda (kameralistyka), Ernesta Guirauda (kontrapunkt) i Césara Francka (kompozycja)[1][2][4]. Po powrocie do Argentyny koncertował i rozwinął działalność jako organizator życia muzycznego[1]. W 1893 roku założył w Buenos Aires własne konserwatorium oparte na wzorcach europejskich, którym kierował do 1941 roku[1][3]. Uczelnia ta doczekała się ponad 100 filii w całej Argentynie[1][2]. Organizował cykle koncertów, na których wykonywał repertuar poważny i popularny, w tym własne kompozycje[1]. W 1919 roku założył czasopismo muzyczne „La Quena”, a później wydawnictwo muzyczne o tej nazwie[1][4]. Był przewodniczącym Comisión de Bellas Artes, a także członkiem Asociación de Conciertos i Asociación Argentina de Compositores[1][4].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

W młodzieńczym okresie swojej twórczości tworzył pod wpływem europejskiego romantyzmu, później zwrócił się w kierunku inspiracji argentyńskim folklorem muzycznym[1]. Dojrzała twórczość Williamsa czerpie z nowoczesnych tendencji w muzyce, w tym impresjonizmu, łączonych z elementami narodowymi[1].

Wybrane kompozycje

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych)[1][2][3][4]

Utwory orkiestrowe

  • 9 symfonii (I 1907, II „La bruja de las montañas” 1910, III „La Selva sagrada” 1934, IV „El Ataja-Caminos” 1935, V „El corazón de la muñeca” 1936, VI „La muerte del cometa” 1937, VII „Eterno reposo” 1937, VIII 1938, IX 1939)
  • 2 uwertury koncertowe (I 1889, II 1892)
  • poemat symfoniczny Poema de las campanas (1913)
  • Tres suites argentinas (1923)
  • poemat symfoniczny Poema de los mares australes (1933)
  • Las milongas de la orquesta (1938)
  • poemat symfoniczny Poema del Iguazú (1942)
  • Aires de la Pampa (1944)

Utwory kameralne

  • 3 sonaty skrzypcowe (I 1905, II 1906, III 1907)
  • Sonata wiolonczelowa (1906)
  • Trio fortepianowe (1907)

Utwory fortepianowe

  • El rancho abandonado (1890)
  • Primera sonata argentina (1917)

Utwory na głos i fortepian

  • Canciones indicas (1909)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 12. Część biograficzna w–ż. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2012, s. 194. ISBN 978-83-224-0935-0.
  2. ↑ a b c d e Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3935. ISBN 0-02-865571-0.
  3. ↑ a b c The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 987. ISBN 0-674-37299-9.
  4. ↑ a b c d e f Martha Furman Schleifer, Gary Galván: Latin American Classical Composers: A Biographical Dictionary. Lanham: Rowman & Littlefield, 2016, s. 680. ISBN 978-0-8108-8870-8.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]