Aldo Brancher

Aldo Brancher

Data i miejsce urodzenia	30 maja 1943 Trichiana
Zawód, zajęcie	polityk, przedsiębiorca
Multimedia w Wikimedia Commons

Aldo Brancher (ur. 30 maja 1943 w Trichianie^[1]) – włoski polityk, przedsiębiorca i duchowny katolicki, parlamentarzysta, od czerwca do lipca 2010 minister.

Życiorys

Ukończył studia teologiczne^[1], był przez pewien czas duchownym katolickim, członkiem zakonu paulistów^[2][3]. Był współpracownikiem czasopisma „Famiglia Cristiana”. Po odejściu z zakonu przeszedł do pracy w przedsiębiorstwach Silvia Berlusconiego, początkowo zatrudniony w Publitalia '80, następnie na menedżerskim stanowisku w holdingu Fininvest^[4]. Na początku lat 90. w okresie skandali korupcyjnych był przez trzy miesiące tymczasowo aresztowany pod zarzutem udziału w nielegalnym finansowaniu Włoskiej Partii Socjalistycznej. Skazany przez sąd I instancji, wyrok ten potwierdził również sąd II instancji. Ostatecznie został jednak oczyszczony z zarzutów w postępowaniu przed Najwyższym Sądem Kasacyjnym (głównie ze względów proceduralnych związanych z dokonanymi w międzyczasie zmianami w prawie)^[4][5].

Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Forza Italia i następnie współtworzonego przez FI Ludu Wolności. W latach 2001–2013 sprawował mandat posła do Izby Deputowanych XIV, XV i XVI kadencji^[6]. W latach 2001–2006 w drugim i trzecim rządzie Silvia Berlusconiego pełnił funkcję podsekretarza stanu do spraw reform instytucjonalnych^[1]. Ponownie objął tożsame stanowisko w 2008 w czwartym gabinecie tegoż premiera^[7].

18 czerwca 2010 powołany na nowo utworzony urząd ministra do spraw subsydiarności i decentralizacji w dotychczasowym rządzie^[7]. Był w tym czasie oskarżony o defraudację przy procesie przejmowania banku Banca Antonveneta^[2]. Ujawnienie tej informacji doprowadziło do kryzysu politycznego. 5 lipca 2010, po kilkunastu dniach urzędowania, Aldo Brancher podał się do dymisji, która została przyjęta^[3]. W sprawie defraudacji został w 2011 ostatecznie skazany na karę dwóch lat pozbawienia wolności, która nie została wykonana z uwagi na uchwaloną kilka lat wcześniej faktyczną amnestię^[8].

Przypisy

1. Biografia di Aldo Brancher. governo.it. [dostęp 2016-11-04]. (wł.).
2. Another ally unseated. economist.com, 8 lipca 2010. [dostęp 2016-11-04]. (ang.).
3. Brancher, 17 giorni da ministro nel segno delle polemiche. corriere.it, 5 lipca 2010. [dostęp 2016-11-04]. (wł.).
4. L'ex uomo Fininvest che piace a BossiBrancher, tra guai giudiziari e politica. lastampa.it, 18 czerwca 2010. [dostęp 2016-11-04]. (wł.).
5. Silvio Berlusconi's 'gag law' sparks media strike in Italy. theguardian.com, 9 lipca 2010. [dostęp 2016-11-04]. (ang.).
6. Aldo Brancher. camera.it. [dostęp 2016-11-04]. (wł.).
7. Skład czwartego rządu Silvia Berlusconiego na stronie Rządu Republiki Włoskiej. [dostęp 2016-11-04]. (wł.).
8. La politica degli impresentabili Brancher condannato a due anni. ilfattoquotidiano.it, 5 sierpnia 2011. [dostęp 2016-11-04]. (wł.).